Φθάνει κανείς να ξεσυνεριστεί αυτά που βλέπει -και κυρίως αυτά που ακούει- στη μικρή οθόνη, από ορισμένους... αστέρες, για να πεισθεί ότι οσονούπω φθάνει το τέλος. Της Ελλάδας, του κόσμου, δεν έχω καταλάβει ακριβώς...

Μη βιαστείτε να αποφανθείτε ότι φταίει η τηλεόραση και ορισμένοι από τους ανθρώπους της ή τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικότερα, που -είναι γεγονός, ωστόσο- τα δυόμιση τελευταία χρόνια καταβάλουν... φιλότιμες προσπάθειες να εξατμίσουν και τις τελευταίες ρανίδες ψυχραιμίας και υπομονής ενός λαού πέραν του δέοντος δεκτικού -αλλά μόνο σε καλές ειδήσεις.

«Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μην μας πει κανένα» έλεγε πριν 41 χρόνια ο Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Ο παλιάτσος κι ο ληστής» -το διασκευασμένο στα ελληνικά «All along the watchtower» του Bob Dylan.

Ωστόσο, αυτός που πραγματικά φταίει για τον -ακόμα συγκρατημένο ή... συντεταγμένο, όπως είναι ο όρος της μόδας- πανικό, δεν είναι άλλος από το ίδιο το... φιλοθεάμον κοινό, έτοιμο πάντα να χάψει όσα του σερβίρονται, έτοιμο πάντα να προσέξει μόνο αυτό που γυαλίζει, χωρίς να κάνει τον κόπο να δει πίσω από το λούστρο.

Ακόμα και τώρα, χειροκροτητές του καναπέ, βολευόμαστε με τους αφορισμούς κόντρα σε ό,τι γυαλίζει -ξεχνώντας πως «ό,τι πιο θαμπό, μαζί και σκοτεινό», σύμφωνα με τον τροβαδούρο της γενιάς μου Βασίλη Καζούλη.

Αντί για πολίτες του κόσμου, γίναμε μόνο... τηλεθεατές του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου, τον οποίον αντιγράψαμε συστηματικά αναζητώντας ποιος ξέρει τι -χάνοντας παράλληλα το μέτρο που διέκρινε τους προγόνους μας.

Είναι επιτακτική ανάγκη να αρχίσουμε και πάλι να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, να ξεκινήσουμε από τα βασικά αντιλαμβανόμενοι πρώτ’ απ’ όλα το αυτονόητο -και κυρίως, να θυμόμαστε πάντα ότι η πιο σκοτεινή ώρα είναι μόλις πριν ξημερώσει...

Βασίλης Μπακόπουλος