Αναφέρομαι στην ερειπωμένη στέγη της μικρής ιστορικής εκκλησιάς που δεσπόζει στο πάρκο της Παναγιάς της Βλαχέρνας στο ωραιότερο σημείο των Φιλιατρών. Οι αναγνώστες πιθανώς να θυμούνται το ρεπορτάζ που δεν ήταν το πρώτο πάνω στο θέμα, αφού είχε γίνει επίκληση να προστατευτεί ο ναΐσκος με καινούργια κεραμίδια, το έξοδο των οποίων δεν ξεπερνούσε (όπως προβοκατόρικα σημειωνόταν) το κόστος μιας διασκέδασης σε μπουζουξίδικο της Καλαμάτας με μερικές σαμπάνιες (για τις εκλεκτές απαιτητικές παρέες…) και τον σχετικό αριθμό καλαθιών με γαρδένιες…
Μάλιστα, δεν δίστασα -τέτοιες μέρες του 2016- να αναρωτηθώ αν γνώριζαν το πρόβλημα και το ασήμαντο (γι’ αυτούς) κόστος επιδιόρθωσης οι μεγιστάνες του νομού, από τη χήρα Γεωργίου Καρέλια (που έχω πληροφορηθεί ότι πονάει τον τόπο της και τους εργαζόμενους στο καπνεργοστάσιο) μέχρι τον Σταύρο Παπαδόπουλο και τους διαδόχους του καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου…
Ευτυχώς, αυτή τη φορά φτάνοντας -για το μόνιμο τάμα μου στον εορτασμό του ιερομάρτυρα Αγίου Θεράποντος- το προσεχές Σάββατο, θα διαπιστώσω ότι η σκεπή της εκκλησιάς της Παναγιάς (που τιμά την εικόνα του αγίου) είναι επιτέλους διορθωμένη, οπότε η βροχή και η υγρασία δεν θα απειλούν τους ιερείς και τους πιστούς, αλλά και τα εικονίσματα, που και αυτά έχουν την ιστορία τους στον χώρο. Μάλιστα όπως με ενημέρωσε η πρόεδρος κυρία Παντελάκη, απομένουν ελάχιστες λεπτομέρειες ώστε να αναδειχτεί το μεγαλείο του μνημείου.
Η πρώτη μου επαφή με τον χώρο προέκυψε εδώ και αρκετά χρόνια, Δεκαπενταύγουστος ήταν με πανσέληνο, για μια συναυλία στο πάρκο του φίλου Μανώλη Μητσιά. Ο σπουδαίος ερμηνευτής με την πόρτα του κατάλευκου ναΐσκου σκηνικό, έλαμπε σαν μελωδικό χερουβείμ, προσφέροντας μια απίστευτη μυσταγωγία και φυσικά μπόλικη δόση πολιτισμού. Εκείνη τη βραδιά ερωτεύτηκα -οικογενειακώς- το μνημείο της Παναγιάς και αιχμαλωτίστηκα από το βλέμμα του ζωγραφισμένου ιερομάρτυρα, που είχε φιλοτεχνήσει ποιος ξέρει με ποια θεία φώτιση ο ανώνυμος ζωγράφος.
Κατά τα άλλα, το δείπνο αργά στον Αγρίλη και η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο Λιμενάρι, ελπίζω να γεμίσουν ένα 24ωρο με αστέρια και ήρεμη θάλασσα, στοιχεία που τα ψάχνεις στο λεκανοπέδιο της Αθήνας και… η προσπάθειά σου συνεχίζεται!
ΥΓ: Τελικός Κυπέλλου ήταν -ευτυχώς- και πέρασε. Με τη γνωστή βία πριν τον αγώνα, τους τραυματισμούς, τις συλλήψεις, αλλά και την γκρίνια για το τελικό αποτέλεσμα. Ηταν για γέλια αυτή η ιστορία. Ξέρετε γιατί; Διότι με ανίκανους υπεύθυνους σε ΕΠΟ και αθλητική ηγεσία, ήταν εντελώς σίγουρη η αχρεία επανάληψη της εικόνας που ζήσαμε, αυτή τη φορά από το στάδιο του Βόλου. Κρίμα.
