Η έννοια του Δικαίου συνίσταται σε μια σειρά υποχρεωτικούς και δεσμευτικούς κανόνες, οι οποίοι ρυθμίζουν στην όποια κοινωνία τις σχέσεις των προσώπων που διαβιούν σ’ αυτήν. Κατ’ επέκτασιν το Δίκαιο δεν προέρχεται απ’ την ατομική εθελούσια επιθυμία των ατόμων που απαρτίζουν το σύνολο μιας πολιτείας, αλλά από την επιβολή επ’ αυτών με επιτακτικό τρόπο καθορισμού τού τι οφείλει και τι όχι, έκαστος να πράττει. Σε καμία περίπτωση η εφαρμογή του Δικαίου δεν αποζητά την συγκατάθεση του ατόμου, καθότι η ρύθμιση έχει χαρακτήρα επιτακτικό. Επόμενο είναι να υφίστανται οι μη συμμορφούμενοι τις ανάλογες κυρώσεις διά της μεθόδου της επιβολής.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέονται οι κανόνες της Ηθικής με του Δικαίου, ένεκα του ότι, η Ηθική ως έννοια απευθύνεται στον εσώτερο κόσμο του ατόμου που προέρχεται αποκλειστικά από την συνείδησή του. Αυτή η διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα η τήρηση των κανόνων να πραγματώνεται σε οικειοθελή βάση άνευ εξαναγκασμού.

Αποτελεί αυτονόητο δεδομένο, σε όλα τα αμιγώς δημοκρατικά έθνη, να υφίσταται ο διαχωρισμός των κανόνων της Ηθικής με αυτών του Δικαίου. Το τι επιβάλλει στον οιοδήποτε πολίτη το ηθικό του μέγεθος και το συνειδησιακό του περίγραμμα αποτελεί προσωπική του υπόθεση, που δεν μπορεί να αφορά στην λειτουργία του πολιτεύματος.

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ Χ

Αναντίρρητα ο μη επιβεβλημένος αλλά εθελούσιος σεβασμός καθώς και η προστασία της υποκειμενικότητας στην αξιολογική κλίμακα της ομάδας, αναδεικνύει την καλλιέργεια και την ποιοτική εξέλιξη των μελών της. Ομως σε καμία περίπτωση ρυθμιστής του Δικαίου δεν δύναται να είναι το συναίσθημα και η ευσυνειδησία, παρά μόνο η συμμόρφωση στους κανόνες της πολιτείας και οι κυρώσεις στην αντίθετη περίπτωση.

Είναι λοιπόν αδιανόητο, οξύμωρο και αποπροσανατολιστικό, οι αντιπρόσωποι του έθνους, όταν συλλαμβάνονται να κλέβουν οπώρας ή υπάρχουν εναντίον αυτών υποψίες ή ενδείξεις παράνομης συμπεριφοράς τους, ή πολύ περισσότερο φήμες, να ωρύονται όχι για τις κατηγορίες που τους αποδίδουν, αλλά για τον κουκουλοφόρο μάρτυρα που τους «στήνει» στον τοίχο. Ενδεχομένως ο οιοσδήποτε φοβισμένος και αγχωμένος για τη ζωή του μάρτυρας κατηγορίας να είναι αναξιόπιστος, αλλά το πρόβλημα εντοπίζεται στο αν ο κατηγορούμενος αγνοεί το όνομα του κατηγόρου του ή αν η κατηγορία ευσταθεί ή όχι;

Ας υποθέσουμε ότι ο άγνωστος Χ ισχυρίζεται πως διεπράχθησαν ανομήματα σε βάρος του ελληνικού λαού, απ’ τον τάδε ή τον δείνα πολιτικό. Εχει σημασία για έναν αντιπρόσωπο του λαού, ποιος του προσάπτει την κατηγορία ή αν διεπράχθη το αδίκημα;

ΑΘΕΜΙΤΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

Το ουσιώδες αγαπητοί αναγνώστες, έγκειται στο γεγονός, ότι στην Ελλάδα η τιμή ενός προϊόντος της Novartis μπορούσε να επηρεάσει την τιμή του διεθνώς, με αποτέλεσμα μια αύξηση 10 σεντ στη χώρα μας, να προσθέτει στο βαλάντιο της εταιρείας κέρδη 25 εκατομμυρίων. Πόσο καθαροί λοιπόν και αμόλυντοι υπήρξαν οι πολιτικοί που φέρονται να εμπλέκονται στο σκάνδαλο της φαρμακευτικής βιομηχανίας που συγκλονίζει τη χώρα μας; Με το τεκμήριο τη αθωότητας να θεμελιώνει και να ερμηνεύει την ισχύ ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, η θέση μου είναι ουδείς ένοχος προ της απόλυτης τεκμηρίωσης της ενοχής του. Ομως οι αναθυμιάσεις του υφισταμένου ή του υποτιθεμένου σκανδάλου δεν προήλθαν από το Μέγαρο Μαξίμου, μήτε από τα «ορφανά» του Φιντέλ Κάστρο, έτσι ώστε να ισχυρίζεται η συντηρητική παράταξη του Κοινοβουλίου ότι κάποιος δάκτυλος αριστερών πεποιθήσεων επιδιώκει την αναταραχή στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την υπόθεση έφεραν στο φως οι διωκτικές αρχές των ΗΠΑ με το σκεπτικό ότι η Novartis ασκεί αθέμιτο ανταγωνισμό σε αμερικάνικες φαρμακοβιομηχανίες. Κατά συμπερασμόν, ο διώκτης της πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας είναι το κέντρο του καπιταλισμού και όχι ο Μαδούρο. Ας απευθυνθούν οι ενοχλημένοι πολιτικοί, με το σθένος και τη δύναμη που τους παρέχει η αθωότητά τους, στην καπιταλιστική κυβέρνηση του πλανητάρχη Τραμπ και όχι στην μνημονιακή κυβέρνηση του Τσίπρα.

ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ

Αντί λοιπόν ο πρόεδρος της ΝΔ να υπερασπίζεται τα όποια στελέχη του φέρονται αναμεμιγμένα στο σκάνδαλο, φρόνιμο είναι να τα οδηγήσει ο ίδιος ενώπιον τη δικαιοσύνης, αφενός μεν για να δικαιωθούν πανηγυρικά και να εξευτελιστούν οι κατήγοροι και οι κουκουλοφόροι μάρτυρες εφόσον πιστεύει ακράδαντα στην αθωότητά τους, αφετέρου δε για να επέλθει η κάθαρση τον χώρο του, στην περίπτωση εκείνη που όντως κάποιοι ιδεολογικοί συγκάτοικοί του ενέχονται για μια σειρά αδικημάτων.

Διαθέτει λοιπόν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκαθάρει το κομματικό του κάστρο, από πιθανούς τσαρλατάνους, μιζαδόρους και αναντικατάστατους γελωτοποιούς, αν αποδειχθεί μέσω της δικαιοσύνης ότι τα παραπάνω κοσμητικά επίθετα δικαίως αποδίδονται σε πρωτοκλασάτα στελέχη του.

Αν οι περί αυτόν, ουδεμία σχέση έχουν με τον καπνό και κατ’ επέκτασιν με τη φωτιά που άναψε το σκάνδαλο Novartis, τότε η δικαίωσή τους θα ισοδυναμεί πρωτίστως και με δική του δικαίωση. Στα απλά μαθηματικά, αυτό ερμηνεύεται με δέκα τουλάχιστον εκλογικούς πόντους μπόνους. Ακόμα κι αν οι δικαιωθέντες είναι ακροδεξιάς αποκλίσεως και όχι νεοφιλελεύθερης όπως ο επικεφαλής τους, γιατί η δικαίωση εκ των πραγμάτων σχετίζεται με την μη τέλεση του αδικήματος και ουδόλως παρέχεται ως ιδεολογικό και δημοκρατικό άλλοθι.

ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΜΠΟΝΟΥΣ

Στην αντίθετη περίπτωση όμως, αν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν αποδειχθεί ότι ανήκουν στο κλαμπ της ρεμούλας και της διαφθοράς και με δική του απόφαση οδηγήθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης, τότε το μπόνους εξαιτίας της καθαρότητάς του, ενδεχομένως να οδηγήσει και σ’ εκλογική αυτοδυναμία. Ποιος θα μπορεί να του αμφισβητήσει το κλέος που θα του έχει προσδώσει και δικαίως η εκκαθάριση του πολιτικού του χώρου απ’ την κόπρο του Αυγεία;

Συνεπώς, τι τον φοβίζει και με σθένος υπερασπίζεται στελέχη του πριν καν αποφανθούν οι αρμόδιες αρχές, για το αν διέπραξαν ή όχι το αδίκημα το χρηματισμού; Οσο άδικο είναι να στηλιτεύονται και να εξευτελίζονται υπολήψεις στον βωμό της ανθρωποφαγίας, άλλο τόσο άδικο και εγκληματικό είναι να προστατεύονται κάποιοι ενδεχομένως επίορκοι πολιτικοί, από τον επικεφαλής της παράταξής τους.

Με το να διαγράφεις μέλη του κόμματος σου επειδή διατείνονται πως επιθυμούν την πολυπόθητη κάθαρση, ηθελημένα ή αθέλητα, συνηγορείς υπέρ της σιωπής με μια επίφαση πολιτικού σαβουάρ βιβρ. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προσπερνά ένα σκάνδαλο που έχει να κάνει με ευαίσθητα ζητήματα που άπτονται της οικονομικής κρίσης, της υγείας των πολιτών και της κερδοσκοπίας σε βάρος του δημοσίου και των Ελλήνων φορολογουμένων.

ΑΠΟΡΡΗΤΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ

Οσο για τις κουκούλες των μαρτύρων, θα συμφωνήσω με όσους φέρονται ως ύποπτοι χρηματισμού και είναι ενοχλημένοι απ’ το σκοτάδι των προσώπων, ότι η κουκούλα παραπέμπει σε μια εξευτελιστική διαδικασία. Το κρυμμένο πρόσωπο ουδέποτε αποτελούσε δείγμα θάρρους και λεβεντιάς. Μάλιστα αν κάποιος επιθυμεί να προστατευτεί είναι προτιμότερο να μιλά με ονοματεπώνυμο, διότι η οποιαδήποτε εναντίον του εγκληματική ενέργεια, υποδαυλίζει ερεθίσματα υποψιών και «φωτογραφίζει» εκείνους οι οποίοι θίγονται απ’ τις καταθέσεις του.

Επιπρόσθετα, στην περίπτωση αυτή του σκανδάλου που όζει από το 2011, αξίζει να σημειωθεί, ότι το κράτος δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τη λειτουργία του, όταν απόρρητοι φάκελοι με ονόματα και διευθύνσεις φθάνουν σε χέρια δημοσιογράφων, δικηγόρων ή πολιτικών, κατά την διάρκεια που πραγματοποιούνται έρευνες για μια υπόθεση εθνικού ενδιαφέροντος.

Αν σ’ αυτή τη χώρα το μόνο «γενναίο» σκάνδαλο ήταν οι μίζες του Ακη Τσοχατζόπουλου, τότε η Ελλάδα αδίκως βρίσκεται μεταξύ των πρώτων χωρών στον πίνακα της παγκόσμιας διαφθοράς.

ΠΕΡΙΒΟΗΤΕΣ ΛΙΣΤΕΣ

Σκάνδαλο δεν είναι μόνο η Novartis, αλλά και το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, που ουδέποτε πληροφορηθήκαμε ακριβώς το ύψος του χρέους που μας φόρτωσε στις πλάτες μας ο πρωθυπουργός των έργων κύριος Σημίτης.

Αλλά και οι περιβόητες λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς σκάνδαλα πρώτου μεγέθους θεωρούνται, εφόσον τα εισπραχθέντα ποσά από την πρώτη ανέρχονται από την έναρξη ελέγχου το 2013, στα 45.3 εκατομμύρια ευρώ και από τη δεύτερη στα 445.000 ευρώ.

Οταν ο παπάς, ο στρατηγός και ο πολίτης, το συλλαλητήριο των 200.000 διαδηλωτών το ανεβάζει αυθωρεί και παραχρήμα επειδή έτσι γουστάρει σε 1.500.000 εκατομμύριο ψυχές, και η κυβέρνηση από την άλλη το αγνοεί και δείχνει στην κρατική τηλεόραση τα τελετάμπις, επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί τον κόσμο που διαφωνεί μαζί της, τότε αντιλαμβανόμαστε γιατί η Ελλάδα αποτελεί τη χαρά του κάθε Γερμανού, Βέλγου και Ολλανδού επικριτή και επιστάτη. Οπως και γιατί το σκάνδαλο Novartis ενδέχεται να ξεφουσκώσει μόλις τακτοποιηθεί το Μακεδονικό.

Δυστυχώς τα μνημόνια ως απότοκο των σκανδάλων δεν τελείωσαν ούτε πρόκειται να τελειώσουν. Εχουν επικαθίσει ως ίζημα στις καρδιές μας, στις ψυχές μας, στον κυτταρολογικό μας ιστό. Μας ακολουθούν, ως νοοτροπία, ως δουλοπρεπής εθισμός, ως φολκλορική αντίληψη σε κάθε εθνικό ή ατομικό μας βήμα.

ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Παρατηρείστε πόσο εύκολα ένας λαός αποκαθηλώνει τον Μίκη Θεοδωράκη και πόσο εύκολα οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι τον αποθεώνουν. Αραγε ευθύνεται ο Μίκης που γύρω απ’ το αναπηρικό του καροτσάκι στοιβάχτηκαν οι στρατηγοί και οι παπάδες του συλλαλητηρίου; Σαφώς και ο λόγος του περιείχε λόγια που μας εξέπληξαν αρνητικά. Παρότι υπήρξα αντίθετος με το συλλαλητήριο και τη θέση μου για το Μακεδονικό την περιέγραψα σε προηγούμενο φύλλο 9/1/2018, αρνιέμαι να ισοπεδώνονται οι άνθρωποι που κάποτε πολέμησαν για μένα, αντιστάθηκαν για μένα, τραγούδησαν για μένα, βασανίστηκαν για μένα, φυλακίστηκαν για μένα, εξορίστηκαν για μένα.

Καιρός λοιπόν να δω τους επικριτές του Μίκη, να δικάζουν τους υπεύθυνους των σκανδάλων του χρηματιστηρίου, των κρατικών ομολόγων, των δημοσίων έργων, των γερμένων υποβρυχίων, της Siemens, της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, και του πρόσφατου αν όντως υφίσταται της Novartis. Αλλά και το χειρότερο όλων, την άμεση κατάργηση του κατάπτυστου νόμου περί ευθύνης υπουργών. Γιατί οι πολιτικοί που διαχειρίζονται Δημόσιο χρήμα επιβάλλεται να ελέγχονται όπως κάθε Ελληνας πολίτης.

Διαφορετικά η ρήση του Αριστοτέλη θα πηγαίνει γάντι στην όλη υπόθεση: «Τα περισσότερα από αυτά που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν γίνει»… όπερ μεθερμηνευόμενον εστί… λήθη, διαγραφή, συμβιβασμός…