Έρημη πόλη θύμιζε η Μεσσήνη νωρίς το απόγευμα των Χριστουγέννων με το μόνο σημείο που… παρουσίαζε ζωή, να είναι η πιάτσα των ταξί στην πλατεία. Η εικόνα αποκαρδιωτική για όποιον έτυχε να περάσει από το κέντρο της πόλης ενώ όλα τα καφέ στην κάτω πλατεία έδειχναν κλειστά και 3-4 άνθρωποι κινούνταν στην πάνω πλατεία. Εν τω μεταξύ, την περασμένη εβδομάδα, ο δήμαρχος Μεσσήνης Γιώργος Αθανασόπουλος στην ομιλία του κατά την τελετή ορκωμοσίας του, μίλησε για μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα με τις αγροτικές περιοχές να συρρικνώνονται πληθυσμιακά και, ταυτόχρονα, να ανοίγει ένα τεράστιο παράθυρο ευκαιρίας για την ανάπτυξη του παραλιακού μετώπου. “Τα επόμενα χρόνια θα έχουμε μετατόπιση του οικονομικού κέντρου βάρους. Χρειάζεται από την πλευρά μας να αναδείξουμε και να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες”, ανέφερε χαρακτηριστικά θέτοντας ως προτεραιότητα: “τις μεγάλες τουριστικές επενδύσεις, τη μεταποίηση των ποιοτικών αγροτικών προϊόντων και την ενίσχυση της εγκατάστασης νέων αγροτών”.

Σίγουρα τόσο η πόλη της Μεσσήνης όσο και η ύπαιθρος του δήμου χρειάζονται επειγόντως μια νέα πορεία. Το ζήτημα ωστόσο είναι πώς ο ίδιος ο κόσμος και μέσα από ποιες δράσεις αναβάθμισης της ποιότητας ζωής στην έδρα του δήμου και τα χωριά του, θα πειστεί να υποστηρίξει το όποιο εγχείρημα. Ξεκινώντας φυσικά από τους κατοίκους, αλλά και την επιχειρηματική κοινότητα της περιοχής που από τη μια βλέπει ανταγωνιστικά την Καλαμάτα θεωρώντας την πηγή όλων των κακών της Μεσσήνης, και από την άλλη δεν παίρνει πρωτοβουλίες για να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες και το τουριστικό προϊόν της περιοχής προς όφελος του τόπου. Γιατί μπορεί η δημοτική αρχή να έχει σχέδια και θέληση για να τα υλοποιήσει, χωρίς όμως τη βούληση και την υποστήριξη επιχειρηματιών και κατοίκων, θα καταλήγει στα ίδια αδιέξοδα. Ο Δήμος Μεσσήνης και η πόλη της Μεσσήνης διαθέτουν αναμφίβολα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα για να αναπτυχθούν και να κρατήσουν τον πληθυσμό τους. Λείπει ωστόσο η κουλτούρα εμπιστοσύνης.