Η προστασία του Κυπαρισσιακού Κόλπου δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συμμετοχή των ανθρώπων της περιοχής.

Η επιστροφή ενός ακόμη σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος από το ΣτΕ δείχνει ότι χρειάζεται περισσότερη διαβούλευση, προκειμένου να επιτευχθούν ευρύτερες συναινέσεις ώστε να προχωρήσει κάτι στη συγκεκριμένη περιοχή. Εχουμε κι άλλη φορά επισημάνει ότι δεν μπορεί στο όνομα της προστασίας η περιοχή να ερημώσει από ανθρώπινη δραστηριότητα, ούτε βέβαια μπορεί στο όνομα της αξιοποίησης να τσιμεντοποιηθεί. Η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση: δηλαδή αξιοποίηση με σεβασμό του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Η λύση και σε αυτό το ζήτημα βρίσκεται στην κοινή λογική, η οποία σε μια ακόμη περίπτωση αποδεικνύεται ότι απουσιάζει. Το να φαντασιώνεσαι ότι δίνεις μάχη με τους ανεμόμυλους των συμφερόντων, παριστάνοντας τον οικολόγο, είναι ανέξοδο. Ειδικότερα μάλιστα όταν δεν ζεις στην περιοχή και δεν αγωνιάς για το πώς θα παραχθεί επιπλέον εισόδημα, μπορείς να νικάς ανεμόμυλους νύχτα - μέρα! Το ζήτημα όμως είναι ότι χωρίς επενδύσεις που θα φέρουν θέσεις εργασίας και κόσμο σε μια περιοχή, η ερημοποίηση δεν είναι προστασία, αλλά κατάρα. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, και δυστυχώς δεν μπορούν να τις διακρίνουν όσοι νομίζουν ότι τα χρήματα φυτρώνουν σε λεφτόδεντρα. Και αυτό είναι τελικά το πρόβλημα που γεννά ιδεοληψίες και οδηγεί στον παραλογισμό νομοθέτησης της ερημοποίησης.