Είναι τα μυστικά που κρύβονται στους τοίχους ενός σπιτιού ή ψιθυρίζονται συνωμοτικά στη γειτονιά. Εχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε το παρελθόν, να ωραιοποιούμε το ρόλο της οικογένειας και να κοιτάζουμε με νοσταλγία καταστάσεις και συμπεριφορές, που είναι όμως η παραποιημένη αλήθεια. Οι φωτογραφίες του παρελθόντος δείχνουν ωραία σπίτια και χαμογελαστούς ανθρώπους, δεν δείχνουν τα κατώγια που κοιμόντουσαν αντάμα ζώα και άνθρωποι. Κρύβουν καλά τη φτώχεια και τη δυστυχία. Δεν δείχνουν το ρόλο της γυναίκας, τις πατριαρχικές οικογένειες και την καταπίεση, που σε πολλές περιπτώσεις έφτανε στον καθημερινό ξυλοδαρμό για ασήμαντη αφορμή. Ολοι μας έχουμε γνωρίσει ή ακούσει ιστορίες για καταπίεση και ακραίες συμπεριφορές με την επωδό… έτσι ήταν τα πράγματα τότε.

Η χώρα έχει κάνει βήματα μπροστά και οικονομικά και κοινωνικά. Ο ρόλος της γυναίκας δεν είναι πια αυτός που ήταν στο παρελθόν. Η κοινωνία συνολικά είναι διαφορετική και αυτό είναι μία κατάκτηση για τη χώρα. Εχουμε μάθει να μιλάμε για ένα ωραίο παρελθόν, το οποίο ποτέ δεν υπήρξε. Ερχονται γεγονότα να μας υπενθυμίσουν το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα και πόσο μεγάλη υποκρισία κρύβεται στις μισές αλήθειες. Είναι καιρός να σταματήσουμε να ωραιοποιούμε ένα παρελθόν, το οποίο ποτέ δεν υπήρξε παρά μόνο στις καρτ ποστάλ και να δούμε τις κατακτήσεις της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Να προχωρήσουμε μπροστά με αισιοδοξία και ελπίδα. Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Οπως οι γονείς μας ξεπέρασαν στερεότυπα, έτσι και εμείς οφείλουμε να πάμε ένα βήμα εμπρός. Το παρελθόν να το εξετάζουμε κριτικά, να βλέπουμε από πού ξεκινήσαμε, για να πάρουμε δύναμη για ένα ακόμα μεγαλύτερο άλμα προς τα εμπρός.