Σήμερα αν και από τις περισσότερες κυβερνήσεις του πλανήτη υπάρχει κοινή διακήρυξη προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η διακήρυξη αυτή έρχεται σε αντίθεση με μια οδυνηρή πραγματικότητα καταπιέσεων του ανθρωπίνου προσώπου, όπως βιαιότητες κάθε είδους, εξάπλωση σχεδόν παντού νέων μορφών δουλείας, εμπόριο ανθρώπων, εκμετάλλευση των εργαζομένων, εμπόριο ναρκωτικών, πορνεία, γενοκτονίες, μαζικές απελάσεις, παιδιά στρατιώτες, παραβιάσεις της ειρήνης, πόλεμοι και προσφάτως του κατακτητικού πολέμου, που διεξάγει η Ρωσία εναντίον των αδελφών της Ουκρανών και δημιούργησε κάθε είδους φρικαλεότητες και κάθε εξευτελισμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτά όλα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν γιατί η κρατική εξουσία αγνοεί ότι τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα πηγάζουν από τον ίδιο τον άνθρωπο και όχι από τις νομικές διατάξεις των κρατών και μάλιστα με υπερβολική αξίωση ισότητας που προκαλεί έναν ατομικισμό όπου ο καθένας διεκδικεί τα δικαιώματά του, αποφεύγοντας την ευθύνη του απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και έτσι από κοινωνία των δικαιωμάτων δημιουργείται η κοινωνία του δικαιωματισμού.
Πηγάζουν από το δημιούργημα που λέγεται άνθρωπος και το οποίο «άνω-θρώσκει», αναζητά δηλαδή το Δημιουργό του την πηγή κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που είναι έμφυτη σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και ίδια σε όλους. Αξιοπρέπεια θεϊκό δώρο, το οποιο καθημερινά αμαυρώνεται όταν με κάθε τροπο καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα ιδιαιτέρως σήμερα και μάλιστα από λεγομένους ότι ανήκουν σε χριστιανική Εκκλησία την Ρωσική, με διώξεις κληρικών, οι οποίοι εκφράζουν διαφορετικό λόγο ειρήνης απο αυτον τον πολεμικό του Πατριάρχη Μόσχας.
Όταν καταρρακώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια κάθε προσώπου που είναι ο Χριστός, τότε αυτός που το καταπατά αμαρτάνει βαθύτατα και βεβαίως δεν μπορεί να είναι χριστιανός.
Τα δικαιώματα αυτά ως θεία δώρα είναι οικουμενικά, αναφαίρετα και απαραβίαστα. Είναι οικουμενικά γιατί ανήκουν σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρόνου και τόπου και των όποιων πολιτιστικών συνθηκών διαβίωσης. Αναφαίρετα γιατί κανείς δεν μπορεί να τα βιάσει και να τα στερήσει από τον αδελφό συνάνθρωπο και απαραβίαστα γιατί είναι συστατικά στοιχεία της αξιοπρέπειας του, που είναι δώρο Θεού. Δώρο που σημαίνει δικαίωμα στην ελεύθερη αναζήτηση της αλήθειας στην ελεύθερη επιλογή της εργασίας, στη δημιουργία οικογένειας ή μη, στην ελεύθερη έκφραση των όποιων θρησκευτικών, φιλοσοφικών, υπαρξιακών αναζητήσεων, στην ελεύθερη πολιτική τοποθέτηση, στην όποια έκφραση της σεξουαλικότητας. Δώρο που αντιδωρίζεται στον άλλον άνθρωπο ως υποχρέωση σεβασμού και ως σχέση, η οποία δεν τον καταπιέζει με κανέναν τρόπο και έτσι διαμορφώνεται η ζωή, αποκλείοντας κάθε αναίρεση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η ορθόδοξη πίστη που βιώνεται εντός της Εκκλησίας διακηρύσσει: ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με τα δικαιώματα σου, τα δικά σου όχι τα δικά μου, σε αντίθεση βεβαίως με το κοσμικό νομικό πνεύμα που κηρύττει την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων χωρίς την ευθύνη και υποχρέωση απέναντι στον άλλον.
Η Ορθοδοξη Εκκλησία επιδιώκει την οικουμενική συνεργασία, το διάλογο με τις θρησκείες, με κυβερνητικούς και μη οργανισμούς σε επίπεδο εθνικό και διεθνές αλλά κυρίως όλα τα μέλη της οφείλουν να απαρνηθούν ορισμένα εγωϊστικά ατομικά δικαιώματά τους για να θέσουν τα αγαθά τους με γενναιοδωρία στην υπηρεσία των άλλων. Η Εκκλησία καθημερινά στο τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας μεταμορφώνει τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα σε σχέση θυσίας και προσφοράς.