Την Κυριακή 5-3-17 ξεκινήσαμε από την Κάτω Βέργα, για να ανεβούμε μέσα από λιθόστρωτα μονοπάτια στο όρος Καλάθι. Το όρος Καλάθι έχει υψόμετρο 1,316μ. και εμείς ξεκινήσαμε περίπου από τα 350μ. Σαράντα τέσσερις άνθρωποι και ένας σκύλος, ξεκινήσαμε να περπατάμε στα χωμάτινα μονοπάτια για να φτάσουμε στην κορυφή. Τα γέλια, οι κουβέντες και οι ήχοι από τα μπατόν που χτυπούσαν τις πέτρες συνέθεσαν το σκηνικό μας.
Το να περπατάς σε ένα μονοπάτι, ανάμεσα σε φυλλωσιές, πάνω σε χαλίκια, είναι κουραστικό και σε κάποια σημεία είναι δύσκολο. Οταν όμως σηκώσεις το βλέμμα σου και δεις μια ολάνθιστη αμυγδαλιά και πίσω της ολόκληρο τον Μεσσηνιακό Κόλπο, σταματάνε να σε νοιάζουν όλα τα υπόλοιπα.
Φτάνοντας στην Ανω Βέργα κάναμε την πρώτη μας στάση σε ένα μπαλκόνι με θέα την Καλαμάτα και τον Μεσσηνιακό Κόλπο. Το πετρόχτιστο, γραφικό αυτό χωριό, σε κάνει να μην θες να πας πουθενά. Σε κάνει να θες να μείνεις σε αυτό το μπαλκόνι, με ένα αχνιστό ρόφημα και να ατενίζεις την υπέροχη θέα, με τον ήλιο να σου ζεσταίνει ευχάριστα το σώμα. Με τον Ορειβατικό Σύλλογο όμως, αυτό δεν υπάρχει σαν επιλογή. Και πιστέψτε με, ευτυχώς που δεν υπάρχει σαν επιλογή, γιατί το τι ακολούθησε ήταν μοναδικό.
Προσπεράσαμε λοιπόν την Ανω Βέργα, περνώντας μέσα απ’ τα σοκάκια της για να βγούμε στο μονοπάτι που έχει σηματοδοτήσει ο σύλλογός μας. Δύσβατα πέτρινα σκαλιά, χαλίκια, γρασίδι, χώμα και πάλι απ' την αρχή. Σιγά-σιγά οι ανάσες άρχισαν να βαραίνουν και οι κουβέντες να λιγοστεύουν. Η διάθεση όμως και η όρεξη για περπάτημα παρέμενε η ίδια. Μετά από αρκετό περπάτημα με σκυμμένο το κεφάλι, ακούσαμε σφυρίχτρες και τους έμπειρους της διαδρομής να μας φωνάζουν να σταματήσουμε για να μαζευτούμε. Οταν σταματήσαμε λοιπόν και κοιτάξαμε πίσω μας, αυτό που αντικρίσαμε ήταν μαγικό. Ενα ηλιόλουστο σκηνικό. Μια καταγάλανη θάλασσα και ένας πεντακάθαρος ουρανός αγκαλιάζονταν και στο βάθος γίνονταν ένα. Δυο-τρία κατάλευκα σύννεφα και δυο εμποροπλοιάρια, έκαναν το τοπίο να μοιάζει με ζωγραφιά. Πήραμε την ανάσα μας, τις φωτογραφίες μας, μια σπουδαία ανάμνηση και συνεχίσαμε τον ανηφορικό μας δρόμο μέσα από ένα πυκνό δάσος.
Στο δάσος τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά. Το μονοπάτι στένευε, τα δέντρα είχαν απλώσει τις ρίζες τους ανάμεσα στα βήματά μας και ο ήλιος χανόταν κάπου μέσα στα πυκνά κλαδιά. Κάθε βήμα μας κούραζε όλο και περισσότερο, μας έφερνε όμως και πιο κόντα στην κορυφή και τον στόχο μας. Και τη στιγμή που οι καινούργιοι της διαδρομής είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι είχαμε χαθεί μέσα σε αυτό το ατέλειωτο δάσος, το μονοπάτι ίσιωσε, ο ήλιος φάνηκε και πάλι πεντακάθαρα και ένας μεγάλος χωμάτινος δρόμος με διάσπαρτα κλαδιά ανοίχτηκε μπροστά μας.
Τα γέλια και οι κουβέντες ξαναζωντάνεψαν και το βήμα έγινε πιο γρήγορο μέχρι που αντικρίσαμε ένα μικρό δασάκι με μια εκκλησία του Προφήτη Ηλία ακριβώς στη μέση του. Προσπερνώντας το εκκλησάκι και αφήνοντας το δάσος λίγα μόλις μέτρα πίσω μας, ήμασταν στην κορυφή. Με μια πρώτη ματιά, ο εγκέφαλος δυσκολευόταν να συνειδητοποιήσει τι έβλεπε. Θάλασσα; Ουρανό;
Και αν σας πω ότι βλέπαμε όλο τον Μεσσηνιακό Κόλπο, από τη Μεθώνη ως την Μικρή Μαντίνεια, το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας και στο βάθος τις παραλίες της Μάνης, θα με πιστεύατε; Και όμως! Ενα από τα πιο όμορφα και γαλήνια σκηνικά που έχω αντικρίσει ποτέ. Καθαρή μαγεία! Για τους παλιούς ήταν κυρίως μια στάση για να απολαύσουν το φαγητό τους με ωραία θέα, για τους καινούργιους ήταν ένα τοπίο που μας άφησε άφωνους. Γεμίσαμε για ακόμα μια φορά αναμνήσεις και μπαταρίες και με ανάμικτα τα συναισθήματα ενθουσιασμού, κούρασης και χαρμολύπης ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής.
Η επιστροφή έγινε από διαφορετικό μονοπάτι, πράγμα που ενθουσίασε όλη την ομάδα και ανέβασε και άλλο την όρεξή μας για περπάτημα. Μετά από αρκετή ώρα πεζοπορίας ξαναντικρίζαμε ένα-ένα τα προηγούμενα σκηνικά. Τα δασάκια που ανεβήκαμε, το χωριό της Ανω Βέργας, τα πέτρινα σκαλοπάτια, τα τοπία και όλα αυτά συνοδευμένα μόνο από γέλια και χαρούμενες φωνές, μέχρι που επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Ηταν μια εκπληκτική μέρα. Μια μέρα με νέες εμπειρίες, νέες γνωριμίες και υπέροχες αναμνήσεις. Η φύση χαράζει τα μονοπάτια, ο Ορειβατικός Σύλλογος τα σηματοδοτεί και εμείς απλά τα ακολουθούμε. Τέτοια μονοπάτια μόνο όμορφες εμπειρίες έχουν να μας χαρίσουν! Η φύση έχει τη μαγική ιδιότητα να σε βοηθά να ξεχνάς τα προβλήματά σου και ταυτόχρονα σου δίνει δύναμη να τα αντιμετωπίσεις! Γι’ αυτό λοιπόν, όταν όλα σου φαίνονται βουνό, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το ανέβεις και να απολαύσεις τη θέα! Ο Ορειβατικός Σύλλογος μας δείχνει το δρόμο, εγώ θα τον ακολουθήσω, ελπίζω το ίδιο και εσείς.
Βασιλική Βορίλα
