Αλλάζουν οι καιροί και οι άνθρωποι ενστερνίζονται ή υποδύονται νέους ρόλους που ενδεχομένως τους οδηγήσουν σε νέες συμπεριφορές, σημάδι των καιρών που αναμοχλεύουν τις εμπειρίες και αναδιατάσσουν τον τρόπο ζωής, μια σαφής ένδειξη ότι πορευόμεθα σε νέους ατραπούς, εξερευνώντας νέες περιοχές του νου και της σκέψης, με αποκορύφωμα την ύστατη ανάμνηση ότι κάποτε ήμασταν αλλιώς.
Αυτή η διαφορά που δεν ενέχει απαραίτητα ψήγματα σύμπλευσης ή συμπόρευσης, ο τρόπος που αντικρύζουμε τις σημασίες και τις έννοιες, οδηγεί σε ρητή αναδιαμόρφωση της εξωτερικής μας εικόνας αφού η εσωτερική προηγήθηκε ενδελεχώς και με δεδομένο ότι η εξωτερική εικόνα είναι ο καθρέφτης του τρόπου σκέψης και αίσθησης.
Είμαστε έρμαια των αλλαγών και αναδομήσεων, εμείς που κάποτε πιστέψαμε σε οράματα ή οικειοποιηθήκαμε συμπεριφορές που αν μη τι άλλο οδήγησαν σε τοίχους.
Η όλη διαδικασία του αναστοχασμού λόγω της ρητής διαφοροποίησης του ατόμου γίνεται επιτακτική ανάγκη και πεδίο προς εξέταση, καθώς η κάθε αλλαγή εγκυμονεί κινδύνους.
Κι έτσι, μέσα σε αυτή τη διαρκή ρευστότητα, ο άνθρωπος καλείται να σταθεί απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, σαν να κοιτάζει έναν καθρέφτη που δεν αντανακλά μόνο το παρόν, αλλά όλες τις προηγούμενες εκδοχές του.
Η συνειδητοποίηση πως κάθε στάδιο της ύπαρξης αφήνει αποτυπώματα αόρατα αλλά καθοριστικά, μάς οδηγεί σε μια αργή, σχεδόν τελετουργική αυτοπαρατήρηση. Μια διαδικασία όπου η μνήμη και η προσδοκία συγκρούονται, δημιουργώντας νέες εντάσεις και νέα περιθώρια για μετα (ανα)μόρφωση.
Ωστόσο, η μεταβολή δεν είναι ανώδυνη. Κάθε νέα κατεύθυνση προϋποθέτει την απεξάρτηση από σχήματα σκέψης που μας είχαν άλλοτε λειτουργήσει ως σκέπη, αλλά τώρα περιορίζουν τη δυνατότητα εξέλιξης.
Η αποδέσμευση από αυτά λειτουργεί σαν λεπτή τομή, μια χειρουργική αφαίρεση όσων δεν μας εξυπηρετούν πια, κι όμως έχουν ριζώσει βαθιά μέσα μας. Και σε αυτήν ακριβώς τη διεργασία αναδύεται ο φόβος — όχι του άγνωστου, αλλά του ενδεχομένου να χάσουμε εκείνο που θεωρούσαμε βέβαιο.
Παρά ταύτα, η μεταμόρφωση γίνεται τελικά το μόνο σταθερό σημείο. Μέσα από την αδιάκοπη εναλλαγή ρόλων, πεποιθήσεων και αισθημάτων, ο άνθρωπος αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και τη θέση του μέσα σε αυτόν. Η νέα εικόνα που αναδύεται δεν είναι απλώς αποτέλεσμα εξωτερικών επιδράσεων, αλλά το απόσταγμα μιας εσωτερικής διεργασίας που διεκδικεί χώρο, νόημα και διάρκεια.
Και ίσως εκεί, μέσα σε αυτή τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και στο νέο, κρύβεται η πραγματική πρόκληση: να αντέξουμε την αβεβαιότητα της μετάβασης και να αποδεχθούμε ότι η πορεία μας δεν καθορίζεται από τις σταθερές, αλλά από την ικανότητά μας να εξελισσόμαστε, χωρίς να απεμπολούμε την ευθύνη της επιλογής.
Κι όμως, μέσα στη δίνη των μεταμορφώσεων, ο άνθρωπος στέκει ως σιωπηλός οδοιπόρος που διασχίζει μονοπάτια υγρά από μνήμη, στεγνά από βεβαιότητα.
Κάθε του βήμα χαράζει έναν κύκλο, μια τροχιά που άλλοτε στενεύει κι άλλοτε ανοίγει σαν χαραυγή σε άγνωστη κορυφογραμμή.
Η πόρευση αυτή είναι χαρακτηριστική και ως διαδικασία επίπονη γιατί εμπλέκονται ευθέως οι διαστάσεις του χρόνου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Οι παλιές φωνές ψιθυρίζουν από το βάθος, φωνές που κάποτε καθόρισαν, μα τώρα μονάχα υπενθυμίζουν πως τίποτα δεν μένει ασάλευτο.
Οι λέξεις, οι χειρονομίες, οι ανυποψίαστες κινήσεις της ψυχής ανεβαίνουν στην επιφάνεια σαν το περιττό και το ανούσιο που ξεβράστηκε από την παλίρροια της σκέψης.
Κι έτσι, μέσα στο φως που εναλλάσσεται με το σκοτάδι, ο άνθρωπος αναζητά ένα νέο περίγραμμα για να στεγάσει την ύπαρξή του. Δεν γνωρίζει αν το βρίσκει ή το επινοεί, αν το ακολουθεί ή το γεννά, μα συνεχίζει μοιραία, χωρίς το τελικό απαύγασμα των εντυπώσεων να τον προκαταλαμβάνει για το ποια και που είναι η πραγματική αλήθεια
Ίσως, τελικά, ο άνθρωπος αλλάζει για να θυμηθεί ότι είναι πλάσμα που κινείται, που αναπλάθεται μέσα από τις ίδιες του τις ρωγμές.
Και αν κάθε αλλαγή εγκυμονεί κινδύνους, ίσως αυτοί οι κίνδυνοι να αποτελούν την πιο ακριβή υπόσχεση ζωής, τη δυνατότητα να βλέπουμε τον εαυτό μας όχι ως τετελεσμένο, αλλά ως ανοικτό ενδεχόμενο.
Κι εκεί, μέσα στην αργή, απρόβλεπτη μετατόπιση της ψυχής, ο άνθρωπος συναντά ίσως πως ότι αλλάζει, δικαιώνει την ύπαρξή του.
Αρκεί αυτή η αλλαγή να μην θίγει την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, την βεβαιότητα της θνητής ύπαρξης που ενέχει κανόνες και εστιασμένους πυρήνες σκέψης μέσα στο ίδιο το Είναι.