Μπορώ να πω πως μου ήταν συμπαθής, περισσότερο την ώρα του αγώνα και λιγότερο όταν χρειαζόταν -στο τέλος- να κάνει δηλώσεις ή να προσφέρει σύντομες συνεντεύξεις, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ένα υπερβολικό "εγώ"! Μου έδινε την εντύπωση πως μας έκανε χάρη που προτίμησε την Ελλάδα για τη δράση του, από το πλούσιο Αμέρικα, αλλά ας μην το ψάχνουμε…
Αντίθετα, τον Φάνη Χριστοδούλου, τον αγαπούσα για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτον υπήρξε… γήινος και "με λίγα λόγια", αν και συχνά πρόσφερε στο τερέν περισσότερα από τον Γκάλη (μην ξεχνάμε ο Φάνης μπορούσε να παίξει -και έπαιζε- άριστα και τις πέντε θέσεις σε μια πεντάδα). Δεύτερον, ποτέ δεν έδωσε σημασία στην προσωπική του ρεκλάμα, μάλλον απέφευγε τους ρεπόρτερ και τους φωτογράφους και ενώ ήταν σπουδαίος, έδειχνε να το αγνοεί. Και μην ξεχνάμε, υπήρξε παίκτης της ψυχής και όχι τόσο της οργάνωσης. Ο "μπέμπης" μπορούσε στο εστιατόριο να παραγγείλει δύο μερίδες σουτζουκάκια και να τα απολαύσει με μιάμιση φραντζόλα ψωμί βουτηγμένος στην σάλτσα, μπροστά στον διαιτολόγο της εθνικής, που τράβαγε τα μαλλιά του, αλλά την κρίσιμη στιγμή του αγώνα, αυτός τολμούσε, όταν άλλοι "κρύβονταν".
Να επανέλθω στον Γκάλη, ο οποίος μας ήλθε ως Nick Galis, αλλά ταχύτατα τα μίντια ξέχασαν το εγγλέζικο, όπως σχεδόν ίδια εποχή έσπευσαν να ξεχάσουν το "Rotsa", αλλάζοντάς το με Μπουμπλής, χωρίς πάντως να το καθιερώσουν λόγω γενικής κατακραυγής… Ο Γκάλης, είναι αλήθεια (πως) έδωσε πάρα πολλά στο ελληνικό μπάσκετ, θα έλεγα μαζί με τον Φάνη και τον Γιαννάκη το αποθέωσαν. Είναι όμως επίσης αλήθεια -που όλοι την ξεχνάμε- ότι πήρε πάρα πολλά από την Ελλάδα, τόσο σε χρήμα όσο και σε δόξα. Τόσα όσα δεν μπόρεσε να απολαύσει κανείς πριν από αυτόν ή και κατά τα πρώτα χρόνια αφότου σταμάτησε να αγωνίζεται. Μέχρι το όνομά του έδωσαν σε δύο από τα μεγαλύτερα κλειστά γήπεδα της χώρας. Στο "Παλαί ντε Σπορ" της Θεσσαλονίκης (δικαίως) και στο ΟΑΚΑ (υπερβολικά), όταν ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να τιμήσει έναν παίκτη που αγωνίστηκε ελάχιστα στο "τριφύλλι", στη δύση της καριέρας του…
Μην ξεχνάμε, τέλος, ότι από την Πολιτεία ο Γκάλης ευεργετήθηκε. Μέχρι και στο Χρηματιστήριο Αξιών της Αθήνας εισήχθησαν οι μετοχές (του) όταν αποφάσισε να φτιάξει μια… κατασκήνωση για παιδιά, κάπου στα περίχωρα της συμπρωτεύουσας.
Θα μου πείτε: όλα αυτά είναι παρελθόν, τι θες και τα σκαλίζεις, ας κοιτάξουμε το σήμερα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται. Δεκαετίες μετά τους άθλους του Ελληνοαμερικανού σταρ, τα ΜΜΕ εξακολουθούν να του προσφέρουν προβολή αρχηγού κράτους, ειδικά στην τηλεόραση… Είναι μπόλικες ημέρες που οι πάντες ασχολούνται με την τιμητική που του έγινε στη Μασαχουσέτη. «Ο Γκάλης στο Hall of Fame» ο ένας, «Είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτόν» ο άλλος. Μιλάμε για έναν υπερβολικό σεβασμό που τελικά ζημιώνει τον τιμώμενο. Φτάνει πια!
