Υπάρχουν πολλές θρησκείες, αλλά πέραν της διαφορετικότητας των δογμάτων τους, στην υπόθεση του Θεού όλες χρησιμοποιούν το ρήμα «πιστεύω» και όχι το «γνωρίζω».
Από μόνος του ο ανωτέρω συνειρμός, καθιστά την όποια βεβαιότητα περί απόλυτης γνώσης του Δημιουργού, ως μη επιστημονική θέση. Αντιθέτως όμως, όσον αφορά στις νοητικές και συναισθηματικές παραμέτρους εκάστου ημών, δύναται να διατηρεί το αναφαίρετο δικαίωμα να ορίζει τον δικό του Θεό και να τον υπηρετεί κατά πως αυτός επιθυμεί ή υποχρεούται εκ των ερεθισμάτων που προκύπτουν απ΄ τον εσώτερο – και ανεξερεύνητο προς τρίτους - εαυτό του.
Προς τούτο και εκλαμβάνοντας την πεποίθηση της συντριπτικής πλειονότητας των απανταχού θρησκευόμενων ανά τον πλανήτη πιστών, αιτήθηκα προς τον Θεό απάντων των θρησκειών και ομολογιών πίστης, μία συνέντευξη με έναν αγαπημένο μου, του οποίου το βιολογικό ρολόι στάθμευσε αιφνιδίως, στην ηλικία των τριάντα ενός ετών.
Υπέβαλα όλα τα σχετικά στοιχεία περί αυτού και η απάντηση του αγνώστου Θεού, μου εδόθη το Σάββατο 22ας Δεκεμβρίου 2024, υπό την προϋπόθεση, η συνάντηση εμού και του μεταναστεύσαντος να πραγματοποιηθεί στην αίθουσα της Μεταφυσικής.
Ο Ντίνος Γριβάκης, λοιπόν, του Φώτιου και της Πατρούλας εκ Φιλιατρών Μεσσηνίας αποδέχθηκε με τη σειρά του να μου παραχωρήσει συνέντευξη για τον υλικό κόσμο, τα δε παρακάτω που θα διαβάσετε είναι τα όσα διημείφθησαν μεταξύ μας, στον άυλο και μη ορατό χώρο.
Ντίνο μου σε χαιρετώ. Εδώ που βρισκόμαστε δεν ξέρω αν πρέπει να πω καλημέρα ή καλησπέρα.
Κύριε Γρηγόρη, ο χρόνος αποτελεί μια ανθρώπινη επινόηση. Εκείνο που έχει αξία είναι το πρώτο συνθετικό της λέξης… «καλή».
Συμφωνώ, αλλά γιατί αμφισβητείς το χρόνο;
Μα είναι πολύ απλό. Αν αύριο αποφασίσουμε να ορίσουμε την εβδομάδα σε πενθήμερο ή τον μήνα σε δωδεκαήμερο και το χρόνο σε εκατόν ογδόντα ημέρες, τότε η δική μου ζωή, στο χρονολόγιο της ανθρώπινης κοινωνίας θα απαριθμεί πολύ περισσότερα έτη απ΄ όσα έζησα.
Δηλαδή πραγματικός χρόνος δεν υπάρχει;
Μα και βέβαια όχι! Όλα τα αντιλαμβανόμαστε μέσα από τις αλλαγές των φαινομένων της φύσης. Εγώ αποχώρησα φθινόπωρο απ΄ τα γήινα, αλλά όπως βλέπεις υπάρχω. Άλλωστε η νιότη μου… από που ήταν διακριτή προς όλους εσάς; Απ΄ τη σφιχτή μου σάρκα, το μαύρο χρώμα των μαλλιών μου, την γενικότερη κινητικότητά μου. Αν όμως είχα κάτασπρη κώμη, ρυτιδιασμένο κορμί και μια ραθυμία για δράση, τότε δεν χρειαζόταν ο χρόνος να προσδιορίσει την ηλικία μου, αλλά η εικόνα μου. Όπως συμβαίνει και με τις εποχές που τα δένδρα αλλάζουν όψη.
Αυτά ποιος τα δίδαξε Ντίνο;
Η Ζωή που αγάπησα. Η φύση που λάτρεψα! Οι άνθρωποι που χάραξαν τον υλικό μου βίο και τους σέρνω μαζί μου στον άυλο κόσμο μου. Οι μεγάλοι μου διδάσκαλοι υπήρξαν ανέκαθεν τα βουνά και η γαλήνη τους, τα ποτάμια και η ορμή τους, η θάλασσα και οι παφλασμοί των κυμάτων της, τα άστρα και το φως τους καθώς τρεμόσβηναν απλωμένα διάσπαρτα στο σύμπαν.
Τι άλλο σε δίδαξε αγόρι μου;
Η Αγάπη των γονιών μου! Η καθημερινή σκέψη τους, η ελευθερία που μου παραχωρούσαν από παιδί, το πλάσιμό μου απ αυτούς όταν ήμουν ακόμη ζυμάρι εύπλαστο και με διαμόρφωσαν. Τους οφείλω ευγνωμοσύνη, σεβασμό, εκτίμηση και μια βαθιά ικανοποίηση ότι μου προσέφεραν τα πάντα.
Κάτι σπουδαίο με αυτούς που κατέγραψε η υλική σου οντότητα και το εκχώρησε στην άυλη μνήμη σου;
Τα πλέον όμορφα γεγονότα στην εν ζωή υπόστασή μας είναι εκείνα τα απλά και καθημερινά συμβάντα. Φαντάσου να παρατηρείς τους γονείς σου να τρώνε κι εσύ μ΄ ένα ποτήρι μπύρα και το απολαυστικό τσιγάρο σου, να εισπράττεις την ευτυχία τόσο ανέξοδα. Κι όταν εκείνοι σου λένε: «φάει Ντίνο θα κρυώσει το φαγητό σου» εσύ να τους λες: «αφήστε με να χαίρομαι που σας βλέπω να τρώτε. Αυτή η σκηνή είναι ευτυχία!»
Μ΄ αρέσει αυτό το σκηνικό, κάποιο άλλο που κρατάς στη μνήμη σου;
Να ραβδίζεις μαζί με τον πατέρα σου τις ελιές και να ρουφάς και με τις πέντε αισθήσεις σου τα δώρα του ελαιώνα, όπως το άρωμα του καρπού, το αεράκι που φέρνει η θάλασσα και το βουνό, την αλμύρα απ΄ τον ιδρώτα σου και τους αυτοσχεδιασμούς των πουλιών. Κι ύστερα να βλέπεις την ικανοποίηση του πατέρα σου που τον βοηθάς και να γιγαντώνεται η αγάπη σου γι αυτόν και η δική του προς εσένα.
Θέλω κι άλλες μνήμες απ΄ την γήινη σφαίρα που χάραξαν το μη ορατό περίγραμμά σου.
Η αδελφή μου η Φορούλα ως εικόνα, μ΄ ακολουθεί παντού. Ήμασταν αυτοκόλλητοι στα ταξίδια στις παρέες, στη διασκέδαση, στις γιορτές, στις χαρές και στις λύπες. Η αγάπη που της είχα και μου είχε θαρρώ πως είναι απερίγραπτη. Ζήσαμε τόσα συναισθήματα μαζί που ισοδυναμούν με το άθροισμα μιας ζωής.
Αυτό πιστεύεις ότι ήταν καρμικό;
Αναντίρρητα ήταν. Προφανώς είχαμε μια θεία προειδοποίηση ότι σύντομα θα αποχωριστούμε κι έτσι βιώσαμε σε υπερβολικό βαθμό την αδελφική συνύπαρξη, την αγάπη και την ψυχική αλληλεπίδραση. Αυτό μας βοήθησε να ζήσουμε νωρίτερα εκείνα που δεν θα ζούσαμε αργότερα. Επομένως είμεθα ωφελημένοι καθότι προνοήσαμε να χαρούμε την αδελφική αγάπη στην ύψιστη μορφή της.
Κάτι άλλο που λάτρεψες;
Την έννοια της φιλίας. Τους φίλους μου, όλους εκείνους που αγάπησα και σε πληροφορώ ότι ήταν πολλοί. Για μένα υπήρξε πολύτιμο αγαθό να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Ήμουν αντίθετος εξ αρχής, εξ ορισμού και εκ πεποιθήσεως με τον ανταγωνισμό και τις έριδες, γι αυτό προσπαθούσα πάντα να ενώνω τις παρέες μου αντί να τις «διαμελίζω». Τίποτε ωραιότερο απ΄ το σπουδαίο αποκούμπι της φιλίας!
Πονούν κι αυτοί για την απουσία σου…
Το γνωρίζω, τους βλέπω, τους αγγίζω, απλώς αυτοί δεν το αντιλαμβάνονται. Εγώ τους χαϊδεύω το κεφάλι ως αγέρας, τους μιλώ ως βροχή, τους προστατεύω μέσα από τις επισκέψεις μου στα όνειρά τους. Ο άυλος κόσμος δεν γίνεται αντιληπτός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει…
Ακόμα φροντίζω για τις γυναίκες που αγάπησα και μ΄ αγάπησαν! Τι μεγαλείο εμπεριείχε ο έρωτας που ένιωσα γι αυτές και αυτό που εισέπραξα από εκείνες. Τις σκέπτομαι και πάντα θα τις φροντίζω.
Εσύ θα ξέρεις Ντίνο… υπάρχει Θεός;
Αν σου απαντήσω “υπάρχει”, θα χάσεις τη μαγεία της άγνοιας! Αν σου πω “δεν υπάρχει” θα απολέσεις το ενδιαφέρον για εσώτερη αναζήτηση. Είναι ασύλληπτο το θεϊκό περίγραμμα, γι αυτό φαντάσου ότι μόνο το ορατό προφίλ του εμπεριέχει τρισεκατομμύρια άστρα, τρισεκατομμύρια γαλαξίες, τρισεκατομμύρια σύμπαντα. Με ποιο θράσος αναζητάς να μάθεις πριν τον συναντήσεις, αν υπάρχει; Άλλωστε η Ζωή από μόνη της, δεν κατέχει δυνατότητες να τον ερμηνεύσει, επειδή απλά στο ανθρώπινο κεφάλι λειτουργεί ένας εγκέφαλος στο μέγεθος ενός πορτοκαλιού. Εγώ ξέρω τι υπάρχει, αλλά είμαι πλέον άυλος και θωρώ όσα εσύ δεν θωρείς, συνομιλώ με όσα εσύ δεν δύνασαι μήτε να φανταστείς. Σκέψου μόνο ότι υπάρχουν εκατομμύρια ιοί μη ορατοί μπροστά απ΄ τη μύτη σου αλλά ούτε καν τους βλέπεις. Με ένα όμως μικροσκόπιο ξεπροβάλουν ολοζώντανοι σε πλήρη κίνηση. Προσωπικά έχω το μικροσκόπιο να παρατηρώ όσα εσύ… ούτε καν υποψιάζεσαι!
Σπούδασες, ταξίδεψες, εργάστηκες, ερωτεύτηκες, αγάπησες… αυτά τώρα σε τι σε βοηθούν στην άλλη διάσταση που βρίσκεσαι;
Οι σπουδές με διαμόρφωσαν επιστημονικά για να μπορώ να σκέπτομαι δίχως προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Τα ταξίδια με ολοκλήρωσαν ως έναν κοσμοπολίτη που εκτιμά όλους τους λαούς, τα έθνη και τις πατρίδες. Η εργασία, μου προσέφερε τη δυνατότητα της αυτοπεποίθησης και της ανεξαρτησίας, έτσι ώστε να αισθάνομαι χρήσιμος στον εαυτό μου και στους άλλους. Ο έρωτας, μου χάρισε το πλέον ισχυρό συναίσθημα του πάθους, του πόθου και του ασύγκριτου φτερουγίσματος στην καρδιά.
Η αγάπη ως υπέρτατο αίσθημα ζωής, γαλήνεψε την ψυχή μου, μου δίδαξε τι σημαίνει να νοιάζεσαι για τον άλλον δίχως αντάλλαγμα και το σπουδαιότερο να αφήνεις τον άλλον να φεύγει από κοντά σου ή να φεύγεις εσύ από κοντά του και να προσεύχεσαι γι αυτόν. Να εύχεσαι να αγαπηθεί στη ζωή του ασχέτως αν δεν θα είσαι εσύ μαζί του. Επειδή λοιπόν, με ρωτάς τι σε τι μου χρησιμεύουν όλα αυτά που βίωσα εν ζωή, τώρα που είμαι άυλος, σου απαντώ επιπλέον τούτο: Θάνατος δεν υπάρχει όταν έχεις αγαπήσει, όταν έχεις αγαπηθεί, όταν ερωτεύτηκες, όταν ταξίδεψες ακόμα κι όταν πόνεσες.
Γιατί Ντίνο;
Τη φυγή του καθενός την ονομάζουμε θάνατο. Μα γιατί; Πως ξέρουμε εν ζωή τι ακολουθεί όταν αναχωρούμε; Ο τζίτζικας έχει επιστημονικά τεκμηριωμένο τρεις ζωές. Μία δεκαεπτά περίπου χρόνια κάτω απ΄ τη γη. Ανεβαίνει από μια τρύπα το καλοκαίρι ως κάμπια και στο δέντρο καταλήγει ως τραγουδιστής. Εσείς πώς γνωρίζετε σε ποια απ΄ όλες είναι πιο ευτυχισμένος ή ποια άλλη ζωή συνεχίζεται που δεν την συλλαμβάνουν οι αισθήσεις σας; Εγώ τώρα γνωρίζω, γιατί όλα αυτά τα μικρά, τα ανερμήνευτα για τους ανθρώπους στην αϋλότητά μου τα κατέχω, απλώς και μόνο γιατί δεν βλέπω με τα μάτια, δεν ακούω με τ΄ αυτιά, δεν έχω διόλου ανάγκη τις αισθήσεις κύριε Γρηγόρη. Άλλωστε εσείς βλέπετε μέχρι εκεί που φθάνει η όρασή σας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο πέρα απ΄ τον ορίζοντα που θωρείτε. Μήπως ξέρετε τι συμβαίνει σε άλλους πλανήτες; Πως μπορεί κάποιος να μιλά με βεβαιότητα, ότι αυτή τη στιγμή δεν βρισκόμαστε όλοι όσοι φύγαμε και όλοι όσοι θα έρθουν, σε έναν άλλο πλανήτη που υποδέχεται το άλλο μας μισό που είναι η άυλη υπόστασή μας.
Αλίμονο αν τα βλέπαμε όλα. Πείτε μου αλήθεια, τη λέξη που στέλνετε μέσω ασύρματου τηλεφώνου στον δορυφόρο για να σταλεί μέσω αυτού σ΄ εκείνον που σας ακούει στην άλλη άκρη της γραμμής, την βλέπετε στην διαδρομή χιλιομέτρων που κάνει μέχρι να φτάσει σε χιλιοστά του δευτερολέπτου απ΄ την Ιαπωνία, ας πούμε, μέχρι την Αλάσκα; Ή μήπως βλέπετε τον ηλεκτρισμό μέσα απ΄ το καλώδιο;
Πόσο δίκιο τελικά έχεις…
Τότε ενημέρωσε όσους μπορείς εκ μέρους μου, να μην κλαίνε και οδύρονται για κάτι που έχουν αυθαίρετα ως δεδομένο και άνευ αποδείξεων ότι υπάρχει, ενώ στην ουσία το αγνοούν. Πώς μπορείς να λες ότι αυτό το γλυκό είναι ωραίο ή αυτό το έργο είναι κακό, αν δεν έχεις δοκιμάσει το γλυκό ή δεν έχεις παρακολουθήσει το έργο;
Αν όλα αυτά είναι όπως τα λες, τότε στα κοιμητήρια τι υπάρχει;
Μια εγκαταλελειμμένη πανοπλία όπως των μαχητών που όταν την αφήσουν στο χρόνο, εκείνος τη σκουριάζει και την φθείρει. Στα μνήματα δεν υπάρχουμε όσοι φύγαμε, απλώς εκεί οι δικοί μας παρηγορούνται ανάβοντας τα καντήλια μας. Να σου πω, αυτό δεν είναι κακό… απεναντίας αν τους βοηθά ας το κάνουν. Όμως εγώ προτείνω αν θέλουν οι ζώντες να μας τιμούν, αντί να μας ψάχνουν κάτω απ΄ το χώμα να κοιτούν ψηλά στον ουρανό γιατί κάθε ένας από εμάς που αναχωρήσαμε είμαστε μέσα στο φως. Άλλωστε το μέγεθός μας δεν χωρά σε ένα κουτί παρά μόνο στους αέναους και αναρίθμητους γαλαξίες.
Μπορείς να μου αναφέρεις Ντίνο με ποιο τρόπο μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί σας;
Μην ανησυχείς φίλε μου, επικοινωνούμε εμείς μαζί σας. Θαρρείς πως όλα όσα συμβαίνουν στην γήινη σφαίρα μας αφήνουν αδιάφορους. Τα πάντα παρατηρούμε και υπάρχουν στιγμές που διαπιστώνουμε πόσο μάταιο είναι να πονάς και να βουρκώνεις τα μάτια σου για κάτι που δεν γνωρίζεις. Τόσους φιλοσόφους έβγαλε η χώρα μας… τίποτε μα τίποτε δεν διδαχθήκαμε; Θυμάστε στην «Απολογία» του ο Σωκράτης, ποια φράση απευθύνει στους δικαστές πριν πιει το κώνιο;
Θύμησέ μου Ντίνο
«Τώρα όμως ώρα είναι να πηγαίνω εγώ για να πεθάνω και σεις για να ζήσετε. Ποιός από μας πηγαίνει στο καλύτερο, κανένας δεν το ξέρει παρά μόνος ο θεός». Για ποιο λόγο οι άνθρωποι έχουν επιλέξει ότι είναι χειρότερα όταν φεύγεις απ΄ ότι όταν μένεις;
Αγαπημένε μου Ντίνο σ ευχαριστώ πολύ που ήρθες στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ φθαρτής και άυλης ζωής για να συνομιλήσουμε. Σου είμαι ευγνώμων που σε γνώρισα και για όσα μου έμαθες.
Μπορείς να μεταφέρεις ένα μήνυμα στους δικούς μου;
Θα στο ζητούσα κι αν δεν μου το πρότεινες εσύ;
Ενημέρωσέ τους λοιπόν ότι είμαι πολύ καλά! Και να μη ξεχνούν ότι ο Χρόνος είναι σχετικός. Τα πάντα στριφογυρίζουν στο σύμπαν. Να κάνουν ότι έκανα, να ταξιδεύουν, να απολαμβάνουν τα δώρα της ζωής, όλα όσα εγώ αγάπησα και αγαπώ! Έτσι θα με τιμούν. Κι εγώ θα τους φροντίζω από δω.
Θα το μεταφέρω όπως μου το ζητάς.
Τότε θα σου αποκαλύψω εκείνο που με ρώτησες στην αρχή περί Θεού. Λοιπόν κύριε Γρηγόρη υπάρχει Θεός και θα στον περιγράψω με μια λέξη, έτσι ώστε να τον ξέρεις κι εσύ που έκανες αυτή τη διαδρομή για να συνομιλήσεις μαζί μου.
Ντίνο συνέχισε, ανυπομονώ…
«Αγάπη» το όνομά του!
Σ ευχαριστώ απ΄ την καρδιά μου αγόρι μου!
Αγάπη!!!
