Σύμφωνα λοιπόν με τον νέο υπουργό Εσωτερικών, έχουν μοιραστεί 502 έργα προϋπολογισμού 1,2 δισ. ευρώ, αλλά η διασφαλισμένη χρηματοδότηση μέσα από το δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είναι μόνο 134 εκατομμύρια ευρώ! Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και το παραμύθιασμα δείχνει κραυγαλέο.

Το χειρότερο είναι ότι η τρύπα που έχει ανοιχτεί θα καλυφθεί με την ένταξη των συγκεκριμένων έργων σε άλλα προγράμματα, στο ΕΣΠΑ των Περιφερειών και στα τομεακά προγράμματα των υπουργείων. Προφανώς όμως και εκεί θα έχουν γραφτεί με αντίστοιχο τρόπο άλλα έργα - και ένας θεός ξέρει πώς και αν θα ξεμπλέξει όλο αυτό το κουβάρι με τις εντάξεις και τις απεντάξεις.

Ολα αυτά δείχνουν τον κουτοπόνηρο τρόπο με τον οποίο γίνεται ο σχεδιασμός των έργων στη χώρα, καθώς και την ευκαιριακή χρήση των πόρων. Δεν γίνεται όμως έτσι δουλειά, κι αυτό δεν αφορά ούτε τη χθεσινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε τη σημερινή της Ν.Δ., δεν αφορά το Σκουρλέτη, το Χαρίτση και το Θεοδωρικάκο, αφορά τους πάντες. Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι ότι τα έργα δεν μοιράζονται σε υπουργικά γραφεία και στο... όρθιο. Δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας υποψηφίων βουλευτών και δημάρχων. Οσο αυτό δεν αποτελεί κοινή πολιτική συνείδηση και κατοχυρωμένη πρακτική, τόσο θα βουλιάζουμε στα ίδια και στα ίδια, μετρώντας ποιος έκανε τα περισσότερα ρουσφέτια σπαταλώντας πόρους και ευκαιρίες.