Ο Δον Κιχώτης, μόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόμο του:

- Η τύχη οδηγεί τα βήματά μας. Βλέπεις εκεί φίλε μου Σάντσο Πάντσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντιά τους θα πολεμήσω και θα τους πάρω τη ζωή;

- Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο.

- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, μερικοί μάλιστα έχουν χέρια μακριά ίσαμε δυο λεύγες”.

Μα… ποιους γίγαντες; ρωτάμε όλο και πιο συχνά τελευταία οι δημοσιογράφοι που επιμένουμε να κάνουμε ρεπορτάζ και να μην αναπαράγουμε “ειδήσεις” που δημοσιεύουν άλλοι στο Διαδίκτυο με αμφιλεγόμενες πηγές πληροφόρησης. “Ειδήσεις” που διασπείρονται με τεράστια ευκολία και ταχύτητα μέσω των social media, χωρίς κανείς να εξετάζει με τι κίνητρα ξεκίνησε να διαχέεται η (δήθεν) πληροφορία και από ποιους και με βάση ποια πραγματικά γεγονότα εμφανίζονται στο προσκήνιο, παίρνοντας “νομιμοποίηση” μέσα από άκριτες κοινοποιήσεις. Είναι ξεκούραστη δουλειά να αναπαράγεις δήθεν ειδήσεις γιατί, απλά, πουλάνε, αλλά το κόστος τελικά το πληρώνουμε όλοι ανεξαιρέτως: Από τους επαγγελματίες δημοσιογράφους οι οποίοι δεν παίρνουμε ένα τηλέφωνο για τα μάτια, αλλά διασταυρώνουμε την πληροφορία και αναζητούμε την αρχική πηγή πληροφόρησης και την αξιοπιστία της, μέχρι τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, ο οποίος μαθαίνει να “καταναλώνει” ψευδείς ειδήσεις χωρίς να αναπτύσσει κριτικό πνεύμα. 

Εν ολίγοις, η διασπορά των ψευδών ειδήσεων ξεκινά από τη λάθος πηγή πληροφόρησης, διαρρέει από τον δημοσιογράφο ο οποίος υιοθετεί θέσεις και απόψεις χωρίς να κάνει ολοκληρωμένο ρεπορτάζ και καταλήγει στους αναγνώστες και ακροατές που διαβάζουν ή ακούν μια είδηση με έλλειψη κριτικού πνεύματος. Στην αναπαραγωγή των ψευδών ειδήσεων συμμετέχουν ενεργά και τα κοινωνικά δίκτυα, οπότε ο ένας κοινοποιεί από τον άλλον, ώσπου παγιώνεται κάτι σαν να έγινε… Κι αν έχεις και μια φωτογραφία να το “ντύσεις” και τη μαρτυρία ενός πρόθυμου Σάντσο Πάντσα, έχεις και την είδηση.