Το πρόβλημα είναι υπαρκτό, τα μέτρα όμως είναι λάθος. Η ειδική φρούρηση των πανεπιστημίων δεν αποτελεί λύση στην αντιμετώπιση συστημάτων εξουσίας τα οποία χρησιμοποιούν τραμπούκους για να επιβάλουν την άποψή τους. Τι θα κάνουν άραγε 2 και 3 «πανεπιστημιακοί αστυνομικοί» όταν ορμήσουν 30 και 40 κουκουλοφόροι με κράνη και καδρόνια; Αν δεν καταφέρουν να κλειδωθούν σε κάποιο γραφείο, θα καταλήξουν στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα προλάβουν να καλέσουν την Αστυνομία, μέχρι να φτάσουν όμως οι ειδικές δυνάμεις της, οι γνωστοί άγνωστοι θα έχουν εξαφανιστεί. Αυτό δηλαδή που γίνεται και σήμερα. Το μόνο που θα επιτύχει το μέτρο της πανεπιστημιακής φρούρησης θα είναι να αυξήσει τις δαπάνες του Ελληνικού Δημοσίου.
Το μέτρο λοιπόν της φύλαξης δεν πρόκειται να αποδώσει, αν δεν συνδυαστεί με αλλαγή της συνολικής φιλοσοφίας στον τρόπο άσκησης της διοίκησης στα Πανεπιστήμια. Επισημάναμε και χθες ότι το πρόβλημα στα πανεπιστήμια έχει να κάνει με τον συνολικό τρόπο διοίκησής τους. Υπάρχουν ομάδες συμφερόντων που χαϊδεύουν τα «παιδιά» και τα χρησιμοποιούν για να επιβάλουν την εξουσία και την επιρροή τους. Το πρόβλημα θα υπάρχει όσο μένουν ζωντανά τα υποσυστήματα, που παίζουν ρόλο στη διοίκηση.
Ο έλεγχος, για παράδειγμα, του ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα, μια χαρά θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί από τις κλασικές εταιρείες φύλαξης. Αρκεί να υπάρχει η σχετική βούληση από πλευράς των διοικήσεων.
Όποιος θέλει να βάλει όρια και τάξη μπορεί να το επιτύχει. Αρκεί να θέλει να σπάσει κατεστημένες συμπεριφορές και να συγκρουστεί με υποομάδες συμφερόντων. Το σημαντικότερο, δεν θα πρέπει να είναι ο ίδιος μέρος του προβλήματος ή, ακόμα χειρότερα, να στηρίζεται στη «δύναμη» και την ανοχή των «παιδιών». Και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο.