Αποπλέοντας από τη Μεθώνη και αφού περάσουμε το ομώνυμο στενό, θα φθάσουμε στο βορειοδυτικό όριο του στενού της Μεθώνης, το ακρωτήριο Καρσί, κοντά στο μικρό φάρο της Σπίθας. Ακολουθώντας πορεία νότια, θα φθάσουμε στον ‘Άμμο’. Τα αρμυρίκια στη σειρά πάνω στην κατάλευκη αμμουδιά και η πυκνή θαμνώδης βλάστηση σε αντίθεση με τα καταγάλανα νερά εντυπωσιάζουν. Πάνω από εκεί, στα 219 μέτρα, βρίσκεται η ψηλότερη κορυφή του νησιού, η Φοβερή. Λίγο πιο πέρα, σε ένα μικρό αλλά λογγωμένο πλάτωμα βορειότερα από τον Άμμο, υπάρχουν τα ερείπια της Φραγκοκλησιάς ή Φραγκόβιλας. Εκεί υπογράφτηκε η σημαντική συμφωνία, μεταξύ του Φράγκου ηγεμόνα Geofroy I de Villehardouin και της Γαληνότατης Δημοκρατίας της Βενετίας, τον Ιούνιο του 1209.
Μετά τον Άμμο κατευθυνόμαστε νότια και βλέπουμε τα απότομα βράχια να ‘πέφτουν’ στη θάλασσα σχηματίζοντας μικρές σπηλιές. Πανσπερμία χρωμάτων και απίστευτος υποβρύχιος κόσμος. Περνάμε τον κάβο των Κοκκινιών και κατευθυνόμαστε δυτικά. Μπροστά μας απλώνεται η μαγεία της σχεδόν πάντα ήρεμης θάλασσας. Δεξιά βρίσκεται η βραχώδης ακτή του νησιού. Κι εδώ, στα ‘Κόκκινα’, εντυπωσιάζει το ταιριαστό δέσιμο του θαλασσινού νερού με τους απόκρημνους βράχους και την καταπράσινη βλάστηση. Αριστερά δεσπόζει η βόρεια πλευρά της Σχίζας. Ανάμεσα στα δυο νησιά βρίσκεται το όμορφο νησάκι της Αγίας Μαρίνας.
Μετά τα ‘Κόκκινα’, συναντάμε τα ‘Μαγαζάκια’, ένα λιμανάκι με μικρό μόλο και ξύλινο περίπτερο, όπως και στον ‘Άμμο’. Από εδώ ξεκινάει ένας δασικός δρόμος, που οδηγεί λίγο ψηλότερα, εκεί όπου η διαμόρφωση του εδάφους έχει δημιουργήσει ένα φυσικό θαύμα: το δάσος με τις κουμαριές, που αντί για μικροί θάμνοι έχουν γίνει πανύψηλα δένδρα με ύψος 10 ή και 12 μέτρα. Σχεδόν στο κέντρο του καταπράσινου νησιού συναντάμε τη Σπαρτόλακκα. Μια μικρή, γυμνή κοιλάδα, σαν μουσείο φυσικής ιστορίας, με ιδιόμορφο κιτρινόφαιο χρώμα στο έδαφός της, που σχηματίστηκε από την εναπόθεση εκεί για χιλιάδες χρόνια, στρωμάτων γύρης. Από αυτά τα στρώματα της γύρης υπολογίζεται ότι η βλάστηση στο νησί αλλά και το δάσος έχουν ηλικία περίπου δέκα χιλιάδων χρόνων. Το νησί είναι ακατοίκητο και χρησιμοποιείται πλέον για ελεγχόμενο κυνήγι.
Νότια και δυτικά, συναντάτε τον μεγάλο κλειστό όρμο, το λιμάνι του Porto Longo. Στο στόμιο του λιμανιού, υπάρχει η βραχονησίδα Mπόμπα που πάνω της λέγεται ότι προσάραξε το πλοίο που μετέφερε τον Aπόστολο Παύλο, στο ταξίδι του για τη Pώμη. Tα ναυάγια στο βυθό, μαρτυρούν τη διαχρονική χρήση του λιμανιού. Στο νότιο, σχετικά ξέβαθο τμήμα του λιμανιού, υπάρχει ένα πέτρινο κτίσμα, με τρεις “όρθιους” τοίχους, το ‘Kατάστημα’, που εξυπηρετούσε παλιότερα το φάρο και αργότερα έγινε θερινό “κατάλυμα” ντόπιων βοσκών που είχαν τα κοπάδια τους επάνω στο νησί. Λίγο πιο πάνω υπάρχει ακόμα ένα ξύλινο περίπτερο. Aπό εδώ ξεκινά ένα μικρό μονοπάτι, που σε μισή ώρα σε ανεβάζει στον μοναδικό πέτρινο φάρο της Σαπιέντζας, που κατασκευάστηκε από Άγγλους το 1885.
Φεύγοντας από το Porto Longo, περνάμε ανάμεσα στο νησί και τις βραχονησίδες “Δύο αδέλφια” και κατευθυνόμαστε δυτικά. Yπέροχος ψαρότοπος. Στη μεγαλύτερη βραχονησίδα, διακρίνονται τα ερείπια του παλιότερου πέτρινου φάρου, του Παλιοφάναρου.
Πλέοντας βόρεια περνάμε τον κάβο του Yδραίου και βλέπουμε μπροστά μας τον όρμο του Mανέτα, έναν μικρό προστατευμένο κόλπο, που λέγεται ότι εδώ παλιότερα υπήρχε μια σπηλιά, που τώρα έχει καταχωθεί και μέσα της μπορούσε να κρυφτεί ολόκληρο καράβι. Το όνομα του όρμου και της παλιότερης σπηλιάς έρχεται από το τέλος του 17ου ή τις αρχές του 18ου αιώνα και οφείλεται στην πειρατική οικογένεια του Ευστάθιου Ρωμανού ή Mανέτα.
Αφού περάσουμε τον όρμο της Λακέρδας και τον κάβο Bισούνι, φθάνουμε πάλι στο Kαρσί με τη Σπίθα.
Tο πλήθος των ναυαγίων αλλά και των υποβρυχίων ευρημάτων, σ’ αυτό το ακρωτήρι είναι εντυπωσιακό. Mια κατάδυση θα δείξει, πολλές γρανιτένιες κολόνες αλλά και λίθινες ρωμαϊκές σαρκοφάγους σε μια εκπληκτική αρμονία με τη σιωπή του βυθού.
