Η 18η Μαρτίου (σαν αύριο δηλαδή) είναι η Ημέρα του Φροντιστή. Καθιερώθηκε το 2008 με πρωτοβουλία της Εταιρείας Alzheimer Αθηνών ως ένδειξη αναγνώρισης του δύσκολου αυτού έργου και είναι αφιερωμένη στην ενημέρωση και την ψυχοεκπαίδευση των φροντιστών ατόμων με Αλτσχάιμερ και άλλες μορφές άνοιας.

Πολύς κόσμος, ωστόσο, δεν ξέρει πώς είναι η ζωή για έναν φροντιστή/φροντίστρια, τον άνθρωπο δηλαδή που έχει αναγκαστεί είτε πληρώνεται είτε δεν πληρώνεται -οι περισσότεροι δεν πληρώνονται- να φροντίζει έναν άνθρωπο, ο οποίος αρρώστησε και δεν μπορεί πλέον να φροντίσει τον εαυτό του. Δεν μπορεί να πλυθεί, να ντυθεί, να φάει…

Αν ρωτήσεις μία φροντίστρια πώς είναι να φροντίζεις τον σύντροφό σου ή το γονιό σου που πάσχει από άνοια και Αλτσχάιμερ, θα σου πει ότι η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να συνειδητοποιήσεις, να αποδεχθείς ότι ο άνθρωπός σου, που μέχρι χθες ήταν λειτουργικός, ακμαίος, δραστήριος, βρίσκεται σε μία κατάσταση χαμένη. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τις σωματικές του ανάγκες, το φαγητό του, το ντύσιμό του, δεν έχει την αίσθηση αν κρυώνει ή αν πεινάει. 

Επίσης, η φροντίδα κάποιου ο οποίος πάσχει από Αλτσχάιμερ δεν κρατάει ένα-δύο χρόνια. Είναι μία νόσος που στην αρχή δεν γίνεται εμφανής κι όταν όλα αρχίζουν καθημερινά ν' αλλάζουν, θέλει τεράστια αποθέματα δύναμης γιατί συνέχεια εξελίσσεται -ούτε σταθερή είναι η κατάσταση, ούτε έχει επιστροφή. Κάθε άτομο έχει τον δικό του χρόνο που θα εξελιχθεί, οπότε θέλει μεγάλη υπομονή και να αφιερώνει κανείς περισσότερο χρόνο κάθε μέρα. Σημαντική βοήθεια για τους φροντιστές είναι το Κέντρο Ημέρας για τη Μνήμη και την Άνοια, για ασθενείς στα πρώτα στάδια, το οποίο λειτούργησε πέρυσι το Σεπτέμβριο στην Καλαμάτα. Οπως θα ήταν και μία λύση βοήθειας ένα οικοτροφείο, γιατί θα μπορούσαν μια-δυο ώρες, ανάλογα το περιστατικό, να αφήσουν εκεί τους δικούς τους ανθρώπους. Όμως, δυστυχώς, για τους φροντιστές δεν υπάρχει καμία βοήθεια από την Πολιτεία.