Οταν προκαλείται κυβερνητική κρίση γιατί σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ξέφυγε ενός υπουργού η ανομολόγητη… αλήθεια για ένα θέμα που δεν είναι όμως ούτε της ώρας ούτε το μείζον αυτή τη στιγμή, έχουμε τεράστιο πρόβλημα βασικά αντίληψης του πού ακριβώς βρισκόμαστε ως χώρα. Δεν διυλίζουμε απλώς τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο, δεν καταλαβαίνουμε καν τι μας γίνεται.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο τραγικά όταν αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγείται σε παραίτηση ο υπουργός που κάτι προσπαθούσε να κάνει στο τραγικό πρόβλημα των προσφύγων, λίγες ώρες πριν από μια κρίσιμη σύνοδο κορυφής. Το χειρότερο, φεύγει αυτός που προσπαθούσε και μένει αυτός που δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός από άστοχες δηλώσεις! Εκτός και αν κάποιος θεωρεί ότι οι απειλές κατά της Ευρώπης με… αποστολή τζιχαντιστών βοήθησαν τη χώρα. Δεν ξέρουμε αν μπορούμε να ελπίζουμε και σε τι, αλλά το «παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα» δεν επαρκεί πλέον για να περιγράψει αυτό που συμβαίνει.
Η κατάσταση πολιτικά είναι εκτός ελέγχου και είναι προφανές ότι μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι αδύνατο να προσδοκά κανείς οτιδήποτε θετικό. Η ανεύρεση πολιτικής λύσης έχει επείγοντα χαρακτήρα. Δεν μπορεί η χώρα να συνεχίσει να πορεύεται με αυτό τον τρόπο. Τα καυτά προβλήματα χρειάζονται ισχυρούς υπουργούς και δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Οι υπουργοί πρέπει να κρίνονται από το αποτέλεσμα που παράγουν και όχι από το αν τα λένε καλά ή κακά σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Η χώρα χρειάζεται μια κυβέρνηση η οποία θα επικεντρωθεί στα προβλήματα και όχι στο να περιγράφει ωραία το πρόβλημα στην τηλεόραση ανακαλύπτοντας διαρκώς εχθρούς, συμφέροντα και υπονομευτές. Χρειαζόμαστε περισσότερη ουσία και λιγότερη επικοινωνία.
Το βαθύτερο πρόβλημα τελικά είναι αυτό: ότι έχουμε περισσότερη επικοινωνία και λιγότερη πολιτική. Η επικοινωνιακή στρατηγική στα όρια της ολοκληρωτικής προπαγάνδας δεν μπορεί να σώσει κανέναν. Πόσο καιρό νομίζουν ότι μπορούν να γυρίζουν γύρω - γύρω το θέμα του ασφαλιστικού, των "κόκκινων δανείων" και των υπόλοιπων μέτρων που είναι αναγκαία για να κλείσει η αξιολόγηση; Μετρημένα κουκιά είναι και οι περικοπές και οι ρυθμίσεις. Περιγράφονται με σαφήνεια στα μνημόνια τα τωρινά και τα προηγούμενα. Τι παριστάνουν δηλαδή οι υπουργοί που μπαινοβγαίνουν στα ξενοδοχεία; Τους ξύπνιους ή τους φοβερούς διαπραγματευτές; Επικοινωνία κάνουν και δραματοποίηση, τίποτα άλλο. Αυτό όμως έχει κόστος. Περιμένουν όλοι να δουν τι θα γίνει και στην οικονομία δεν κινείται τίποτα. Συνεχίζουν για παράδειγμα την αποχή οι δικηγόροι για το ασφαλιστικό, ενώ όλοι ξέρουν ότι τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει, η αναμονή απλώς λειτουργεί διαλυτικά για τη δικαιοσύνη και την οικονομία.
Τα ίδια και στο προσφυγικό, τι περιμένουν με τις ψυχές στο βούρκο της Ειδομένης; Να εξαφανιστεί το πρόβλημα; Να γίνει κάποιο δυστύχημα; Τι δηλαδή φαντάζονται ότι θα συμβεί στο τέλος; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που κάνουν κουμάντο στους πρόσφυγες; Ποιος επιτρέπει να συμβαίνει όλο αυτό; Μια χώρα αν δεν μπορεί να επιβάλει τη στρατηγική της και την απόφασή της στην αντιμετώπιση ενός τόσο λεπτού και σοβαρού ζητήματος δεν είναι κράτος με τη βασική έννοια του όρου. Δεν ξέρουμε τι θα συμβεί τις επόμενες ώρες και αν τελικά η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφασίσει να δράσει συντονισμένα και αποφασιστικά. Τα πάντα είναι ρευστά δυστυχώς σε όλα τα επίπεδα και το κακό είναι ότι εμείς βρισκόμαστε κυριολεκτικά στον αέρα. Ας ελπίσουμε η προσγείωσή μας να γίνει με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.
panagopg@gmail.com
