Η έλλειψη της προσβασιμότητας των αναπήρων στις πόλεις σκοτώνει. Σκοτώνει ανθρώπους σε αναπηρικό αμαξίδιο, όπως τον Γιώργο Φλώρο στη Βάρκιζα Αττικής. Ο ηλικιωμένος που οδηγούσε το αυτοκίνητο και σκότωσε τον Γιώργο και το ένα από τα σκυλιά του δεν φέρει αποκλειστικά την ευθύνη. Οι άνθρωποι με αμαξίδιο αναγκάζονται να κατεβαίνουν στο οδόστρωμα γιατί δεν υπάρχουν πεζοδρόμια για να κινηθούν με ασφάλεια. Αλλά και εκεί όπου υπάρχουν συχνά αντιμετωπίζουν άλλα εμπόδια: παρκαρισμένα μηχανάκια, περίπτερα που στενεύουν το εύρος του πεζοδρομίου, τραπεζοκαθίσματα… Οι πόλεις μας είναι σχεδιασμένες “για το ανθρωπομετρικό πρότυπο της κανονικότητας” όπως έγραψε στα social ένας ακτιβιστής του αναπηρικού κινήματος. 

Και αναρωτιέμαι, καθώς ξεκινά και επίσημα η προεκλογική περίοδος για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου, οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες νιώθουν την ανάγκη να τοποθετηθούν για τα ζητήματα που αφορούν στα ανάπηρα μέλη του εκλογικού σώματος;

Ο Γιώργος Φλώρος δεν ήταν “άτυχος”, ήταν ένας άνθρωπος από τους πολλούς που μετακινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο. Ήταν όμως ένας από τους λίγους που μετακινούνταν με αμαξίδιο στο δρόμο, γιατί η πλειονότητα των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες μένει στο σπίτι.

“Η αναπηρία είναι μια κοινωνική κατασκευή, δεν είναι η πραγματικότητα” μου είχε πει πριν μερικούς μήνες ο ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία και κοινωνικός ακτιβιστής Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Η έννοια της αναπηρίας δεν είναι το πρόβλημα, η έννοια της αναπηρίας είναι η κατάσταση με την οποία αντιλαμβάνεται η κοινωνία το πρόβλημα. “Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το αμαξίδιο, το εγκολπώνουμε και το αγκαλιάζουμε ή το διώχνουμε και το κρύβουμε” είχε τότε αναφέρει.

Και ναι, αφορά το πώς χτίστηκαν οι πόλεις, αλλά και την γενικότερη αντίληψη της κοινωνίας για το τι σημαίνει χρησιμοποιώ αμαξίδιο, τι σημαίνει έχω έναν κατάλογο σε ένα μαγαζί, ο οποίος είναι κατάλληλος για τυφλούς ή με μερική διαταραχή της όρασης, τι σημαίνει μπορώ να περπατήσω ανεμπόδιστα και με ασφάλεια στην πόλη μου…