Με τιμή κάτω από τα 2,5 ευρώ το κιλό, με ελάχιστους εργάτες και μεροκάματα πάνω από 35 ευρώ η καλλιέργεια είναι ασύμφορη και η οικονομική επιβίωση των αποκλειστικά απασχολουμένων με την ελαιοκαλλιέργεια ζητούμενο. Μετά από μία δεκαετία καλών τιμών στο ελαιόλαδο φαίνεται ότι έχουμε μπει σε μία σκοτεινή περίοδο, όπου κανένας δεν μπορεί να προβλέψει την εξέλιξή της.

Το ελληνικό και το μεσσηνιακό ελαιόλαδο δεν έχουν ταυτότητα και θέση στο ράφι για να τα βρουν οι καταναλωτές. Εντός Ελλάδος ο ντενεκές από το φίλο και τον συγγενή πάει και έρχεται και εκτός Ελλάδος κυριαρχούν συγκεκριμένα ελαιόλαδα από άλλες χώρες που συμπεριλαμβάνουν μέσα και ελληνικό. Το πώς και το γιατί υπάρχει αυτή η κατάσταση είναι μία μεγάλη συζήτηση, η οποία γίνεται και ξαναγίνεται χωρίς να προκύπτει ποτέ αποτέλεσμα. Η ουσία είναι ότι στη χώρα δεν υπάρχει μία μεγάλη εταιρεία, η οποία να μπορεί να δώσει αξία στο προϊόν χιλιάδων παραγωγών και στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Μία εταιρεία δηλαδή η οποία να κυριαρχεί εντός και εκτός χώρας και να θέτει κανόνες δίνοντας αξία στο προϊόν.

Πολλοί θα σπεύσουν να θεωρήσουν ότι τα πράγματα με εταιρείες θα γίνουν χειρότερα παραβλέποντας ότι αυτό γίνεται και τώρα, απλώς δεν γνωρίζουν καν τους βασικούς παίκτες στην αγορά του ελαιολάδου, οι οποίοι βεβαίως βρίσκονται εκτός χώρας. Οι διαφορές στις τιμές του ελαιολάδου μεταξύ χωρών της Μεσογείου οφείλονται στον ανταγωνισμό εταιρειών και στο πόσο οργανωμένες είναι οι αγορές σε κάθε χώρα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αγορά ελαιολάδου αλλά χιλιάδες μικροπαραγωγοί, οι οποίοι προσπαθούν να βγάλουν εισόδημα μέσα από την παράλληλη οικονομία. Δεν γίνεται έτσι και αυτό θα το καταλάβουν όλοι και μάλιστα με δραματικό τρόπο αν η τιμή του ελαιολάδου περιοριστεί σε χαμηλές πτήσεις γύρω από τα 2 ευρώ. Τα πράγματα δεν φαίνονται καλά, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι κανένας στην παρούσα φάση δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.

panagopg@gmail.com