Οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν αυτούς που επιμένουν μέσα σε ένα "εκστασιασμό" για την τουριστική ανάπτυξη, να σημειώνουν ότι η περιφέρεια χωρίς δυναμικό τομέα στην πρωτογενή παραγωγή κινδυνεύει να αποδιοργανωθεί πλήρως. Η οικονομική κρίση στον ορατό ορίζοντα δεν είναι αναστρέψιμη και η μόνη προσδοκία μπορεί να είναι η ανακατανομή της όλο και ελαττούμενης τουριστικής πίτας υπέρ κάποιων περιοχών".
Θα μπορούσε το κείμενο αυτό να έχει γραφτεί και σήμερα ενόψει της τουριστικής περιόδου, ως προειδοποίηση για τον προσανατολισμό που έχει το ενδιαφέρον των τοπικών παραγόντων. Εχει γραφτεί όμως στις 13 Ιουλίου 2008 στην ίδια στήλη και οι εξελίξεις δυστυχώς επιβεβαίωσαν τις διαπιστώσεις. Ενώ παράλληλα δικαίωσαν την επιμονή μας εδώ και πολλά χρόνια να επισημαίνουμε τη δραματική συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης και την εγκατάλειψη της γεωργίας στην τύχη της.
Αποτελεί και μια απάντηση σε εκείνους οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής βάσης και διαχειρίστηκαν την εξουσία ως εκλογικό λάφυρο και σήμερα εμφανίζονται ως "τιμητές" των απλών ανθρώπων πιπιλίζοντας συνεχώς ότι "δεν παράγουμε". Η διαίσθηση και το στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο έδειχναν ότι η κρίση έρχεται καλπάζουσα, αλλά πολιτικοί και τοπικοί παράγοντες επέμεναν στην ίδια πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι πλέον χειροπιαστό: Η στεφάνη των επαγγελμάτων υποστήριξης του τουρισμού για την οποία αθροιστικά δαπανήθηκαν τεράστια ποσά, αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό κατάρρευση και χωρίς ενδοιασμό μπορούμε να γράψουμε πως δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη. Η αγροτική παραγωγή καθηλώθηκε, παραδοσιακές καλλιέργειες μπήκαν σε βαθιά κρίση και έμειναν ελάχιστες νησίδες στις οποίες έγιναν επενδύσεις και σημειώθηκε στροφή σε νέες καλλιέργειες υψηλότερης απόδοσης και μεγαλύτερου ρίσκου. Μεγάλες συνεταιριστικές οργανώνεις κατέρρευσαν από τη λαφυραγώγηση συνεταιριστικών, κομματικών και κοινοβουλευτικών παραγόντων. Η ιδέα του συνεταιρίζεσθαι συκοφαντήθηκε από μέσα και απέξω. Σε ένα πάρτι δεκαετιών με κοινοτικά προγράμματα που έπεσαν στη "μαύρη τρύπα", χωρίς να έχουν κανένα οικονομικό όφελος για την κοινωνία, τα έργα υποδομής στη γεωργία αποτελούσαν "είδος εν ανεπαρκεία" με αποτέλεσμα να χαθούν μεγάλες ευκαιρίες για παραγωγικές επενδύσεις και ουσιαστικές καλλιεργητικές αναδιαρθρώσεις.
Θα μπορούσε να καταγράψει κάποιος ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό προβλημάτων που γέννησαν η πολιτική την οποία εφάρμοσαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην ύπαιθρο και οι αυταπάτες που καλλιέργησαν οι παράγοντες κάθε επιπέδου σχετικά με τον προσανατολισμό της οικονομίας. Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι ότι ακόμη και σήμερα δεν φαίνεται στον ορίζοντα ένα πραγματικό σχέδιο τόνωσης της παραγωγικής δραστηριότητας στην ύπαιθρο παρά τις υπερβολικές προσδοκίες που τρέφουν όλοι σχετικά με τη συμβολή της γεωργίας στην αντιμετώπιση των συνεπειών της πρωτοφανούς από κάθε άποψη κρίσης.
Καθημερινά διαπιστώνεται ότι η κυβερνητική πολιτική κινείται στα χνάρια αυτής που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα και δεν απαντά στα σύνθετα ζητήματα που θέτουν οι νέες συνθήκες οι οποίες δημιουργούνται στον ευρωπαϊκό χώρο και θα αποτυπωθούν το επόμενο διάστημα στη νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο η οποία να μην έχει χαράξει τη δική της αγροτική πολιτική. Στο πλαίσιο φυσικά των ορίων που θέτουν οι περίπλοκες διεθνείς συμφωνίες αλλά και με "παραβιάσεις" τους από την πίσω πόρτα, προκειμένου να ενισχυθεί το αγροτικό εισόδημα και να γίνει βιώσιμη η γεωργία.
Για κλείσιμο, η ακροτελεύτια παράγραφος άρθρου στις 5 Οκτωβρίου 2010: «Το σχέδιο για την αντιμετώπιση της δυσάρεστης κατάστασης στη γεωργία περιορίζεται σε μια φράση με δύο λέξεις: "Οποιος αντέξει". Και θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι λίγοι είναι εκείνοι που θα αντέξουν, όπως ελάχιστοι είναι οι θύλακες με εύρωστη σχετικά αγροτική οικονομία και καλλιέργειες που αντέχουν στον ανταγωνισμό. Μόνο με θύλακες όμως δεν επιβιώνουν οι αγροτικές περιοχές και τα αστικά-ημιαστικά κέντρα που εξαρτώνται από αυτές. Και δυστυχώς το αθηνοκεντρικό κράτος δείχνει να έχει ξεγράψει την γεωργία. Δεν διαθέτει κανένα σχέδιο, σπέρνει κάποια έργα δεξιά-αριστερά και με καθυστέρηση ετών προβάλλοντας ως επιτυχία το αυτονόητο, ενώ με τη συνδρομή τοπικών παραγόντων εξιλεώνεται για όσα δεν έχει κάνει για την ύπαιθρο. Πόσο μέλλον μπορεί να υπάρχει έτσι;».
