Τελώντας υπό ασφυκτική πίεση και με προδιαγεγραμμένη πορεία προς ιδεώδεις παρεκκλίσεις σε σημείο που το φως να κυριαρχείται από το σκοτάδι, οι καθοδηγούμενες κατουσίαν μάζες εγκαταλείπουν με ζέση το γνωστικό πεδίο και υιοθετούν συνθήματα και ιδεοληψίες που τις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα ακόμη παραστράτημα χάριν της αδιάλειπτης κυριαρχίας των διάφορων εξουσιαστικών μοντέλων που οι ίδιες οι μάζες αναπαράγουν και σε δεύτερο χρόνο αμφισβητούν, γιατί κάποτε προκύπτει ανάγκη για αντίθεση αλλά που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί παρά ωμή αντίφαση.
Στην διαδρομή προς μια ακόμη αποτυχημένη υπερδιέγερση κοινών τάχα συναισθημάτων και στόχων, το πλήθος στοχοποιεί στα τυφλά γιατί έτσι πρέπει να γίνει για να ικανοποιηθούν οι κήρυκες των εκάστοτε συνθημάτων που μεταβάλλουν σε σλόγκαν μια ολόκληρη κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό κρύβονται οι πραγματικοί δράστες και διαφεύγουν της ευθύνης οι κρυφοί καθοδηγητές όλων αυτών των γενεών από πολιτικούς και αντιπολιτευόμενους, με αποτέλεσμα να ανακυκλώνεται η σήψη και να μην διαμοιράζεται η ευθύνη σε αυτούς που τους αναλογεί.
Οι πολίτες είναι αυτοί που επιλέγουν κάθε φορά, κάθε τέσσερα χρόνια για την ακρίβεια, πότε ανασταίνοντας πεθαμένους και πότε σιγοντάροντας κρυφίως τον συντηρητισμό και την θεοκρατία, με αποτέλεσμα να μην διαμαρτύρεται σχεδόν κανείς λόγου χάρη για την καταστροφή των όποιων έργων τέχνης αλλά τα αντανακλαστικά να είναι υπέρμετρα σε οτιδήποτε άλλο.
Διανύουμε λοιπόν εποχές όπου οι μάζες κατευθύνονται στους εύκολους στόχους και όχι εκεί που θα έπρεπε να βρίσκονται σε εγρήγορση, και αυτό αφορά είτε την κρατική καταστολή, είτε την εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα που από ένα σημείο κει μετά γίνεται κανόνας και δη αποδεκτός.
Ο κανόνας συνοδεύεται και πλαισιώνεται από κενά συνθήματα περί δικαίου αισθήματος και αυτό την στιγμή που καθημερινά και ανεξαρτήτου διακυβέρνησης του τόπου κάθε τέτοιο αίσθημα καταπατάται από τους ίδιους τους κατά κόρον διεφθαρμένους πολίτες που εφαρμόζουν στο έπακρο την ανομία. Αν υπήρχε δυνατότητα να μετρήσει κανείς τις φορές που ο καθένας και η καθεμιά αντιφάσκουν καθημερινά, όλες αυτές οι περιβόητες φωνές περί δίκαιου αισθήματος στην καθημερινότητά τους αποτελούν μέρος της παραβατικότητας.
Μπορεί λοιπόν να υπάρχει πάντα η αφορμή για προβολή του δικαίου, εντούτοις η παράλληλη πραγματικότητα άλλα δείχνει. Δεν θα μπορούσε βέβαια μια κοινωνία να παραμένει απαθής σε τραγικά ειδικά συμβάντα. Όμως οι ευκαιρίες που δόθηκαν στους πολίτες ήταν πολλές στο εγγύς και απώτερο παρελθόν και αυτό που έκαναν είναι ότι πολύ απλά σιώπησαν.
Κάτι λείπει λοιπόν από την κοινωνία και αυτό δεν είναι το γενικώς και αορίστως «δίκαιο» παρά ο εξωραϊσμός του καθημερινού μας εαυτού. Ο τρόπος δηλαδή που πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε την άλλη άποψη, η αποδοχή του διαλόγου και όχι η αποθέωση της μονομέρειας και της εμμονικότητας. Αυτό έκανε τον ακροδεξιό βουλευτή να προκαλέσει ζημιές σε έργα τέχνης, αυτό μετέβαλλε τον κάθε όψιμο «δημοκράτη» σε ακραίο κυνικό, αυτό μετέδωσε το αίσθημα της διαδικτυακής ισχύος όπου ο καθένας και η καθεμιά χωρίς περαιτέρω σπουδή μιλά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Φυσικά όλο αυτό εξυπηρετεί την διαιώνιση ενός εξαπατημένου κόσμου που όλα τα ξέρει και όλα τα βαφτίζει ως κάτι, είτε αυτό αφορά την διαφθορά, είτε το έγκλημα και την δικαιοσύνη, είτε τους τρόπους ανάδυσης κινημάτων που δεν έχουν το παραμικρό ιδεολογικό περιεχόμενο ούτε την ωριμότητα για να κάνουν τους πολίτες να σκεφθούν σε τι πραγματικά κόσμο ζουν, ποια συστήματα εξουσίας αναπαράγουν και πως τα συντηρούν.
Αν αυτό το γνώριζαν οι μάζες, θα είχε αλλάξει κάτι στον κοινωνικό ιστό. Τουναντίον αυτός έχει παραμορφωθεί σε τέτοιο βαθμό όπου είναι τουλάχιστον φαντασίωση να μιλάμε για κοινωνικό αίτημα και παλμό σε μια κοινωνία που έχει απωλέσει οριστικά την αλληλεγγύη και την συντροφική συνεκτικότητα.
Με τον τρόπο αυτό διανύουμε για πολλοστή φορά την μαζική υστερία και όχι την εναλλακτική σκέψη. Την αναχρονιστική αποδοκιμασία της εξουσίας και όχι την στοχευμένη κατάργησή της σε επίπεδο κοινωνίας και ατόμου.
Και επειδή κάποτε θα πρέπει να ανατείλει πραγματικά η σκέψη για τον κόσμο που θέλουμε και όχι αυτόν που συντηρούμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, επειδή από ένα σημείο και μετά επιβάλλεται να απαλλαγούμε από τα ιδιοτελή συμφέροντά μας, καλό θα είναι να κοιτάξουμε στον καθρέφτη τον εαυτό μας και τις παθογένειες που κουβαλάμε. Γιατί δυστυχώς το κράτος και οι κυβερνήσεις είναι δική μας επιλογή.