Οι ιστορίες με μαθητές σε όλο και περισσότερα σχολεία της Μεσσηνίας, που προσπαθούν να προφυλάξουν τον εαυτό τους από… νταήδες συμμαθητές τους, γεννά ερωτηματικά κατά πόσο αποτελεσματικά είναι τα προγράμματα για το bullying, αλλά και κατά πόσο η εκπαιδευτική κοινότητα, παθητικά ή ενεργητικά, ενισχύει ή μπορεί και προλαμβάνει τέτοιου είδους φαινόμενα. Όπως έχω ξαναγράψει άλλωστε, αλλά λέει και μια φίλη κοινωνική λειτουργός, όταν υλοποιούνται προγράμματα για το bullying συνήθως τα παιδιά υψηλού κινδύνου απουσιάζουν από την τάξη. Ή κάθονται στις πίσω θέσεις και δεν συμμετέχουν ή περιγελούν τους άλλους. Στην ουσία, οι θύτες δεν έχουν ιδέα για το τι είναι όλο αυτό που γίνεται κι ούτε θα αλλάξουν αφού δεν τους αφορά! Επίσης, όταν υλοποιούνται προγράμματα ενημέρωσης γονέων, οι γονείς που συμμετέχουν είναι οι συνειδητοποιημένοι, οι υποψιασμένοι γονείς που πάντα πάνε. Οι υψηλού κινδύνου γονείς, εκείνοι δηλαδή που μεγαλώνουν παιδιά που μπορεί να γίνουν θύτες ή και θύματα είναι απόντες ως γονείς από τις ενημερώσεις, αλλά και, προφανώς, από τη ζωή των παιδιών τους, οπότε δεν τους αφορά…

Εν τω μεταξύ, αυτά που βλέπαμε σε άλλες πόλεις, με μαθητές νταήδες να οργανώνονται σε ομάδες εκτός σχολείου, γίνεται και τοπική πραγματικότητα. Άλλωστε, όπως η φίλη κοινωνική λειτουργός επισημαίνει, το bullying μπορεί να οδηγήσει στα άκρα τους εφήβους και αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη γονείς και σχολεία. Γιατί όσοι κάνουν πως δεν το βλέπουν είναι δυστυχώς καταδικασμένοι να βιώσουν τις συνέπειες. Ότι βάλαμε τους κοινωνικούς λειτουργούς μια φορά την εβδομάδα στα σχολεία, ουσιαστικά είναι για να λέμε ότι κάναμε κάτι. Κι ας είναι μισές δουλειές. Όπως και το γεγονός πως τα πιο πολλά σχολεία είναι χωρίς κοινωνικούς λειτουργούς, δείχνει ότι οι αρμόδιοι δεν νοιάζονται για την πρόληψη, ενώ εύχονται να μην… κάτσει η στραβή σε αυτούς και βρεθούν εκτεθειμένοι για ό,τι έπρεπε να πράξουν αλλά δεν το έπραξαν.