Με το κοινό τους άρθρο ο Αλέξης Χαρίτσης, ο Γιώργος Δέδες και ο Γιώργος Μακρής προσπαθούν να θολώσουν τα νερά σε σχέση με το αντιπλημμυρικό της Καλαμάτας. Στο άρθρο φαίνεται πως λένε “όχι” βάζοντας δήθεν όρους, αλλά ουσιαστικά λένε “ναι”! Το “όχι” που γίνεται “ναι” ενδεχομένως να αποτελεί μια κατοχυρωμένη πολιτική πατέντα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του, αλλά δεν κρίνεται πλέον ως αποτελεσματική πρακτική.

Σε σχέση λοιπόν με το αντιπλημμυρικό δεν μπορεί να μην συντάσσεσαι με την άποψη των παρατάξεων του Δημοτικού Συμβουλίου Καλαμάτας που αποτελούν στην πλειοψηφία τους τον κοινωνικό πολιτικό σου χώρο. Δεν μπορεί να θέτεις δήθεν όρους και να υποστηρίζεις ότι “οφείλουμε επίσης να αναγνωρίσουμε ότι οι μελετητές του έργου έχουν κάνει μια επιστημονικά άρτια προσπάθεια”. Πώς γίνεται άραγε η άρτια προσπάθεια των μελετητών να συγκεντρώνει τα βέλη όλων των πλευρών;  Όλοι -και οι ίδιοι στο άρθρο τους- επισημαίνουν ότι χρειάζονται έργα ανάσχεσης των νερών που κατευθύνονται στον Νέδοντα με νέα μικρά φράγματα και συντήρηση των υπαρχόντων αλλά και ανάγκη αποφυγής ξεσκεπάσματος του ποταμού στο κέντρο της πόλης. Τα δέντρα μπορούν να μεταφυτευτούν -άραγε πού;-, αλλά προφανώς δεν είναι αυτό το κρίσιμο ζήτημα ούτε βέβαια η κυκλοφοριακή μελέτη την περίοδο των έργων, που αποτελεί έτσι και αλλιώς υποχρέωση του κατασκευαστή.

Το ερώτημα λοιπόν είναι τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του αν απορριφθούν από τους “άρτιους μελετητές” του «Μορέα» οι προτάσεις για φράγματα και επιμείνουν στη λύση του ξεσκεπάσματος του ποταμού. Θα εναντιωθούν ως “αυριανή κυβέρνηση” στη συγκεκριμένη λύση; Θα καταψηφίσουν στο Περιφερειακό Συμβούλιο; Τι θα πράξουν; Όσοι μπορούν να διαβάσουν πίσω από τις γραμμές αντιλαμβάνονται ότι η απόφαση που έχει ληφθεί είναι να συνταχθούν με την άποψη των μελετητών του «Μορέα». Απλώς δεν το λένε ευθέως μην πάθουν τίποτα όσοι δεν έχουν ακόμα καταλάβει πώς παίζεται το διακομματικό παιχνίδι με συγκεκριμένα έργα στη Μεσσηνία.