Τα τελευταία χρόνια η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού ευτύχησαν να ζήσουν όλο το μεγαλείο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και διαχείρισης.
Ζήσαμε όλοι μαζί τους μεγάλους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης που η εργατική τάξη με τη δουλειά της δημιούργησε χωρίς η ίδια να μπορέσει να καρπωθεί τίποτα από αυτή γιατί τα κλειδιά της οικονομίας τα κράτα το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν νομίζω να έχει ξεχάσει κανένας τα 0,77 λεπτά αύξηση που υπέγραψαν μετά από μεγάλους αγώνες στα σαλόνια του λεγόμενου κοινωνικού διαλόγου οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Α.Π.(πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι).
Ζήσαμε όλοι τις κυβερνητικές εναλλαγές ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και τούμπαλιν που η κάθε μια από αυτές τις κυβερνήσεις έβαλε το δικό της λιθαράκι στο γκρέμισμα της κοινωνικής ασφάλισης, κοινωνικής πρόνοιας, εργασιακών σχέσεων κλπ.
Ζήσαμε όλοι το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» που στη συνέχεια έγινε «μαζί τα φάγαμε». Μαζί με τα παραπάνω ζήσαμε και τους μεγάλους ταξικούς αγώνες που οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ήταν στην εμπροσθοφυλακή μαζί με την ΠΑΣΥ-την ΠΑΣΕΒΕ-το ΜΑΣ και την ΟΓΕ οργανώνοντας τον αγώνα κόντρα στην αργυραμοιβόμενη εργατοπατερια των ευρωπαϊκών μονόδρομων και των κοινωνικών διαλόγων παλεύοντας 1)ενάντια στο ξήλωμα των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων του εικοστού αιώνα το 8ωρο την ασφάλιση, την πρόνοια, την παιδεία, την υγεία, τις συντάξεις, τις απολύσεις2) κινητοποιήσαμε το λαό ενάντια στα χαράτσια της ΔΕΗ και στα υπόλοιπα χαράτσια. 3) παλέψαμε για να ανοίξουν οι παραλίες για τους εργαζόμενους4)ανοίξαμε εκατοντάδες φορές τα διόδια για να περνά ο κόσμος γιατί οι δρόμοι δε μπορεί να είναι ιδιοκτησία του κεφαλαίου. Ημασταν και θα εξακολουθήσουμε να είμαστε και μετά τις 17 Ιούνη στη πρώτη γραμμή για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα της εργατιάς και είχαμε και κατακτήσεις κόντρα στη μοιρολατρία του δε γίνεται τίποτα.
Απέναντί μας όλο αυτό το διάστημα ήταν ολόκληρο το σύστημα και τα κάθε λογής τσιράκια του, όπως είναι και σήμερα. Απέναντί μας είχαμε και τους κάθε λογής οπορτουνιστές, αυτούς που σήμερα αυτοαποκαλούνται «κυβερνώσα Αριστερά» που μας κατηγορούσαν για "επαναστατική γυμναστική" και για ακραίες πρακτικές, όταν κινδύνευαν τα συμφέροντα των εφοπλιστών. Βέβαια εμάς αυτά δε μας προκαλούν κατάπληξη, γιατί γνωρίζουμε ότι η ύπαρξή τους και η ιδεολογία τους εδράζεται στη συνεργασία των τάξεων για να μη χαλάσει η "τάξη του Θεού" και έρθουν τα πάνω κάτω και χάσει την εξουσία του το κεφάλαιο. Γιατί μέσα από τους ταξικούς αγώνες, μέσα από την ταξική ενότητα που την αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι, οι εργάτες μαζί με τους συμμάχους τους θα καταλάβουν κάποια στιγμή αυτό που τους λέει το ΚΚΕ: "Χωρίς τους εργάτες,γρανάζι δεν γυρνά, οι εργάτες μπορούν χωρίς αφεντικά". Να καταργήσουν δηλαδή την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να οικοδομήσουν τη δική τους λαϊκή εξουσία, τη δική τους λαϊκή οικονομία τώρα, αύριο -όχι να περιμένουμε τη δευτέρα παρουσία, για να αλλάξει η Ευρώπη όπως διατείνονται οι ευρωλιγούρηδες.
Ετσι φτάσαμε στη λεγομένη κυβέρνηση Παπαδήμου που η ανοιχτομάτα άρχουσα τάξη άρχισε να ανακατώνει την τράπουλα για την αναμόρφωση του υπηρετικού της πολίτικου προσωπικού. Η προεκλογική περίοδος της 6 Μάη χαρακτηρίστηκε από την αγωνία της άρχουσας τάξης για τη νέα διάταξη του πολίτικου σκηνικού. Το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξε πως προσωρινά βρήκαν εναλλακτική λύση μπροστά στη φθορά του δικομματισμού, ιδιαίτερα στον ένα πόλο του το ΠΑΣΟΚ, βοήθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ένα νέο ΠΑΣΟΚ και μέσα εκεί να στεγαστούν όλα τα λουλούδια του παρελθόντος. Το ΚΚΕ και το μαχόμενο ταξικό κίνημα δέχθηκε ξανά ‘’επίθεση φιλίας’’ από την άρχουσα τάξη και τα παπαγαλάκια της, για να αλλάξει στρατηγική άλλα και από τη λεγομένη ‘’κυβερνώσα Αριστερά’’ προκειμένου να συνεργαστούμε για να κάνουμε (άκουσον άκουσον) κυβέρνηση της Αριστεράς, να σώσουμε βρε αδελφέ την Ελλάδα και το λαό της, αφού τόσα χρόνια δε μπορέσαμε να την σώσουμε μέσα από τους κοινωνικούς διάλογους. Ποια Ελλάδα άραγε; Ρητορικό το ερώτημα γιατί ξέρουμε, όπως ξέρουν και οι ίδιοι, ότι εννοούν την Ελλάδα που θα είναι δεμένη στο άρμα της Ε.Ε. μαζί με ό,τι αυτό συνεπάγεται, την Ελλάδα που θα υπάρχει η καπιταλιστική εξουσία και τα άνομα κέρδη της και αν πέσει κανένα ψίχουλο από το μεγάλο φαγοπότι κάτω από το τραπέζι θα πάρει και η εργατική τάξη.
Ευχαριστούμε δε θα πάρουμε. Το ΚΚΕ δε θα το βάλει στο χέρι η άρχουσα τάξη ούτε θα κάνουμε το χατίρι αυτών που είχαν και έχουν σκοπό ζωής να διαλύσουν το ΚΚΕ κάνοντάς το σαν το ιταλικό και γαλλικό κατ’ όνομα κομμουνιστικά κόμματα, όπως επιδίωξαν να το κάνουν στο 13 συνέδριο όντας στελέχη τότε του κόμματος που έτρεχαν τρομαγμένοι κάτω από το βάρος των ανατροπών στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Αυτοί βέβαια ξέρουν πως αυτή η ‘’επίθεση φιλίας’’ και συνεργασίας δεν αφορά το ΚΚΕ άλλα ούτε οι ίδιοι την επιθυμούν το κάνουν για να ψαρέψουν στα θολά νερά ποντάροντας στην αγωνία του κόσμου καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες. Φυσικά πήραν την απάντηση που τους αρμόζει και θα την πάρουν και στις 17 Ιούνη, γιατί οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα που μας είχαν στο πλάι τους όλα τα χρόνια, οι εργάτες που πορευτήκαμε μαζί στους ταξικούς αγώνες δεν έχουν τόσο χαλαρή μνήμη, όπως πιστεύουν. Αντιλαμβάνονται μέρα με τη μέρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει και μιμείται το ΠΑΣΟΚ στην τακτική εξαπάτησης και δε θα τους κάνουν τη χάρη. Ξέρουν πως σκοπός ζωής και της αστικής τάξης και των οπορτουνιστών είναι η αποδυνάμωση και εξαφάνιση του ΚΚΕ, γιατί αυτό με τη στρατηγική που έχει, είναι ο πραγματικός τους εχθρός. Σε αυτό το παιχνίδι έχουν μπει και τα πρώην συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που πρόσφατα στήριζαν με νύχια και με δόντια όλες τις αντιλαϊκές επιλογές και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Να τους χαίρονται!
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, η νεολαία και οι γυναίκες δε θα τους κάνουν τη χάρη, όπως δε τους την έκαναν σε όλη τη 95χρονη πορεία του, γιατί το ΚΚΕ είναι σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης, έχει δώσει χιλιάδες επωνύμους και ανώνυμους αγωνιστές για τα δίκια της εργατιάς και το ‘’δόρυ’’ που θα χτυπήσει στη καρδιά τους άσπονδους φίλους του έχει ατσαλωθεί στην υψικάμινο της ταξικής πάλης που οι εργάτες της "Χαλυβουργίας" δίνουν για 230 ημέρες τον αγώνα για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ολόκληρης της εργατικής τάξης της Ελλάδας.
Εκεί και στους εκατοντάδες άλλους κλάδους που αγωνίζονται και δε περιμένουν την «κυβερνώσα Αριστερά» να τους κυβερνήσει, εκεί ζει και ανασαίνει το ΚΚΕ εκεί θα είναι και στις 18 Ιούνη και όχι στις διαχειριστικές καρέκλες του συστήματος. Εμείς σε αυτό το δρόμο θα πορευτούμε, δε πατάμε σε δύο βάρκες.
Είμαστε με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τα μονοπώλια και την Ε.Ε. Δεν είπαμε ποτέ ψέματα σε κανέναν, δεν ξεγελάσαμε ποτέ κανέναν, το είπαμε και το ξαναλέμε.
Μπορούμε με ισχυρό ΚΚΕ στις 18 Ιούνη να αποτρέψουμε τα χειρότερα που έρχονται με οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα. Να αποσπάσουμε κατακτήσεις και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για λαϊκή αντεπίθεση. Ανατρέψτε στην κάλπη τα στημένα σκηνικά κεντροαριστερά-κεντροδεξιά. Διορθώστε την ψήφο σας και απέναντι στα εθνικιστικά κόμματα, όπως οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και στα φασιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή που παίζει το ρόλο του μαστιγίου ενάντια στο εργατικό κίνημα. Τώρα αποφασιστικά μπροστά.
Για να βγει το κόμμα όρθιο και δυνατό από αυτές τις εκλογές, για να γιγαντωθεί ο λαϊκός αγώνας, για να κατακτήσει ο λαός τη διακυβέρνηση που του αξίζει, την κυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Γιατί λαϊκή κυριαρχία δε μπορεί να υπάρξει, όταν ο λαός δεν είναι στην εξουσία, δεν έχει στα χέρια του και δεν διευθύνει δεν προγραμματίζει δεν ελέγχει τον πλούτο που παράγει ο ίδιος.
Γιάννης Λυριτζής
Στέλεχος ΚΚΕ
