Την ιστορική έκδοση, όπως και την έρευνα όλων των καταγεγραμμένων γεγονότων που έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο, υπογράφει ο Ειδικός Συνεργάτης του Δήμου – Ιστορικός και Συγγραφέας Θεόδωρος Λάμπρος κι αφορά μια πολύ ενδιαφέρουσα και συνάμα άγνωστη για πολλούς, περίοδο της τοπικής μας ιστορίας.

Ιστορικά γεγονότα, πρόσωπα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, μύθοι και θρύλοι καταγράφονται στην καλαίσθητη έκδοση του Δήμου Πύργου, που μετρά μια περίοδο από την Δ’ Σταυροφορία μέχρι και την Άλωση της Πόλης, και πως όλα αυτά τα γεγονότα «μεταφέρθηκαν» στην Ηλεία και διαμόρφωσαν ένα ξεχωριστό ιστορικό γίγνεσθαι.
– Ο Δήμαρχος Πύργου Παναγιώτης Αντωνακόπουλος στον χαιρετισμό του συνεχάρη τον κ. Λάμπρο για το συγγραφικό του έργο, τονίζοντας ότι η επιλογή του στο πρόσωπο του επιστημονικού συνεργάτη ήταν κάτι παραπάνω από σωστή και χρήσιμη, καθώς ο Δήμος Πύργου έχει ήδη προβεί σε άλλες τρεις ιστορικές εκδόσεις. «Στόχος μας ήταν να αφήσουμε ένα αποτύπωμα της ιστορίας μας στην αντίστοιχη υποχρέωση που έχουμε όσοι λειτουργούμε στους θεσμούς. Ο Πύργος και η Ηλεία έχουν ιστορία, όμως δυστυχώς οι εκδόσεις από την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ελάχιστες. Η Αυτοδιοίκηση πρέπει να φροντίζει οτιδήποτε έχει σχέση με την περιοχή που δραστηριοποιείται, την ιστορία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, τα έργα, τους ανθρώπους… Μ’ αυτή την έκδοση θέλουμε να ενισχύσουμε την ιστορική ταυτότητα της περιοχής μας. Αναδείξαμε την εποχή του 1821 και θεσμοθετείται η 3η Απρίλη ως ημέρα μνήμης για την μεγάλη Μάχη του Πύργου, δημιουργούμε την ιστορική ταυτότητα των Ομηρικών χρόνων σχετικά με την Αρχαία Φειά και το ρόλο του αρχαίου λιμανιού στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρέπει να καμαρώνουμε για τον τόπο μας. Είναι η ταυτότητά μας, οι ρίζες μας, ένα στοιχείο υψηλής αναγνωρισιμότητας κάθε τόπου και είναι κρίμα να σκεπάζεται με τη σκόνη της λήθης. Συνειδητά γράφουμε την ιστορία του τόπου μας, και εκτιμώ ότι η παρούσα Δημοτική Αρχή με την ενέργεια που έχει πάρει από την τοπική κοινωνία, η οποία είναι υπερ-αρκετή για να συνεχίσει και την επόμενη πενταετία, θα ολοκληρώσει έναν μεγάλο ιστορικό κύκλο».

Την εκδήλωση χαιρέτισαν το μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Φειάς Γιώργος Σαραντόπουλος, ο πρώην πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πύργου και καλλιτέχνης-με τον ιδιαίτερο ποιητικό του λόγο-Κώστας Πέππας, ενώ σε βίντεο προβλήθηκαν χαιρετισμοί: του Δημήτρη Σταθακόπουλου, καθηγητή Παντείου-Οθωμανολόγος και του Κώστα Λαμπρόπουλου, Δημοσιογράφου εφ. «Πελοπόννησος»-συγγραφέα. Για το βιβλίο, το έργο και την προσωπικότητα του συγγραφέα μίλησαν, ο αναπληρωτής καθηγητής του Παν/μίου Πατρών Γιώργος Παναγιωτόπουλος, ο Δρ. Παναγιώτης Λάττας, Δασάρχης Πύργου και ο Γρηγόρης Δρακόπουλος, Θεολόγος-συγγραφέας. Την παρουσίαση και συντονισμό της εκδήλωσης είχε αναλάβει ο δημοσιογράφος Μιχάλης Δημητρόπουλος.

Θεόδωρος Λάμπρος

“Ένα ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία”

Με μια εξιστόρηση που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ο Θεόδωρος Λάμπρος αφηγήθηκε τα κυριότερα σημεία από το πέρασμα των Φράγκων και Βυζαντινών από την Ηλεία, τον ρόλο που διαδραμάτισαν στην περιοχή και τα σημαντικότερα γεγονότα που έλαβαν χώρα. Αναφέρθηκε στα κάστρα, τους ναούς, τα τοπωνύμια, θρύλους που άντεξαν στο χρόνο και μαγεύουν τον αναγνώστη, αλλά και στην μεγάλη προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Του τελευταίου Αυτοκράτορα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το πέρασμά του από την Ηλεία και το ηρωικό του τέλος κατά την Άλωση της Πόλης στις 29 Μάϊου 1453.

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά “Η κατάκτηση της Πελοποννήσου από μια μικρή ομάδα Φράγκων ιπποτών υπό την ηγεσία του Γουλιέλμου Σαμπλίτ από την Καμπανία και του Γοδεφρείδου Βιλλεαρδοϋίνου άρχισε από το βορειοδυτικό τμήμα του 1205 και πραγματοποιήθηκε σχετικά εύκολα, καθώς δεν εμφανίζεται οργανωμένη άμυνα των Ελλήνων, εκτός από λίγες τοπικές αντιδράσεις, όπως αυτή του άρχοντα του Ναυπλίου, Άργους και Κορίνθου, Λέοντα του Σγουρού. Η συγκεντρωτική στρατιωτική, οικονομική και διοικητική οργάνωση των εδαφών της άλλοτε κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχε από καιρό εξασθενήσει.

Ο Γοδεφρείδος Α’ Βιλλεαρδουϊνος εγκαθίσταται στον κάμπο της Ήλιδας ή του Μορέα, όπως αναφέρεται από τον θείο και ομώνυμό του ιστορικό της Δ’ Σταυροφορίας, Βιλλεαρδουίνο.

Με τη συνθήκη της Σαπιέντσας το 1209 οι Βενετοί παραχώρησαν και επισήμως τα εδάφη της Πελοποννήσου εκτός από τα λιμάνια Μεθώνης και Κορώνης, ενώ ο Βιλλεαρδουίνος προκειμένου να αναγνωρισθούν επίσημα τα κυριαρχικά του δικαιώματα, απεδέχθη την τυπική υποτέλειά του στο Δόγη της Βενετίας.

Οι Λατίνοι τυχοδιώκτες δεν χάνουν καιρό. Η Ανδραβίδα ήταν μια αξιόλογη πόλη στον πλούσιο κάμπο της Ηλείας.

Ξεκίνησαν λοιπόν με τους ιππότες και το λοιπό στράτευμα με σκοπό να την κατακτήσουν. Στον δρόμο οι χωριάτες τους υποδέχονταν με ευχαρίστηση.

Το φέρσιμο των ντόπιων όταν αντίκρυσαν τους Φράγκους ήταν αποκαρδιωτικό. Άρχοντες και λαός ξεσηκώθηκαν με τον Τίμιο Σταυρό και τις εικόνες των Αγίων, σαν να πήγαιναν σε λιτανεία, να προϋπαντήσουν τους Φράγκους ιππότες, να δηλώσουν πίστη και υποταγή στους αρχηγούς τους Καμπανίτη και Βιλλεαρδουϊνο, αφού αποδέχτηκαν τους όρους τους.

Και εδώ γεννάται εύλογα το ερώτημα γιατί ο ντόπιος πληθυσμός υποδέχτηκε τους Φράγκους ως Μεσσίες; Η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι λόγω της βαριάς φορολογίας που είχαν υποστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια από τους ντόπιους άρχοντες, η βαριά φορολογία καθώς και η ανασφάλεια από τους πειρατές, που τους στερούσε την ησυχία, ενώ η αντοχή τους είχε εξαντληθεί πιά.

Οι Φράγκοι μόλις αντίκρυσαν τόσο μεγάλο ενθουσιασμό, κολακεύτηκαν. Είδαν πως μπορούσαν εύκολα να εξουσιάζουν ένα λαό που τους έδειχνε χωρίς λόγο τόσο αγάπη.

Έτσι με αυτό το σκεπτικό συνέχισαν την αναίμακτη κατάληψη και άλλων πόλεων και χωριών της Ηλείας.

Το Πριγκιπάτο της Αχαΐας ήταν ένα κρατίδιο που δημιουργήθηκε από τον Γουλιέλμο Σαμπλίτη κατά την Δ’ Σταυροφορία (1205-1210) στα εδάφη της Πελοποννήσου (Μοριάς), τα οποία μοιράστηκαν σε φέουδα μεταξύ των Φράγκων Σταυροφόρων. Ήταν ένα κραταιό κρατίδιο, υπό την κυριαρχία των Φράγκων, αρχικά υπό την εξουσία του Γουλιέλμου Σαμπλίτη και στη συνέχεια από τους Βιλλεαρδουίνους.

Η κατάσταση του πριγκιπάτου άλλαξε πολλές φορές μέχρι το 1452, οπότε και επανήλθε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπό τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, μετέπειτα αυτοκράτορα του Βυζαντίου, για να περάσει μετά από λίγο στους Οθωμανούς Τούρκους.
Η πρωτεύουσα του πριγκιπάτου ήταν η Ανδραβίδα. Κύριο λιμάνι του ήταν η Γλαρέντζα ή Clarence (στη θέση Παλαιόκαστρο, δυτικά της σημερινής Κυλλήνης) και σημαντικό του κάστρο ήταν το Χλεμούτσι ή Clermont λίγο πιο νότια.

Η ήττα των Φράγκων από τους Βυζαντινούς στη Μάχη της Πελαγονίας το 1259 είχε αποτέλεσμα την αιχμαλωσία του για δυο χρόνια. Με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης στα 1261 από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο, ο Γουλιέλμος Β’ εξαναγκάστηκε σε συμφωνία παραχώρησης της Μονεμβασιάς, του κάστρου της Μαϊνης και του Μυστρά προκειμένου να αφεθεί ελεύθερος.

Αυτή ήταν η αρχή της παρακμής της Φραγκικής κυριαρχίας στην Πελοπόννησο, αλλά και η αρχή εδραίωσης των Βυζαντινών στην Πελοπόννησο”.

Πηγή: skalistiri.news