Μια στάση η οποία με οδήγησε το 1996 σε διαγραφή από την ΕΣΗΕΑ, με απόφαση μιας διοίκησης στην οποία κυριαρχούσαν οι συνδικαλιστές της ΕΑΡ, σημερινού ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Υποστήριζα τότε, και επιμένω διαχρονικώς, ότι έπρεπε να απαγκιστρωθούμε από το περίφημο «αγγελιόσημο» και να αγωνισθούμε ώστε οι «βαρόνοι των μέσων ενημέρωσης», μεγαλοκαναλάρχες και ιδιοκτήτες εντύπων, να υποχρεωθούν να πληρώνουν εργοδοτική εισφορά. Οπως πληρώνει ο τελευταίος καταστηματάρχης ή βιοτέχνης για κάθε εργαζόμενο που απασχολεί.
Αναγκαστικώς, αφού και πάλι πειθάρχησα στην απόφαση για απεργία, θυμίζω τι έγραφα σε εκείνο το σημείωμα:
«Απήργησα βεβαίως, επειδή δεν διανοούμαι να παίξω το ρόλο του απεργοσπάστη και του διασπαστή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συμφωνώ πλήρως και με την «επανάσταση των ευνοούμενων». Και εξηγούμαι αμέσως:
• Από θέση αρχής, ηθικής στάσης και κοινής λογικής είμαι υπέρ ενός και μοναδικού φορέα κύριας ασφάλισης όλων των εργαζομένων. Και από κει και πέρα κάθε κλάδος να έχει το επικουρικό του ταμείο.
• Οταν κάποια ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης στηρίζονται σε «κοινωνικούς πόρους», που καταβάλλουν, ως μη όφειλαν, όλοι οι άλλοι πολίτες, με μορφή διαφόρων -οσήμων, είναι φανερό ότι χωρίς αυτό το «κοινωνικό χαράτσι» υπέρ των ταμείων νομικών, δικηγόρων, γιατρών, φαρμακοποιών και δημοσιογράφων, μάλλον δεν θα ήταν τόσο ανθηρά τα οικονομικά τους.
• Οταν οι πολίτες καταβάλλουν το αγγελιόσημο για διαφημίσεις στα μέσα ενημέρωσης, δεν αποδέχομαι ως ηθικό και νόμιμο αυτά τα χρήματα να μην καλύπτουν όλους τους εργαζόμενους σε αυτά. Δημοσιογράφους, εκδότες, τεχνικούς, υπαλλήλους, εικονολήπτες κ.λπ.
• Δεν δέχομαι να χωρίζονται όσοι υπηρετούν την ενημέρωση σε πατρικίους με καλή ασφάλιση και πληβείους που στέλνονται στο ΙΚΑ. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι περισσότερο δημοσιογράφος από τη Χιώτισσα συνάδελφό μου Αγγελική Χατζηδημητρίου που έχει τεράστιες ανάγκες ειδικής θεραπευτικής αγωγής, αλλά δεν την καλύπτει ο Ενιαίος Δημοσιογραφικός Οργανισμός Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης, όπως καλύπτει την τελευταία σουρλουλού που ασχολείται με τις πορδές του Ψινάκη σε αθηναϊκό μέσο ενημέρωσης.
Αυτά, με πλήρη επίγνωση του ότι θα υποστώ συνέπειες, όπως και στο παρελθόν»
Τώρα το αγγελιόσημο πέθανε. Αλλά οι πλείστοι εργατοπατέρες μας διεκδικούν αγωνιστικώς την… ανάσταση νεκρών. Γιατί; Διότι εργοδότες, που πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη, είναι και τα κομματικά μέσα ενημέρωσης, όπως η «Αυγή», ο «Ριζοσπάστης», το «Κόκκινο» κ.λπ.
Γ.Π. Μασσαβέτας
