Σημασία έχει τι κάνουμε τώρα. Και αυτά που πρέπει να κάνουμε, να κάνουν οι κυβερνήσεις για τους λαούς, ιδίως για τις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες δεν είναι δυνατόν να διαπνέονται από το πνεύμα των “σκληρών” της “οικονομίας της αγοράς”, οι οποίοι βγάζουν φλύκταινες μόλις ακούν προτάσεις για “κοινωνική κρατική παρέμβαση”.

Ευτυχώς, για τα ελληνικά δεδομένα, έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση με πολλούς οπαδούς της “ελεύθερης οικονομίας”, η οποία όμως δεν διστάζει να πάρει μέτρα καθαρώς σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα. Και είναι η πρώτη που ανακοίνωσε σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένα ευρύ πρόγραμμα επιδότησης στις τιμές του ρεύματος, του φυσικού αερίου και του πετρελαίου. Και τώρα ενώνουν τη φωνή τους μαζί της και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, όπως η Ιταλία και η Ισπανία.

Ατυχώς, για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, η συνολική ηγεσία της ακόμη προβληματίζεται και διστάζει. Με τους Γερμανούς κυρίως να επιμένουν ότι το θέμα θα ρυθμισθεί προσεχώς με τη λειτουργία των νόμων της αγοράς και με πολλούς άλλους, κυρίως βόρειους, αρνητές της κοινωνικής πολιτικής μέσω επιδοτήσεων, να προτείνουν ως “λύση” ακόμη και την επιστροφή στις ανθρακοβόρες μονάδες παραγωγής ενέργειας, που ευθύνονται σε τεράστιο βαθμό για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Ας τον μολύνουμε πλήρως τον πλανήτη, προκειμένου να... προδοθούν οι αρχές της φιλελεύθερης οικονομίας, να μην μολυνθούμε από σοσιαλδημοκρατικές επιλογές. Στο ίδιο πνεύμα, οι Γάλλοι βρήκαν την ευκαιρία να διαφημίσουν τα πυρηνικά εργοστάσιά τους, τα οποία προσφέρουν ενέργεια σε τιμές χαμηλότερες από εκείνες του φυσικού αερίου. Αλλά παρασιωπούν το γεγονός ότι δεν έχουν ακόμη βρει καμιά λύση για το πού και πώς θα διοχετευθούν τα θανατηφόρα πυρηνικά απόβλητα τέτοιων μονάδων.

Εκτός όμως από τους νεοφιλελεύθερους της οικονομίας είναι καιρός να βάλουν νερό στο κρασί τους και κάποιοι άλλοι. Οι οικολόγοι του καναπέ. Να κατανοήσουν ότι η σωτηρία του πλανήτη περνά από την αύξηση της παραγωγής ενέργειας μέσω εναλλακτικών πηγών. Να παύσουν να αντιδρούν υστερικώς στην ανάπτυξη αιολικών μονάδων, είτε σε ορεινούς όγκους είτε σε θαλάσσια πάρκα. Μια λύση που μπορεί να είναι ιδιαιτέρως αποδοτική για την πατρίδα μας.

Με το “όλα ή τίποτε” δεν βγαίνει άκρη. Ας ακολουθήσουμε το “μη χείρον βέλτιστον”.

Γ. Π. Μασσαβέτας

giorgismassavetas@gmail.com