Η πατρίδα μας έστειλε βροντερό και ξεκάθαρο μήνυμα την περασμένη Κυριακή: Ότι πέρα από κομματικά τείχη και μικροπολιτικές σκοπιμότητες δεν άγεται και δεν φέρεται, καταλαβαίνει από τον πόνο των συνανθρώπων, δεν μπορεί να δεχθεί την κοροϊδία, την υποκρισία και τη συγκάλυψη και απαιτεί δικαιοσύνη και δικαίωση των παιδιών της που χάθηκαν άδικα. Ζητεί ασφάλεια, σεβασμό και προστασία της ανθρώπινης ζωής, πάνω από όλα, από το προσωπικό, το κομματικό και το οικονομικό συμφέρον.

Η κοινωνία έδειξε ότι δεν μπορεί να δεχθεί πως οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους εξαιτίας της κρατικής αδιαφορίας κι έχουν ανείπωτο πόνο, μιλούν για έγκλημα και δικαιοσύνη, για να κερδίσουν χρήματα και αποζημιώσεις. Η κοινωνία φώναξε ότι είναι ντροπή και πρόκληση να ζητάς από τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους να μην κάνουν θόρυβο, αλλά να έχουν βουβό πόνο και να σιωπούν.

Η κοινωνία φώναξε ότι υπάρχει έγκλημα: Γιατί ο αρμόδιος υπουργός παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας -υποτίθεται- την πολιτική ευθύνη, αλλά έθεσε και του επέτρεψαν να θέσει ξανά υποψηφιότητα, για να “ξεπλυθεί” από την ευθύνη με την εκλογή του. Γιατί το ίδιο πολιτικό πρόσωπο μια εβδομάδα πριν το τραγικό δυστύχημα-έγκλημα, κουνούσε το δάχτυλο στην αντιπολίτευση και την εγκαλούσε στη Βουλή για τοξική κινδυνολογία και κομματική εκμετάλλευση του ασφαλούς σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Γιατί άλλος αρμόδιος υπουργός παραδεχόταν με θράσος ότι αν μιλούσαν για προβλήματα και κινδύνους στον σιδηρόδρομο, δεν θα έμπαινε κανείς στο τρένο. Γιατί σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία αν δεν μπαζώθηκαν, εξαφανίστηκαν, όπως το βίντεο από τη φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας, γιατί τα αρμόδια αστυνομικά και δικαστικά όργανα το αναζήτησαν μετά από 16 μήνες!

Η κοινωνία των Ελλήνων που έχει αξιοπρέπεια, δεν γέμισε τις πλατείες για να βγάλει κομματικό μεροκάματο, αλλά για να απαιτήσει δικαιοσύνη και οξυγόνο για μια καλύτερη ζωή, με σεβασμό και προστασία της ανθρώπινης ζωής όλων των πολιτών και όχι μόνο αυτών που έχουν την εξουσία, πολιτική και οικονομική.