H ανατομία ενός προκατασκευασμένου κόσμου δεν είναι παρά η αρχή και το τέλος των υφιστάμενων κοινωνιών που αφήνουν τεράστια κενά από όλες τις πλευρές προκειμένου να εισβάλει παταγωδώς η κάθε νοσηρότητα και παθογένεια που έχει ως αποτέλεσμα την απύθμενη αγραμματοσύνη αλλά κυρίως την ανιστορικότητα, αν υποτεθεί πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εν ζωή που μελετούν την ανθρώπινη μοίρα, πορεία και κατεύθυνση.
Τα κενά αυτά είναι δυσαναπλήρωτα αλλά πάνω απ΄όλα ορθάνοιχτα, λειτουργώντας τρόπον τινά ως δέλεαρ για όλους τους φερέλπιδες που ισχυρίζονται πως μπορούν να τα καλύψουν. Κανείς όμως και ποτέ δεν μπόρεσε να προσφέρει την ιδανική λύση στις κοινωνίες που συνεχίζουν να αιμορραγούν υπό το κράτος μιας δεινής ρητής κεντρικής εξουσίας που συνήθως αδιαφορεί προς τα μέλη των κοινωνιών ή ενδιαφέρεται μόνον όταν υπάρχει κάποιος λόγος που σχετίζεται με το συμφέρον.
Σε τούτες τις κοινωνίας λοιπόν με τα τεράστια κενά, ο καθένας και η καθεμιά λέει ότι του αρέσει, μην δίνοντας την δέουσα σημασία για τις επιπτώσεις του κάθε άσκεπτου ή άσκοπου λόγου αλλά κυρίως μην αναλογιζόμενοι τις επιπτώσεις από την φραστική αναλγησία που ουσιαστικά δεν έχει αποδέκτες αλλά και σημεία που θα έπρεπε να εστιάσει και να στραφεί.
Δεν είναι και λίγοι αυτοί που δεν ξεφεύγουν από ετούτη εδώ την προφανή αβαρία, τουναντίον η πλειοψηφία είναι αυτή που θεωρεί πως με το να λέει απερίσκεπτα το ένα ή το άλλο, διαθέτει την ελευθερία του λόγου που κατουσίαν υποδουλώνει την απρόσκοπτη έκφραση. Πιστεύουν δηλαδή πολλοί άνθρωποι πως είναι ταγμένοι για την όλη διαδικασία της επικοινωνίας που ονομάζεται έτσι χωρίς να υφίσταται στην πραγματικότητα, μιας και η επικοινωνία ως όρος και λέξη προϋποθέτει πολλά άλλα που θα αποκαλούσε κανείς εν μέσω της υφιστάμενης πενίας μάλλον ξεχωριστά χαρίσματα.
Οι περίκλειστες αυτές κοινωνίες με τα τεράστια κενά, ομοιάζουν περισσότερο με απόρθητα κάστρα εσωστρέφειας και αδήριτου ανταγωνισμού, λες και ο στόχος είναι όχι μόνο πως θα βγάλουμε τα περισσότερα χρήματα και θα ανεβούμε περήφανα τα σκαλιά της ιεραρχίας αλλά πως θα το πλασάρουμε όλο αυτό. Μιλάμε λοιπόν και αναφερόμαστε σε έναν κόσμο που αδυνατεί να συλλάβει πως είναι ένα απλό σημαδάκι στη ζωή, για ανθρώπους που δεν δύνανται ούτε και διαθέτουν τον απαραίτητο χρόνο να κοιτάξουν προς τα μέσα τους να δουν τι συμβαίνει.
Οι άνθρωποι αυτοί συντηρούν τις κοινωνίες με τα τεράστια κενά και ενίοτε τις ευλογούν με το επιχείρημα ότι αυτή είναι η ζωή και τίποτε περισσότερο. Ανιστορικότητα και αγραμματοσύνη εισβάλουν λοιπόν ορμητικά και το όλο σύστημα εξουσίας επιχαίρει για το δημιούργημά του. Δηλαδή για το πόση και ποια σημασία έχουν οι λίγες λέξεις – ενίοτε εσφαλμένα διατυπωμένες – οι απέριττες φράσεις και η κακοποιητική αργκό που απλουστεύει μια διαδικασία που κάποτε θα έπρεπε να είναι κανείς αρκούντως καλλιεργημένος για να εντυπωσιάσει αλλά κυρίως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας ανθρώπινης επικοινωνίας.
Υπάρχει κάποια ελπίδα για να φωτίσει αυτή κοινωνία; Υπάρχει τρόπος να καλυφθούν έστω και προσωρινά τα δυσαναπλήρωτα κενά; Για πολλούς το πρόβλημα δεν υφίσταται καν για τον απλό λόγο ότι έχουν μάθει να ζουν έτσι. Για κάποιους όμως που αναζητούν ακόμη τα νοήματα, η ελπίδα παραμένει ζωντανή παρά τις απογοητεύσεις και παρωδίες.
Βελτιώνοντας κάποιος τον εσωτερικό του κόσμο, ομορφαίνει την ζωή του και δίνει αξία στον χρόνο που περνά. Μεταβάλλει δηλαδή τους όρους διαβίωσης και πνευματικής καλλιέργειας και με την αναζήτηση βρίσκεται σε άλλο επίπεδο, καθώς αυτή η ζωή και η κοινωνία στο σύνολό της κρύβει επιμελώς πολλά ανεξιχνίαστα μυστικά.
Ομαλοποιώντας λοιπόν τον τρόπο ζωής και συμπληρώνοντας σταδιακά τα κενά, μεταλαμπαδεύει την γνώση και σε άλλους ανθρώπους, παρέχοντάς τους την ευκαιρία να σκεφθούν πιο μακριά αλλά κυρίως να κοιτάξουν μέσα τους την Άβυσσο που και αυτή τους κοιτά.
Δυσαναπλήρωτα λοιπόν κενά υπάρχουν στις κοινωνίες που ζούμε, σε τούτο τον περίπλοκο κόσμο που κάποιοι θέλουν να το επιπεδώσουν και εν μέρει το έχουν καταφέρει. Όχι όμως σε τέτοιο σημείο όπου να κλείνουν οριστικά τα περάσματα.
Γιατί κάθε προσπάθεια για ποιότητα και δημιουργία είναι και ένα ακόμη βήμα προς την νέα σκέψη που μαζί της κομίζει την ελπίδα για ριζική αλλαγή των κοινωνικών δομών. Ακόμη και αν χρειαστεί να φτάσουμε στον πάτο για να αναδυθούμε και πάλι από το χάος. Χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί κανείς αν θα επαναλαμβάνεται η όλη διαδικασία εσαεί με τον ίδιο ή αντίστροφο τρόπο ή και τους δύο μαζί.
