Oι ελπίδες ανατάσσονται όσο ανακαλύπτει κανείς σημαντικές δυνητικές οάσεις στην πνευματική έρημο που προκαλεί η καταδυνάστευση των επιθυμιών αλλά κυρίως ο σκληρός τεμαχισμός της γνώσης που οδηγεί στην ημι-μόρφωση του ευκαιριακού σκεπτικού και των κατευθυνόμενων άμεσων απαντήσεων για σημαντικά θέματα, λες και η αμεσότητα της απάντησης προϋποθέτει τάχα ορθή κρίση. Όλες οι τωρινές παθογένειες φαντάζουν περίκλειστες και αν πολλοίς μη αναστρέψιμες, καθώς οι κήρυκες της πατενταρισμένης ευθυκρισίας μονοπωλούν την καθημερινότητα, θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο πετυχαίνουν να ενθουσιάσουν και να ξεσηκώσουν κατά το δοκούν.
Εδώ σε τούτη την δυσπλασία των εννοιών που διαρρηγνύει την απλότητά τους, εδώ κάτω σε αυτό τον κόσμο που βρίθει από ασυντόνιστες προσπάθειες επαναφοράς του λογικού σκέπτεσθαι, εδώ ακριβώς λαμβάνει χώρα το τελεσίδικο παιχνίδι της αποσπασματικής δράσης για έναν κόσμο που δεν επανορθώνεται ποτέ μέσα στην πολυπλοκότητά του, ούτε και λανσάρεται ως ο κόσμος μιας ρητής επιλογής του αληθινού του προφίλ. Εν κατακλείδι, όλα διαδραματίζονται εδώ, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το άγνωστο που προσελκύει την περιέργεια των μελλοθανάτων και όχι των ζωντανών και αυτό από φόβο και όχι θαυμασμό.
Διατελώντας σε σύγχυση και πανικό, ο καθημερινός κόσμος με τις απέλπιδες προσπάθειες επαναφοράς στο ανθρώπινο και συνετό, επιχειρεί να συναρπάσει και να εκπλήξει στα πλαίσια του εθισμού προς το μονοδρομικό ψηφιακό κόσμο, εναποθέτοντας εκεί τις ελπίδες και απεικονίζοντας τα πάθη μέσα από τεχνητά διαμορφωμένο ελκυστικό περιβάλλον, σε σημείο όπου να μην μπορεί κανείς να διακρίνει ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα, που εδράζεται η ομορφιά και που το πλασματικό κακέκτυπό της.
Υπάρχει δηλαδή σε αυτό τον κόσμο μια θεϊκή τρόπον τινά διαμόρφωση των συντελεστών της ύπαρξής του εξαρχής και μέχρι το κατά περίπτωση ατομικό τέλος, συντελεστές μιας παράστασης που ποτέ δεν αποκάλυψε την σημαντικότητά της, εξαιρουμένης της φιλοσοφίας, την ποίησης, της λογοτεχνίας και γενικότερα της τέχνης, που με την σειρά της η πιο προσιτή μορφή της ήταν η στρατευμένη, με ότι αυτό συνεπάγεται για τους συμμετέχοντες σε αυτήν αλλά και το φιλοθεάμον κοινό.
Υπάρχουν όμως ανάμεσα σε όλα αυτά οι μικρές αλλά ζωογόνες οάσεις που ανατροφοδοτούν την πνευματική ανάκαμψη, γεγονός που έχει απορριφθεί από πολλές πλευρές και δη κατηγορηματικά. Και τις ονομάζω απλά οάσεις του πνεύματος, δηλαδή του κόσμου εκείνου που δεν έπαψε να αντιπαλεύει τις Σειρήνες και Ερινύες της καθημερινής ζωής.
Υπάρχει λοιπόν ένας άλλος κόσμος πέρα από τον μικρόκοσμο του περιττού και ευκολοχώνευτου ιταμού και καθαγιασμένου προτσές των συναλλαγών και δοσοληψιών, ένας κόσμος που επιμένει πεισματικά να βλέπει τα πράγματα από πολλές όψεις και να μην βγάζει τα καταληκτικά συμπεράσματα, στρώνοντας το χαλί στην εκάστοτε αφοριστική εκλογίκευση της φαντασίας. Πρέπει όμως να κοπιάσει πολύ κάποιος για να ανακαλύψει αυτές τις οάσεις μιας και δυστυχώς κάθε μειοψηφία διακατέχεται και από κάποιας μορφής ηττοπάθεια, μονομέρεια και μη αναδιπλούμενο αναστοχασμό.
Και επειδή ήδη πολλά πράγματα έχουν προ πολλού χαθεί, επειδή η κόπωση των φθαρμένων και κακοποιημένων εννοιών δημιουργεί παραίτηση – πρόσκαιρη ή μη - το όλο πράγμα δείχνει να διαφεύγει από το κάδρο του εμπνευστή και να καταλήγει στον σκουπιδότοπο της νέας αργκό που κακοποιεί την λεξικολογική προέλευση των εννοιών και ειδικότερα την καταγωγή της γλώσσας. Οι ερευνητές της μετατρέπονται σε ειδήμονες και η γοητεία της αξιακής ανακάλυψης εξαφανίζεται με μιας. Θέλω να πω πως άλλο η στρατευμένη έρευνα και άλλο η φαντασιακή αναζήτηση ιδανικών κόσμων μέσα από την ποίηση και την λογοτεχνία, αυτούς που ο ερευνητής δεν τους εντοπίζει παρά μόνο ερμηνευτικά και όχι αξιακά, μιας και αφιερώνεται σε έναν και μόνο σκοπό που αρχίζει και τελειώνει με την ερμηνεία.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως πρέπει κανείς να δοθεί ψυχή τε και σώματι για να ανακαλύψει τα μυστικά ετούτης της ζωής, αλλά κυρίως για να μετουσιώσει την επιφάνεια σε βάθος. Άλλος τόσος κόπος όμως πρέπει να καταβληθεί για να αναδειχθούν οι οάσεις αυτές που λειτουργούν σαν φάροι της γνώσης αλλά κυρίως ως ένα λαμπερό φως μέσα στο ζόφο της κάθε στιγμής όπου ο καθένας και η καθεμιά καλούνται να το δουν και να το ακολουθήσουν.
Θα έλεγα αυτό που έλεγαν κάποτε, με λίγα λόγια, πως ενίοτε «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται» και σχηματίζουν μικρούς κύκλους στην επιφάνεια του σκεπτού. Στην περίπτωση των οάσεων οι μικροί κύκλοι από το ξεπέταγμα των ιδεών και σκέψεων γίνονται μεγάλοι καθώς απομακρύνονται από τον πυρήνα της κρούσης και κάπου σταματούν.
Όπως τα ηχητικά κύματα που λαμβάνονται από την ακοή και τυγχάνουν της κατάλληλης αντιληπτικής επεξεργασίας από τον νου και την ψυχή, μετατρεπόμενα σε εντυπώσεις. Όπως το μικρό παιδί που πετά την πέτρα και ο χτύπος της στο νερό κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα για να του πούμε απλούστερα. Οι κυματισμοί είναι οι εκπομπές από τους φάρους του φωτός, το ξεδίπλωμα του φαντασιακού.
