Ανοίγει ο δρόμος για τη διεκδίκηση αποζημίωσης από χιλιάδες συνταξιούχους για την καθυστέρηση στην απονομή των συντάξεών τους. Και υποχρεώνει τον ΕΦΚΑ να καταβάλει, στην προσφεύγουσα, αποζημίωση για τα χρήματα που έχασε. Διότι αρχικώς της είχαν αναγνωρίσει συντάξιμη υπηρεσία 17 ετών. Και χρειάσθηκαν τεσσεράμισι χρόνια ώσπου να… βρουν την πραγματική συνολική υπηρεσία της, δηλαδή 28 χρόνια.
Η κωμική υπερασπιστική γραμμή των εκπροσώπων του ΕΦΚΑ ήταν πως ο χρόνος αυτός χρειαζόταν πράγματι, διότι η υπόθεση ήταν πολύπλοκη. Και γιατί ήταν «πολύπλοκη»; Διότι έπρεπε να ελεγχθούν τα «ένσημά» της σε τρία διαφορετικά καταστήματα του ΕΦΚΑ. Όπερ, σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα, με στοιχειωδώς λειτουργούσες υπηρεσίες, δεν θα απαιτούσε περισσότερο από έναν με δυο μήνες.
Δείτε τώρα το κωμικό αλλά και εξοργιστικό της υπόθεσης. Η απόφαση υποχρεώνει τον ΕΦΚΑ να αποζημιώσει την ασφαλισμένη με 4.357,35 ευρώ. Και αυτή είναι μόνον η αρχή. Διότι, με το δεδικασμένο που δημιουργήθηκε, χιλιάδες άλλοι, που ταλαιπωρούνται επί χρόνια, μπορούν να προσφύγουν διεκδικώντας αποζημιώσεις. Οι οποίες όμως δεν καταλογίζονται στα φυσικά πρόσωπα που ξύνουν τον πισινό τους και παραχώνουν για «αργότερα» τους υπό εξέταση φακέλους των ασφαλισμένων. Αλλά στον ΕΦΚΑ. Δηλαδή σε βάρος της περιουσίας του ασφαλιστικού οργανισμού. Πράγμα που σημαίνει ότι «στην τελική», πάλι την ζημιά θα την πληρώσουν οι ασφαλισμένοι αλλά και ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι.
Αυτό, με απλά λόγια, σημαίνει ότι οι κύριοι και οι κυρίες στα καταστήματα του ΕΦΚΑ θα μπορούν να συνεχίσουν να κνήθονται, να πορεύονται με το πνεύμα «σιγά μη σκάσω, μην αγχωθώ εγώ για τα ένσημα οποιουδήποτε». Αφού το πρόστιμο δεν τους αγγίζει. Διότι δεν υπάρχει η έννοια της ατομικής ευθύνης, για πράξεις ή παραλείψεις οποιουδήποτε υπαλλήλου του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Αγωνίζομαι δεκαετίες για την εφαρμογή της αρχής της ατομικής ευθύνης και του καταλογισμού των συνεπειών της, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αλλά το μόνο που πέτυχα ήταν να εισακουστώ κάποτε από τον Μιλτιάδη Έβερτ, ο οποίος τόλμησε να νομοθετήσει σχετική διάταξη. Μόνο που η διάταξη αυτή δεν μακροημέρευσε. Ήταν τέτοια η αντίδραση των εργατοπατέρων του δημόσιου τομέα, τέτοια η πολεμική, ακόμη και από «γαλάζιους» συνδικαλιστές, ώστε έμεινε γράμμα νεκρό.
Τώρα ποιος θα τολμήσει; Η κυβέρνηση που προσφέρει αφειδώς το «ακαταδίωκτο»;

giorgis@massavetas.gr