Ετσι λοιπόν, οι αποδέκτες των μύθων, πότε αναμένουν την πολυπόθητη στιγμή να χορέψουν οι αγορές πεντοζάλη και πότε μαζί με το Πάσχα να επέλθει και η ανάσταση της ελληνικής οικονομίας. Κι όταν διαπιστώνουν τελικά, πως ο κάθε συγγραφέας πολιτικών φαντασιώσεων εκτός της αρχής του πόνηματός του, οφείλει να καταγράψει κι έναν επίλογο στην ιστορία που υπόσχεται να εφαρμόσει, και αυτό δεν διαφαίνεται όσες σελίδες και αν ξεφυλλίζουν, τότε θυμώνουν, οργίζονται και αναζητούν νέον και ανώτερο ως προς την τεχνική του, πολιτικό παραμυθά!
Λίγο πριν εκπέσει του όποιου αξιώματός του, ο εκάστοτε μυθοπλάστης δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για την διατήρηση του πολιτικού του θώκου. Χρίζει βαρβάρους τους μέχρι πρότινος συμμάχους του, αποκαλεί τους πρώην εταίρους του αναξιόπιστους και πράττει το βολικότερο γι' αυτόν. Ποιο;
Πολιτικά αρκτικόλεξα
Επιτίθεται όχι σε πρόσωπα, αλλά σε διάφορα αρκτικόλεξα τύπου: ΔΝΤ, ΟΗΕ, ΕΚΤ, ΟΟΣΑ και άλλα πολλά, ων ουκ έστιν αριθμός. Κατ' αυτόν τον τρόπο πιθανολογεί να επιμηκύνει τον χρόνο παρουσίας του στα πολιτικά δρώμενα επιρρίπτοντας τις όποιες ευθύνες του για το παραμύθι που έπλασε, σε εφευρισκόμενους δράκους της στιγμής. Πότε κακός δράκος είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που δεν καταβάλλει τα οφειλόμενα, πότε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών που παρακολουθεί αναισθήτως το δράμα των προσφύγων, πότε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το οποίο επιβάλλει επί πλέον μέτρα και πότε ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, με την εργαλειοθήκη του.
Και μιας και το τέλος στην πολιτική παραμυθία ο επικεφαλής της παραμυθούπολης δεν δύναται να το δώσει από μόνος του, το δίνουν οι πλανητικοί προστάτες στις ορέξεις των οποίων τελεί υπό ομηρία. Αποτραβούν εντέχνως από τον πρόσκαιρο θώκο του τον «αρχηγό», άλλοτε με εκλογές για δήθεν αναζήτηση νωπής εντολής και άλλοτε με οικουμενικές κυβερνήσεις ή δημοκρατικές συμπαρατάξεις. Ενίοτε συνεχίζει ο ίδιος να «ηγείται» μιας ευκαιριακής συνομοταξίας συγγενών ομοϊδεατών, όμως το σύνηθες είναι να εισέρχεται λάβρος πάνω στο κομματικό του άτι, ένας νέος και «άφθαρτος» αγκιτάτορας ως επικεφαλής της χώρας, του λαού, του έθνους, του κράτους!
Λαμπρές ημέρες
Κατ' αυτόν τον τρόπο, στο παρελθόν βιώσαμε τις λαμπρές ημέρες του πολέμιου των νταβαντζήδων, Κώστα Καραμανλή, αργότερα απολαύσαμε τον μαραθωνοδρόμο Γιώργο Παπανδρέου να μας οργανώνει τις ζωές κρυμμένος πίσω από τα βράχια του Καστελόριζου, ενώ ακολούθησε ο μακεδονομάχος Αντώνης Σαμαράς που υπέγραφε μνημόνια στο ίδιο χαρτί που σημείωνε πόσο καταστροφικά είναι. Παράλληλα γνωρίσαμε και την πολιτική δεινότητα του συνεταίρου του ανδρός, Ευάγγελου Βενιζέλου, που μας μύησε στη συστημική ευστάθεια των τραπεζών, ανταλλάξαμε φιλοφρονήσεις με την αντισυνταγματικότητα της τραπεζικής κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου που ουδείς την εξέλεξε, και καταλήξαμε στην κυβέρνηση της Αριστεράς που μας πληροφόρησε πως το ΟΧΙ και το ΝΑΙ, στην «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» του Μαρξ, είναι έννοιες ταυτόσημες. Επίσης η ίδια προσπαθεί με τακτ να μας ενημερώσει, πως η ελληνική οικονομία δεν θα ανακάμψει το Πάσχα όπως μας είχε υποσχεθεί, αλλά σε επόμενη εορτή ενδεχομένως τον Δεκαπενταύγουστο, γιατί φταίνε τα αρκτικόλεξα και κυρίως ένα εξ αυτών, το ΔΝΤ! Τι υποκρισία! Απ' τη μια η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι οι παράγοντες του ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν είναι λογωτιμήτες και της ζητούν να πάρει μέτρα που ουδέποτε υπεγράφησαν και απ' την άλλη η αντιπολίτευση την κατηγορεί για συμφωνίες που αποδέχτηκε κάτω απ' το τραπέζι, ενώ ταυτόχρονα αρνείται ξεδιάντροπα να πάρει θέση ακόμα και την ώρα που βγαίνουν στον αέρα οι συνομιλίες στελεχών του ΔΝΤ που αφορούν τη χώρα μας.
Οποιαδήποτε μέτρα
Το θέατρο που παίζουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση αποδεικνύεται από την κάτωθι δουλοπρεπή προληπτική συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 για το Τρίτο Μνημόνιο, ώστε να διασφαλίζονται επιπρόσθετα μέτρα στην περίπτωση αποκλίσεων από τους στόχους: «Για την επιτυχία απαιτείται ο ενστερνισμός του προγράμματος μεταρρυθμίσεων από τις ελληνικές αρχές. Επομένως, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα για το σκοπό αυτόν, καθώς οι περιστάσεις μεταβάλλονται. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης, πριν από την οριστικοποίηση και τη νομική έγκρισή τους».
Υπάρχει πιο σαφής εξήγηση πως η συμφωνία αφορούσε και σε «οποιαδήποτε μέτρα ενδέχεται να κριθούν κατάλληλα»; Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ποια κόμματα του συνταγματικού τόξου, στήριξαν αυτή την ταπεινωτική συμφωνία; Ισως και να είναι αναγκαίο: ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ. Αυτά που έχουν θεοποιήσει την υπάρχουσα Ευρώπη, των απατεώνων που ηγούνται στα διάφορα συμβούλια, ινστιτούτα και κατ΄ επίφασιν ευρωκοινοβούλια.
Ευρωπαίων σκάνδαλα
Να δούμε όμως, ποιοι είναι αυτοί που μας κουνούν το δάχτυλο και μετ' ευλαβείας κλίνει το γόνυ ο κύριος Τσακαλώτος; Εχουμε και λέμε:
1) Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Ο επονομαζόμενος και «φιλέλληνας», που κατά την εικοσαετή θητεία του ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, δημιούργησε ένα φορολογικό παράδεισο για τουλάχιστον 340 μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις και για επενδυτικά fund με 3 τρισ. ευρώ ενεργητικό. Με το τραπεζικό απόρρητο, εταιρείες όπως η Apple και η Deutsche Bank κατόρθωσαν να μειώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις για κέρδη από άλλες χώρες. Ο φορολογικός συντελεστής στο Λουξεμβούργο ήταν μόλις 0,25% ενώ οι χώρες στις οποίες είχαν δημιουργηθεί τα κέρδη δεν εισέπρατταν τίποτα.
2) Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Ο πατριάρχης της ευρωπαϊκής λιτότητας. Μιλώντας από το βήμα της Γερμανικής Βουλής, ζήτησε συγνώμη για το ψέμα του, πως δήθεν αγνοούσε την δωρεά των 100.000 μάρκων προς το κόμμα του από έναν έμπορο όπλων. Επί πλέον είχε δηλώσει ότι δεν γνώριζε τον Γερμανοκαναδό έμπορο όπλων Καρλχάιντς Σράιμπερ, για να ομολογήσει όμως αργότερα ότι και αυτός υπήρξε αποδέκτης μιας «δωρεάς» 100.000 μάρκων, που δεν εμφανίστηκε νομότυπα στα λογιστικά βιβλία του κόμματος.
Υποκλαπείσες συνομιλίες
3) Αγκελα Μέρκελ. Η Γερμανίδα Καγκελάριος κατηγορήθηκε πως η γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών βοήθησε την Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ να παρακολουθεί εταιρείες και αξιωματούχους στην Ευρώπη. Στο παρελθόν εκμεταλλεύτηκε το σκάνδαλο Κολ για να βγάλει με τον πιο κυνικό τρόπο απ' τη μέση τους αντιπάλους της. Θεωρείται η ορντινάντσα των μεγάλων εταιρειών, ενώ το «ΟΧΙ» της στην επικύρωση του Συμφώνου των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στη διαφθορά στον δημόσιο τομέα ηχεί ακόμα ως κορυφαία ανεντιμότητα.
4) Ντόναλντ Τουσκ. Το 2014 η κυβέρνησή του αντιμετώπισε τις αποκαλύψεις του περιοδικού «Προστ» που έκαναν διεθνή πάταγο, όταν δημοσίευσε αποσπάσματα από υποκλαπείσες συνομιλίες πολιτικών και άλλων προσωπικοτήτων της χώρας. Οι ευθύνες έπεσαν επάνω του αλλά με την γλοιώδη διπλωματική του ικανότητα, αντί να φυλακισθεί, καλύφθηκε το σκάνδαλο κι έγινε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
5) Γερούν Ντάισελμπλουμ. Στο βιογραφικό του Ολλανδού πολιτικού, αναγράφονταν -μεταξύ των άλλων- και πτυχία από το University College Cork. Ωστόσο, το ίδιο το πανεπιστήμιο ανακοίνωσε το 2013, ότι ουδέποτε έλαβε κάποιο είδους πτυχίου από το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, αδειάζοντας έτσι τον επικεφαλής του Eurogroup. Για το ψεύδος του αυτό, όχι απλώς δεν παραιτήθηκε, αλλά την ίδια εποχή σνόμπαρε τον Γιάννη Βαρουφάκη ότι είναι αναξιόπιστος.
Αμαρτωλή πρωτοβουλία
6) Κριστίν Λαγκάρντ. Ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας στην πολύκροτη «υπόθεση Ταπί» το 2007. Ο αμφιλεγόμενος επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί είχε απαιτήσεις από την τράπεζα Credit Lyonnais για πρόσθετες οφειλές από την πώληση της εταιρείας Adidas, αλλά στο μεταξύ η τράπεζα είχε ρευστοποιηθεί και τις υποχρεώσεις της είχε αναλάβει κρατικός μηχανισμός. Η Λαγκάρντ όρισε ένα δικαστικό συμβούλιο να διαιτητεύσει την υπόθεση και ο στενός φίλος του Σαρκοζί, ο Μπερνάρ Ταπί, έλαβε από το κράτος μετά την «πρωτοβουλία» της Λαγκάρντ αποζημίωση ύψους 400 εκ. ευρώ!
7) Μάριο Ντράγκι. Κατηγορήθηκε ότι μαγείρεψε τα οικονομικά στοιχεία της Ιταλίας για να μπει στο ευρώ, με τη χρήση αμαρτωλών παραγώγων και τη συμβολή τραπεζών όπως η Morgan Stanley, σε μια υπόθεση που θύμιζε το σκάνδαλο παραγώγων της Ελλάδας. Γι' αυτήν την σκοτεινή του εμπλοκή όχι μόνο δεν δικάστηκε, αλλά έγινε ο πρόεδρος της ΕΚΤ.
Τι αποδεικνύουν οι παραπάνω περιπτώσεις; Οτι στις θέσεις-κλειδιά της ευρωπαϊκής οικονομίας -τα ίδια γίνονται διεθνώς- τοποθετούνται άτομα ευάλωτα, επιρρεπή σε σκάνδαλα και ρεμούλες, κοινώς μπουμπούκια. Γιατί αυτά ακριβώς γνωρίζουν να διαχειριστούν τα επόμενα σκάνδαλα και ρεμούλες! Συγχρόνως δε, τα αναξιόπιστα αυτά πρόσωπα, ένεκα του αμαρτωλού βίου τους, καθίστανται απολύτως υπάκουοι όμηροι των εντολέων τους.
Ευάλωτοι και όμηροι
Ποιοι είναι οι εντολείς τους; Οι μεγαλομέτοχοι βιομηχανιών και εταιρειών, όπως: πολεμικών, φαρμακευτικών, ενέργειας, τεχνολογίας, εμπορίου ναρκωτικών, αυτοκινήτων, αερομεταφορών, πιστωτικών ιδρυμάτων, εκδοτικών συγκροτημάτων και άλλων πολλών. Το ερώτημα όμως που προκύπτει από τα ανωτέρω, όσον αφορά στην πατρίδα μας, είναι το εξής: Είναι άραγε ευάλωτοι και όμηροι στα χέρια τους και οι δικοί μας πολιτικοί άνδρες που κυβέρνησαν, κυβερνούν ή πρόκειται να κυβερνήσουν τον τόπο; Και αν ναι, ως προς τι; Τι φοβήθηκε ο κ. Σημίτης κι έλεγε σε όλους τους εργολάβους ναι; Τι φοβήθηκε ο κ. Καραμανλής και αποφάσισε να μονάσει στη Ραφήνα; Τι φοβήθηκε ο κ. Παπανδρέου και γυρίζει ανά τον κόσμο υποδυόμενος τον καθηγητή; Τι φοβήθηκε ο κ. Βενιζέλος και συνεργάστηκε με την επάρατη Δεξιά; Τι φοβήθηκε ο κ. Σαμαράς και ζήτησε συγγνώμη απ' την Μέρκελ για την πρώην αντιμνημονιακή του στάση; Τι φοβήθηκε ο κ. Τσίπρας και διέλυσε την Επιτροπή της Βουλής για το Χρέος, στην οποία προΐστατο η κ. Κωνσταντοπούλου; Και αν ο κ. Μητσοτάκης αύριο στεφθεί νέος πρωθυπουργός, ποιους οικτρούς συμβιβασμούς προτίθεται να κάνει, όταν ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν τολμά να αρθρώσει κουβέντα για τις τηλεφωνικές συνομιλίες των στελεχών του ΔΝΤ, σε βάρος της χώρας του;
Το παρόν άρθρο συντάσσεται Δευτέρα του Πάσχα. Συνεπώς αγνοώ τις εξελίξεις περί της αξιολόγησης και άλλων τινών πολιτικών ευφυολογημάτων. Θα προτιμήσω λοιπόν να κλείσω με Θουκυδίδη: «Ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί».
Του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου Συγγραφέα - δημοσιογράφου
