Το γνώριζε βεβαίως και ο περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης ο οποίος φρόντισε να πετάξει το μπαλάκι στην εταιρεία η οποία θα αναλάμβανε το έργο. Πρόκειται για τέχνασμα προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος καθώς οι εταιρείες δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό παρά μόνο για το κέρδος. Κάνουν την επιλογή τους και την πληρώνουν καλά, αφού δεν πρόκειται να βάλουν χρήματα από την τσέπη τους. Από τα κορόιδα τους πολίτες θα τα πάρουν, όπως επίσης όλα τα έξοδα που θα κάνουν και μαζί το κέρδος που προσδοκούν. Δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία των αντιδράσεων, το βέβαιο όμως είναι πως υπάρχουν και άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα τα οποία σχετίζονται με το θέμα της διαχείρισης. Και ενδιαφέρουν άμεσα τους πολίτες που δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει το μέγεθος των προβλημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Το πρώτο έχει να κάνει με το κόστος αυτής της υπόθεσης. Γύρω από αυτό επικρατεί σκοτάδι αλλά από τα πρώτα στοιχεία που έχουν διαρρεύσει φαίνεται ότι θα διαμορφωθεί πολύ ψηλά. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η τιμή ανά τόνο, αλλά και η υποχρέωση που ανέλαβαν οι δήμοι με… υπογραφή της Περιφέρειας, να πληρώνουν συγκεκριμένους τόνους ακόμη και αν προχωρήσουν σε ανακύκλωση και παράγουν πολύ λιγότερα σκουπίδια από αυτά τα οποία αυθαιρέτως και με βάση τους υπολογισμούς για το κέρδος της εταιρείας χρεώθηκαν.
Για να γίνουν ορισμένα πράγματα κατανοητά δεν θα πρέπει να έχει κάποιος στο μυαλό του μόνο την ιστορία της Καλαμάτας που ήδη έχει ένα υψηλό κοστολόγιο, με αποτέλεσμα να πληρώνει τη διαχείριση των σκουπιδιών και από άλλους πόρους στερώντας χρηματοδότηση δράσεων και επεμβάσεων. Από χέρι όταν αρχίσει η μόνιμη διαχείριση σκουπιδιών από την εταιρεία, ο δήμος θα είναι υποχρεωμένος να πληρώνει υψηλότερο κόστος ανά τόνο και να διακόψει την έξτρα χρηματοδότηση από άλλους πόρους, μετακυλίοντας όλη τη χρηματική διαφορά στους πολίτες με τους λογαριασμούς των δημοτικών τελών.
Αν όμως αφήσουμε την Καλαμάτα και το ήδη ψηλά διαμορφωμένο κόστος (που δεν το πληρώνουν όλο οι πολίτες) και πάμε στους άλλους δήμους, προβλέπεται η… σφαγή του Δράμαλη με θύματα τους κατοίκους τους. Το κόστος διαχείρισης που έχουν σήμερα οι περιφερειακοί δήμοι είναι μηδαμινό καθώς έχουν ακόμη το "προνόμιο" να ρυπαίνουν τον τόπο με άθλιες και ανεξέλεγκτες χωματερές και μάλιστα σε πολύ κρίσιμα σημεία. Σκεφθείτε το Δήμο Μεσσήνης που πετάει τα σκουπίδια σε μια περιοχή που δικαιωματικά περιλαμβάνεται στο "φιλέτο" του Μεσσηνιακού με βάση τους τουριστικούς σχεδιασμούς. Το κόστος μεταφοράς είναι ελάχιστο και… εξαφάνισης μηδαμινό, την ώρα που ο Δήμος Καλαμάτας το πληρώνει παπορίσιο. Οταν όμως θα αρχίσει η μόνιμη διαχείριση των σκουπιδιών από την εταιρεία, το κόστος μεταφοράς θα πολλαπλασιαστεί και το κόστος εξαφάνισης θα πλησιάσει ίσως τα 100 ευρώ τον τόνο. Αυτή την εκτίναξη του κόστους διαχείρισης θα κληθούν να την πληρώσουν οι πολίτες που στέκονται αδιάφοροι απέναντι σε αυτό το ζήτημα όταν δεν αφορά εγκαταστάσεις δίπλα στην περιουσία τους. Οταν ξυπνήσουν όμως με τους πρώτους λογαριασμούς, στις διαμαρτυρίες θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει μια αναρτημένη από τα παλιά πινακίδα η οποία ξεκαθαρίζει πως «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι πολίτες είναι εκείνοι που εξέλεξαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Η απάντηση σε αυτή την προοπτική που θα επιβαρύνει σοβαρά οικονομικά τους κατοίκους της περιοχής, δεν μπορεί παρά να είναι η ανακύκλωση και η αποδέσμευση από κάθε είδους υποχρεωτική συμμετοχή των δήμων στα κέρδη της εταιρείας που θα αναλάβει τη διαχείριση. Δεν χρειάζεται να είναι κανένας οικολόγος από εδώ και πέρα πλέον για να κάνει ανακύκλωση. Χρειάζεται απλώς να μην πιαστεί για μια ακόμη φορά κορόιδο και του βάλουν πάλι το χέρι στην τσέπη. Για να ταΐσουν τα κέρδη των κατασκευαστικών εταιρειών που ανακάλυψαν χρυσάφι στα σκουπίδια και τρέχουν να το περισυλλέξουν. Η ανακύκλωση δεν απαιτεί τίποτε περισσότερο από τη δική μας προσοχή και τη διάθεση λίγων λεπτών την ημέρα για το διαχωρισμό, την αποθήκευση και τη μεταφορά των διαφόρων υλικών έτσι ώστε να μην φθάνει σχεδόν τίποτε στους κάδους με τα σύμμικτα.
Αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα ήταν πολύ εύκολα τα πράγματα με τη χωροθέτηση των όποιων (πολύ μικρότερων) μονάδων θα χρειάζονταν για την παραγωγή κομπόστ από τα ζυμώσιμα. Τα οποία σημειωτέον η κρίση τα κάνει όλο και λιγότερα στους κάδους. Και γιατί πετάγονται πλέον ελάχιστες ποσότητες τροφίμων αλλά και γιατί αυξάνονται εκείνοι που τα ψάχνουν στους κάδους για να επιβιώσουν.
Κοντολογίς το σχέδιο για την διαχείριση των σκουπιδιών θα έπρεπε να ανατραπεί πρωτίστως από τους δήμους αλλά και τους πολίτες, που χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ότι με τη στάση τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να χάνουν χρήματα και να δημιουργούν υπερκέρδη για τις εταιρείες. Εφόσον δεν ανατραπεί στο σύνολο ή στις επιμέρους επαχθείς προβλέψεις του, οι πολίτες θα πληρώσουν πολύ ακριβά την ολιγωρία των αρμοδίων και την αδιαφορία των ίδιων.
Ηλίας Μπιτσάνης
