Οι Ρομά είναι για πολλούς οι πιο κοντινοί “εχθροί” μας, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο Δημοτικό Συμβούλιο Μεσσήνης, οπότε συζητήθηκαν λύσεις για την καταστολή της παραβατικότητας των Ρομά, χωρίς ωστόσο την παρουσία έστω και ενός εκπροσώπου της συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. 

Βέβαια κανένας δεν αρνείται ότι οι άνθρωποι στα χωριά υποφέρουν από τις κλεψιές των Ρομά. Ούτε αμφισβητεί κανείς ότι οι κάτοικοι της Μεσσήνης και των περιχώρων αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στην καθημερινότητά τους από την προκλητική συμπεριφορά των Ρομά, που ξεπερνά το μέτρο του ανεκτού. 

Όμως το πραγματικό πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το DNA τους, το οποίο πολλοί... επικαλούνται, αλλά με βαθύτερα κοινωνικά - πολιτισμικά αίτια και πολιτικές επιλογές. Έχει να κάνει και με την αποδοχή τους από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, αλλά και με το οικογενειακό περιβάλλον, από το οποίο οι ίδιοι προέρχονται. Μην ξεχνάμε ακόμη ότι οι περισσότεροι από αυτούς ζουν σε παράγκες, μακριά από “πολυτέλειες”, όπως είναι το καθαρό νερό και η τουαλέτα. Στη συντριπτική τους πλειονότητα δε, μαθημένοι να ζουν στο περιθώριο της δικής μας κοινωνίας, είναι πιο επιρρεπείς σε παραβατικές συμπεριφορές. 

Όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό παθογένειας, πάνω στο οποίο έρχεται να πατήσει ο αναλφαβητισμός και η έλλειψη ακόμη και της πιο μακρινής ελπίδας για μόνιμη εργασία. Εύλογα λοιπόν δημιουργείται ο προβληματισμός για το ποια θα είναι η εξέλιξη αυτής της κατάστασης αν δεν ληφθεί κρατική μέριμνα με πολυδιάστατο χαρακτήρα και μακροπρόθεσμους στόχους. Και παρόλο που δεν είμαστε οι αρμόδιοι για να δώσουμε την απάντηση, ωστόσο είναι ηλίου φαεινότερο πως η ενσωμάτωση των τσιγγάνων στο κοινωνικό σύνολο δεν θα γίνει ποτέ, αν η Πολιτεία δεν λάβει δράσεις για την εκπαίδευση, την εξασφάλιση στέγης και την καταστολή της εγκληματικότητας. 

Γιατί δεν είναι το πρόβλημα οι Ρομά, το θέμα είναι ο τρόπος που τους προσεγγίζουμε και η νοοτροπία που έχουμε απέναντί τους ως κοινωνία και ως Πολιτεία.