Σε πείσμα των καιρών, σε απογοήτευση όλων εκείνων που επανασυναρμολογούν τις Συμπληγάδες για να βρεθεί και πάλι στο μάτι του κυκλώνα ολόκληρη η κοινωνία, οι πολίτες εκείνοι που ψάχνουν τα βιβλία και τα κιτάπια, μακριά από πολώσεις και ισοπέδωση των πάντων, κατακτούν σιγά – σιγά και από λίγο χαμένο έδαφος, ευελπιστώντας πως κάποτε θα δικαιωθούν για τούτη την αναζήτηση των χαμένων νοημάτων και εννοιών.
Και ενώ από την μάζα χαρακτηρίζονται για πολλοστή φορά χωρίς περιστροφές Ρομπέν των Δασών, και ενώ ο ίδιος αυτός ξεχασμένος ρόλος έχει πάψει αλλά εντούτοις σιγοκαίει στα κλεφτά, η κοινωνία αποχωρίζεται την αλληλεγγύη και την συντροφικότητα, βαδίζοντας στο τεντωμένο σχοινί της πόλωσης και του κάθε είδους συγκεντρωτισμού.
Πρωτεργάτες σε όλο αυτό το σκηνικό οι νέοι «πρακτικοί άνθρωποι», οι όψιμοι λύτες των αποριών για έναν κόσμο που αν μη τι άλλο βαδίζει στα τυφλά. Προέχει δηλαδή περισσότερο να λέμε κάτι, να εκφραζόμαστε μέσα από ταμπέλες και τσιτάτα παρά να εξηγούμε στον άλλο γιατί έχουμε αυτές τις απόψεις και βυθιζόμαστε ενίοτε μέσα στην Θεοδικία.
Υπάρχουν λόγοι για να ονομάσει κανείς όλο το θέαμα σκοτοδίνη και αν μη τι άλλο συμπαγές απαύγασμα ενός προσωποπαγούς κοινωνικού ιστού που εξακολουθεί να έχει ανάγκη από ηγέτες και φερέφωνα της εξουσίας.
Υπάρχει εξήγηση για τούτο το κατάντημα μιας κοινωνίας σε πλάνη και ανούσια επένδυση σε ψευτοαξίες και βιαστικά συμπεράσματα που σε κάθε περίπτωση ανασυνθέτουν έναν νέο εφιάλτη, σε αντιδιαστολή με μακρινά οράματα για έναν πραγματικά καλύτερο κόσμο.
Ο νέος αυτός κόσμος που έχει ανάγκη να πιστεύει σε ψευδεπίγραφα συνθήματα, που αδημονεί να ακούσει το νέο πολιτικό λόγο, να εξαφανίσει τους ενόχους και να αναδείξει τους αδέκαστους, αυτός ο κόσμος δεν έχει στόχο, δεν έχει προορισμό και όραμα.
Σε ένα ούτως ή άλλως σύνθετο πεδίο υφιστάμενου συγχυτικού συνδρόμου, όπου οι πεθαμένες ιδεολογίες προσπαθούν να καταδυναστεύσουν και πάλι την σκεπτική επικράτεια, σε ένα τοπίο όπου η μαζικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα και κριτήριο επιβολής κανόνων συμπεριφοράς και δείγμα γραφής αφύπνισης μιας κοινωνίας που δεν έχει ιδεολογικό προσανατολισμό, σε τούτη την δραματική εγρήγορση ικανού αριθμού νεκραναστημένων που έρχονται στην επικαιρότητα γιατί έτσι επιβάλλει το νέο κοινωνικό στάτους, σε ετούτο το παραλήρημα της μάζας δεν έχει θέση η σύνεση και η απλότητα.
Έτσι αγόγγυστα εφευρίσκονται πομπώδη συνθήματα, έτσι χωρίς αναγωγές και επιχειρήματα και προτάσεις για την άρση του αδιεξόδου, ορδές πολιτών θεωρώντας πως έχουν το δίκιο με το μέρος τους διαλαλούν πως κατέχουν την μεγάλη αλήθεια, και αυτό συμβαίνει γιατί η ίδια η εποχή καλλιεργεί την πεποίθηση πως είμαστε γνώστες των πάντων, χωρίς να ελέγχουμε την πηγή της πληροφόρησης.
Οι άνθρωποι εκείνοι όμως που δεν βασίζονται στην υστερία και την μέθη της στιγμής - είναι πάντα εδώ και φυλάνε τα περάσματα. Όχι δεν είναι φιλήδονες ενός κατά το λαϊκέστερον προδοτικού ρομαντισμού που κάνει τους άλλους να σε βάζουν στη γωνιά, δεν είναι πολέμιοι της αλληλεγγύης και πολύ περισσότερο τιμητές μιας κοινωνίας σε απόλυτη παρακμή, μιας και η παρακμή αυτή έχει λόγους και αιτίες αλλά πάνω απ΄όλα χαρακτήρα και πρόσημο.
Ξεφυλλίζουν με σύνεση τα βιβλία – δεν θεωρούν πως κατέχουν καμιά αλήθεια, δεν αδημονούν για τα αποτελέσματα της εκάστοτε εικονικής εξέγερσης με τις ταμπέλες και τα σήματα εκπομπών μιας κοινωνίας σε εικονική εγρήγορση αλλά ουσιαστική ύπνωση.
Και γίνεται αυτό, να μυθοποιούνται κάποια γεγονότα, να υπάρχει η πεποίθηση και η θεώρηση ότι αναζητείται πάντα μια αφορμή, το φυτίλι και η σπίθα για την έκρηξη.
Αυτή η μυθοποίηση όμως έχει αρχή και τέλος μιας και η ικανοποίηση του λαϊκού θυμού αρκεί. Μετά ξεκινά το νέο πρωϊνό με τους ίδιους παίχτες και κομπάρσους. Ποιο ήταν λοιπόν το ζητούμενο; Η κατάφαση με τον νεοσυντηρητισμό και ο συμβιβασμός με το ίδιο και απαράλλαχτο πρωϊνό. Δεν περισσεύει κάτι άλλο; Όχι απαραίτητα.
Εκτός ίσως από τους ανθρώπους εκείνους που ψάχνουν και αναζητούν. Νομοτελειακά δεν υπάρχει χώρος για νέες ονειρώξεις. Γιατί και τα σημερινά όνειρα είναι πενιχρά. Γιατί ποτέ δεν άλλαξε η νοοτροπία της κοινωνίας όταν επιστρατεύθηκε ο πλούτος και όχι η ουσία της αναζήτησης. Και πολύ περισσότερο ο λόγος εις βάθος του εκάστοτε ξεσηκωμού.