Ο υπουργός μιας κυβέρνησης που θέλει να παράγει ουσιαστικό έργο και να μην περιοριστεί σε επικοινωνιακές φιέστες, όπως η προχθεσινή στο Δημαρχείο Καλαμάτας, όφειλε να γνωρίζει ότι η Πελοπόννησος ταλαιπωρήθηκε αφάνταστα τα τελευταία χρόνια από την "ανεξέλεγκτη κυβερνησιμότητα" - και άρα δεν μπορεί η επιστροφή σε αυτά τα σκοτεινά χρόνια να βαφτίζεται επιστροφή στην κανονικότητα.
Υπενθυμίζω, κυρίως στους καλοθελητάδες που ό,τι θυμούνται χαίρονται και σχολιάζουν, ότι έχω ταχθεί τόσο κατά της απλής αναλογικής όσο και κατά της αντιδημοκρατικής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων στις αυτοδιοικητικές επιτροπές. Κατά της απλής αναλογικής έχω επιχειρηματολογήσει τονίζοντας την αδυναμία των Ελλήνων να συνεργαστούν σε όλους τους τομείς της ζωής. Για του λόγου το ασφαλές τονίζω για πολλοστή φορά την αποτυχία των συνεταιρισμών (οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα), την αδυναμία συγχώνευσης ομοειδών επιχειρήσεων, καθώς και την πολυδιάσπαση στον πολιτιστικό χώρο όπου εμφανίζεται ως αδύνατη η συμβίωση ισχυρών προσωπικοτήτων κάτω από την ίδια καλλιτεχνική στέγη. Τέλος, αξίζει τον κόπο να επισημάνουμε ότι η απλή αναλογική στους φοιτητικούς συλλόγους οδήγησε σε ακέφαλα διοικητικά συμβούλια... και την ΕΦΕΕ στην ανυποληψία.
Η αδυναμία συνεργασίας των Ελλήνων δεν δίνει όμως το δικαίωμα σε καμία κυβέρνηση να αλλάζει την εντολή του εκλογικού σώματος και να τροποποιεί τη σύνθεση των επιτροπών σύμφωνα με τα στενά της κομματικά συμφέροντα. Το εκλογικό σώμα προσήλθε στις κάλπες γνωρίζοντας ότι οι επιτροπές θα συγκροτηθούν μετά από ψηφοφορία στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια. Εδωσε λοιπόν εντολή, μεταξύ άλλων, στους δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους να εκλέξουν τα μέλη των επιτροπών. Αντιθέτως δεν έδωσε καμία εντολή στους δημάρχους και στους περιφερειάρχες να διορίσουν τα μέλη των επιτροπών. Την εντολή αυτή τη δίνει ο "νόμος Θεοδωρικάκου" παραβιάζοντας κάθε δημοκρατικό κανόνα.
Βεβαίως υπάρχουν και οι αιθεροβάμονες που θέτουν την ανάγκη κυβερνησιμότητας πάνω από την ίδια τη δημοκρατία, ξεχνώντας τις ολέθριες επιπτώσεις που υπήρξαν όταν η εξουσία "ξήλωνε" τη δημοκρατία, άλλοτε στο όνομα της τάξης και άλλοτε στο όνομα της δικαιοσύνης. Προσωπικά πιστεύω ότι η δημοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτη ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο της ακυβερνησίας, αλλά όπως αποδεικνύεται, με την άποψή μου διαφωνούν τόσο αυτοί που είναι φιλελεύθεροι στα λόγια και κρατιστές στην πράξη, όσο και εκείνοι που ενώ κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για αντιδημοκρατικές πρακτικές αδιαφορούν πλήρως για την επιστροφή στα σκοτεινά χρόνια της ανεξέλεγκτης διοίκησης.
Και πρέπει να μείνουν οι δήμοι και οι περιφέρειες ακυβέρνητοι επειδή αυτό ψήφισε το εκλογικό σώμα; Μήπως η ακυβερνησία θα πληγώσει τη δημοκρατία περισσότερο από το "νόμο Θεοδωρικάκου"; Αυτά και ενδεχομένως κι άλλα ερωτήματα θα καταθέσει ο μέσος Ελληνας, που βλέπει καθημερινώς τους κυβερνώντες να εφαρμόζουν τους νόμους αλά καρτ. Η απάντηση όμως σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι προφανέστατη και θα τη δώσει ο καθένας μόνος του, αν σκεφτεί πώς θα χαρακτήριζε ο ίδιος εκείνους που στο όνομα ενός "εθνικού κινδύνου" θα αμφισβητούσαν την εντολή που έδωσε το εκλογικό σώμα σε μια κυβέρνηση.
Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση, και όχι μόνο ο υπουργός Εσωτερικών, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, δίνοντας το πολιτικό δικαίωμα στις επόμενες κυβερνήσεις να αλλάζουν τη σύνθεση των επιτροπών -και γιατί όχι των δημοτικών συμβουλίων- στο όνομα οποιουδήποτε κινδύνου. Δεν έχει σημασία αν ο κίνδυνος ονομάζεται "ακυβερνησία" ή "ανεξέλεγκτη διοίκηση" ή όπως θέλει. Ετσι κι αλλιώς, όλα τα εγκλήματα σε βάρος της δημοκρατίας έγιναν μετά από επίκληση ενός πραγματικού ή φανταστικού κινδύνου.
Θανάσης Λαγός
Εmail: lathanasis@yahoo.gr
