Παρίσι 10 Αυγούστου 2024. Το απογευματινό πρόγραμμα ξεκινάει με απονομές μεταλλίων της προηγούμενης ημέρας. Η απονομή είναι για τους αθλητές «ιερή» και πολύ πιθανό μοναδική στιγμή. Κι επειδή για τον πρώτο ολυμπιονίκη του αγωνίσματος ακούγεται και ο εθνικός ύμνος της χώρας του και γίνεται η έπαρση των σημαιών και για τους τρεις πρώτους αθλητές, όλοι οι θεατές καλούνται να σταθούν σε στάση προσοχής για να αποτίσουν τιμή στις χώρες που «γέννησαν» αυτούς τους Ολυμπιονίκες.
Τέταρτη απονομή στη σειρά για το απόγευμα ήταν αυτή για το άλμα τριπλούν των ανδρών.
Πρώτος ο Ισπανός Τζόρνταν Ντίας με το εξαιρετικό 17,86 μ., δεύτερος ο Πορτογάλος Πέντρο Πιτσάρντο με 17,84 μ. και τρίτος, ο πριν από λίγες εβδομάδες πολιτογραφημένος Ιταλός, Άντυ Ντίας με 17,64 μ..
Παράξενη απονομή. Ένα κόμπιασμα στο λαιμό. Δεν σου βγαίνει να σηκωθείς για να τιμήσεις τους πραγματικά αξιόλογους αθλητές. Κι αυτό για έναν απλό και μοναδικό λόγο. Και οι τρεις είναι Κουβανοί. Κι ακούγεται ο ισπανικός εθνικός ύμνος για τον πρώτο ενώ ταυτόχρονα ανεβαίνουν στους ιστούς η πορτογαλική και η ιταλική σημαίες για τους άλλους δύο. Άλλαξαν τις σημαίες τους για κάποιους εξωαγωνιστικούς λόγους. Πιθανότατα οικονομικούς. Αλλά τις άλλαξαν.
Χώρες, μεταλλιοθήρες που πιστεύουν ότι αν «πάρουν», με όποιον τρόπο, καλούς αθλητές που θα τους φέρουν μετάλλια θα διακριθούν ως χώρες στο αθλητικό στερέωμα. Με τους κόπους και τις αγωνίες κάποιων άλλων που μόχθησαν για να φτιάξουν αυτούς τους αθλητές.
Δεν στάθηκα σε στάση προσοχής. Ούτε έβγαλα το καπελάκι μου. Έμεινα εκεί βουβός και σαστισμένος μπροστά στην ύβρη. Το χρήμα και άλλες σκοπιμότητες τα ορίζουν όλα; Και η τιμή για τον τόπο καταγωγής του Ολυμπιονίκη; Ποιά τείχη θα πέσουν για να περάσουν οι νικητές; Στη χώρα που τους ανέδειξε ή σε αυτή που τους «κατέβασε» στους αγώνες;
Κι εμείς; Η χώρα που γέννησε το Ολυμπιακό πνεύμα; Η χώρα που περηφανεύεται για την ηθική και τις αξίες της; Εμείς τι κάνουμε; Ακολουθούμε κι εμείς την πεπατημένη; Την προηγούμενη ημέρα, την Παρασκευή, η Ελλάδα είχε πάρει ένα ακόμα χάλκινο μετάλλιο στην πάλη. Κι εμείς θα έπρεπε να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι. Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, οι παράγοντες ακόμα κι ο πρωθυπουργός έτσι μας είπαν. Εθνική υπερηφάνεια.
Αμ δε. Οι περισσότεροι απλά κοιταζόμασταν αμήχανοι. Ο πρωθυπουργός μέσω ανάρτησης που έκανε στα social media έδωσε τα συγχαρητήριά του στον Νταουρέν Κουρουγκλίεφ για το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε στα 86 κιλά της ελεύθερης πάλης ανδρών. «Άλλη μια σημαντική διάκριση για τη χώρα μας» έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ανάλογες αναρτήσεις είχε κάνει και για τον Τεντόγλου, τον Πετρούνια και τον Καραλή.
Κι έρχεται ο Νταουρέν Κουρουγκλίεφ, που γεννήθηκε στο Νταγκεστάν της Ρωσίας και πήρε μεταγραφή μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με άδεια της παγκόσμιας ομοσπονδίας πάλης και το τερματίζει: «Ευχαριστώ τον πρωθυπουργό που με βοήθησε να πάρω την ελληνική υπηκοότητα»!
Γιατί;
Τί είναι η υπηκοότητα;
Η ψυχή μας, οι αξίες και η ιστορία μας ανταλλάγματα για ένα μετάλλιο;
Όχι κύριε πρωθυπουργέ. Και μακριά από μένα πολιτικοί χαρακτηρισμοί ένταξης στους αντιπολιτευόμενούς σας.
Όχι γιατί τα μετάλλια έρχονται με τη δουλειά, την άμιλλα και τον μόχθο των αθλητών στα προπονητήρια και τα στάδια της χώρας.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το άρθρο του in.gr στις 19 Δεκεμβρίου 2023, για την κατάσταση των αθλητικών χώρων της χώρας και το σήμα κινδύνου που εκπέμπουν οι αθλητικές εγκαταστάσεις σε όλη την Ελλάδα, τότε θα καταλάβει την τεράστια αξία του Τεντόγλου, του Καραλή και των άλλων αθλητών που αναγκάζονται να προπονούνται σε ακατάλληλους και πολλές φορές επικίνδυνους χώρους για να φέρουν κάποιες διακρίσεις και να σκορπίσουν αισιοδοξία και χαμόγελα σε όλους εμάς, τους συμπατριώτες τους.
Δεν είμαστε υπερήφανοι για τους Νταουρέν. Τους θαυμάζουμε ως σπουδαίους αθλητές αλλά όχι, δεν είμαστε εθνικά υπερήφανοι. Όπως φυσικά κι οι χώρες του τριπλούν των ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι.
Για να νιώσουμε εθνική υπερηφάνεια πρέπει να παράγουμε αθλητές. Όχι να κάνουμε μεταγραφές. Και γι’ αυτό χρειάζεται δουλειά και αθλητικές εγκαταστάσεις. Όχι επικίνδυνα ερείπια.
