Εξωτερικώς η υποκρισία αποθεώνεται με τις δηλώσεις εκείνων που αντιμετωπίζουν την προοπτική επιβολής κυρώσεων στην Άγκυρα ως… ξορκισμένη με τον απήγανο. Με πρώτον και καλύτερο τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας. Ο όποιος «πιάστηκε», από μια διμερή διπλωματική επαφή, εκ της οποίας δεν προέκυψε κανένα ουσιαστικό στοιχείο προόδου, πέρα από την ανακοίνωση ότι θα υπάρξει νέα συνάντηση στην Αθήνα, ώστε να δηλώσει εσπευσμένως, ότι η «εξέλιξη» αυτή απομακρύνει κάθε προοπτική επιβολής κυρώσεων στο καθεστώς Ερντογάν, στο άμεσο μέλλον. Ουδεμία έκπληξη βεβαίως. Μια αφορμή αναζητούσαν, εναγωνίως, τόσον η Γερμανία όσο και όσοι άλλοι συντάσσονται μαζί της, ώστε να αποφύγουν την «δέσμευση» που υποτίθεται ότι ανέλαβαν τον Δεκέμβριο, να προχωρήσουν, τον Μάρτιο, σε συγκεκριμένα «αυστηρά μέτρα» κατά της Τουρκίας.
Αλλά δεν είναι μόνον οι διεθνείς υποκριτές που μας… δουλεύουν -αλλά και μας προκαλούν- με τη στάση τους. Έχουμε και δική μας… παραγωγή υποκρισίας. Με τυπικό δείγμα τη συνέντευξη που παραχώρησε την Κυριακή, στην «Καθημερινή», ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, υψώνοντας σημαίες ανένδοτου πατριωτικού «καπετανάτου» και απειλώντας ότι δεν θα ψηφίσει την επικύρωση κάποιων συμβάσεων, που απορρέουν από την συμφωνία των Πρεσπών με την κυβέρνηση των Σκοπίων.
Ομολογώ ότι στην περίπτωση του κ. Σαμαρά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω «τι εννοεί ο ποιητής». Διότι, αν κρίνει ότι κακώς γίνεται επανεκκίνηση των «διερευνητικών επαφών», υπό το συγκεκριμένο πλαίσιο της συνάντησης, τριών Ελλήνων διπλωματών με ισαρίθμους Τούρκους ομολόγους τους, δηλαδή σε «δευτεροκλασάτο» επίπεδο, τότε χρωστά να μας δώσει μιαν εξήγηση:
Γιατί τώρα συνιστά εθνική υποχώρηση μια επαφή σε διπλωματικό επίπεδο, ενώ όταν κυβερνούσε εκείνος, με την στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, τον Μάρτιο του 2013, ήταν επωφελές για τα εθνικά συμφέροντα να συναντώνται, ακριβώς στο ίδιο ιστορικό κτίσμα στην Κωνσταντινούπολη, όχι κάποιοι διπλωμάτες, αλλά οι τότε πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας, δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς με τον Ταγίπ Ερντογάν; Και να τα χαμόγελα και να οι χειραψίες…
Αν υπάρχει ο «θεός της Ελλάδας», ας την φυλά από τους… πλειοδότες της. Τους οποίους έχουμε, διαχρονικώς, πληρώσει ακριβότατα. Με νίλες. Τόσον στο Κυπριακό, όσο και στο Μακεδονικό.
Γ. Π. Μασσαβέτας
