Δυστυχώς, το πάθημα της χρεοκοπίας του 2010 δεν έγινε μάθημα στους πολιτικούς, γι’ αυτό και συνεχίζουν να σπαταλούν τα χρήματα των φορολογούμενων για να ενισχύσουν παράγοντες που δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη και ΠΑΕ που δεν πληρώνουν τα χρέη τους. Αλήθεια, ποιος θυμάται πόσα εκατομμύρια ευρώ χρωστάει η ΠΑΕ Καλαμάτα; Σχεδόν κανένας, γιατί όλοι πιστεύουν ότι μετά την πανδημία του κορονοϊού θα υπάρξει μια σιωπηλή σεισάχθεια και θα διαγραφούν όχι μόνο τα χρέη των ΠΑΕ, αλλά όλων των φυσικών και νομικών προσώπων. Για μια ακόμα φορά οι περισσότεροι Έλληνες τρέφουν αυταπάτες, πιστεύοντας ότι θα συνεχίσουν να ζουν με δανεικά κι αγύριστα επειδή οι πρόγονοί τους έδωσαν τα φώτα στην Ευρώπη και στη Δύση.
Κανένας όμως δεν βλέπει ότι οι ΠΑΕ στην Ευρώπη έχουν ιδιόκτητα γήπεδα και ότι οι παράγοντες βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις ομάδες τους. Στην Ελλάδα οι παράγοντες και οι αιρετοί σπαταλούν τα χρήματα των φορολογούμενων για να ενισχύσουν το επικοινωνιακό τους προφίλ, με στόχο να παραταθεί η παραμονή τους στην καρέκλα.
Ο φαύλος κύκλος της παρακμής τροφοδοτείται σχεδόν από όλους τους αιρετούς, που συνεχίζουν μέχρι σήμερα την αδιέξοδη πολιτική η οποία οδήγησε στη χρεοκοπία του 2010. Στην Πελοπόννησο, τόσο η Περιφέρεια όσο και οι δήμοι συνεχίζουν να ασχολούνται κυρίως με μικροέργα που αποδίδουν ψήφους στην κάλπη, αδιαφορώντας σχεδόν για τις υποδομές που θα έδιναν ώθηση στην οικονομία. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση αδυνατεί να αλλάξει τον βασανιστικά αργό ρυθμό των δημόσιων έργων και ενδιαφέρεται κυρίως για τη διανομή των πόρων με τρόπο που δεν θα δυσαρεστήσει τους ολιγάρχες. Αν στο κάδρο προστεθεί και η ανικανότητα άσκησης εποικοδομητικής κριτικής από την αντιπολίτευση, βρισκόμαστε μπροστά στην εικόνα μιας νέας αναπόφευκτης χρεοκοπίας στο εγγύς μέλλον.
Οι λίγοι γραφιάδες που περιγράφουν την πραγματικότητα πίσω από τον κουρνιαχτό της καθημερινότητας, δεν μπορούν να αλλάξουν την πορεία της ελληνικής οικονομίας, όπως δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τη χρεοκοπία του 2010 γράφοντας τα προηγούμενα χρόνια για την αδιέξοδη πολιτική της διόγκωσης των δημόσιων δαπανών. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, η πολιτική, επιχειρηματική και πνευματική ελίτ ενδιαφέρεται κυρίως για τη μοιρασιά της πίτας των ευρωπαϊκών πόρων, και γι’ αυτό δεν βλέπει ότι η πορεία της ελληνικής οικονομίας οδηγεί στα βράχια της χρεοκοπίας.
Ουσιαστικά, αιρετοί και ολιγάρχες ενδιαφέρονται να αποσπάσουν μεγαλύτερο κομμάτι από την υπάρχουσα πίτα, αδιαφορώντας πλήρως για τη μεγέθυνσή της. Βεβαίως όλοι στα λόγια κόπτονται για την ανάπτυξη, αλλά μόλις φύγουν οι κάμερες ξεκινά στους διαδρόμους ο εμφύλιος για τη μοιρασιά της πίτας, ο οποίος ξεκίνησε με την ίδρυση του ελληνικού κράτους και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Στον διαρκή αυτό εμφύλιο οι ιδεολογίες είναι μόνο προσχηματικές – και χρησιμοποιούνται ως όχημα για την προώθηση των οικογενειακών ή τοπικιστικών συμφερόντων, που ποτέ δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα όρια της προνεωτερικής κοινωνίας. Έτσι κι αλλιώς τα πραγματικά αίτια όχι μόνο της χρεοκοπίας, αλλά και της υστέρησης, είναι ο νεποτισμός, ο τοπικισμός και η θρησκοληψία, που θέτουν τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η οικονομική πρόοδος που επιτεύχθηκε οφείλεται κυρίως στις θυσίες που έγιναν για να βρεθεί η Ελλάδα στο πλευρό των νικητών σε δύο Παγκόσμιους και στον Ψυχρό πόλεμο. Τα οφέλη όμως ήταν ελάχιστα σε σχέση με τις θυσίες, επειδή ο νεποτισμός, ο τοπικισμός και η θρησκοληψία εμπόδισαν τη δημιουργία του θεσμικού πλαισίου που θα επέτρεπε αφενός την ίδρυση και λειτουργία μεγάλων, σύγχρονων, ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, και αφετέρου, τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα.
Γι’ αυτό μέχρι σήμερα, αν και η Ελλάδα ανήκει πολιτικά στο ισχυρό κλαμπ της Δύσης, οικονομικά παραμένει αδύναμη και απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές της. Και φυσικά θα παραμείνει ανίσχυρη, όσο συνεχίζεται ο εμφύλιος μεταξύ των οικογενειών για τη μοιρασιά της πίτας – και όσο οι νέοι πολιτικοί θα ονειρεύονται να χτίσουν το δικό τους "τζάκι" χρηματοδοτώντας ομάδες παραγόντων που... ονειρεύονται να γίνουν νέοι πολιτικοί.
Δυστυχώς όμως, αν και όλοι –θεωρητικά– γνωρίζουν τα όρια του νεποτισμού, του τοπικισμού και της θρησκοληψίας, συνεχίζουν την αυτοκαταστροφική πορεία τους που τείνει να εξελιχθεί σε ανεξέλεγκτη χιονοστιβάδα, κάτω από την οποία κινδυνεύει να θαφτεί ο ελληνισμός.
Θανάσης Λαγός
