Πέρα όμως από ερωτικό αντικείμενο η γυναίκα, το θηλυκό, το ωραίο φύλο, το αδύναμο φύλο ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζεται κατά καιρούς, δεν παύει να είναι ανθρώπινο ον, και όπως κάθε ανθρώπινο ον είναι πολυσχιδές, πολυδιάστατο και μοναδικό. 

Το αφιέρωμα αυτό επιχειρεί μια κάπως πιο διαφορετική προσέγγιση της γυναικείας υπόστασης, ξεγλιστράει από το «κλισέ» του ζευγαριού «θηλυκό - αρσενικό» και αποστασιοποιείται από την ερωτική της φύση, προβάλλοντας άλλες πτυχές της, πιο σκοτεινές, πιο τραγικές, πιο ανθρώπινες. Ξεκινώντας με το οσκαρικό ψυχογράφημα δύο γυναικών του  Τζόσεφ Μάνκιεβιτς, το "Όλα για την Εύα" (2/3) αποκαλύπτει την αδίστακτη πλευρά του γυναικείου νου, που υποκινείται από την υπέρμετρη φιλοδοξία και τη ματαιοδοξία της αναγνώρισης. Ενα άλλο δίδυμο, πιο μυστηριώδες και πιο δολοφονικό, μετουσιώνει τη γυναίκα θύμα σε γυναίκα θύτη, έχει μείνει στην ιστορία ως το φιλμ νουάρ που συναγωνίζεται και ίσως ξεπερνά τις ταινίες του Χίτσκοκ και δεν είναι άλλο από τις "Διαβολογυναίκες" (23/3) του Ανρί - Ζορζ Κλουζό. Αντίθετα, η φαντασιόπληκτη Μπεατρίς και η εσωστρεφής Ντονατέλα, τρόφιμοι ψυχιατρικής κλινικής, ακροβατούν στα όρια της λογικής και της τρέλας στο ξέφρενο road movie του Πάολο Βίρτζι "Η τρελή χαρά" (30/3). Στο αφιέρωμα αυτό έχει επάξια θέση και η τετραπέρατη θηλυκή πεντάδα του Τζαφάρ Παναχί, μέσα από την γλυκόπικρη ταινία του "Offside" (16/3), όπου με χιούμορ, οργή και σπιρτάδα εκθέτει το πρόβλημα των δικαιωμάτων της γυναίκας στη σημερινή ιρανική κοινωνία. Τέλος, στο αποκορύφωμα του δράματος δεσπόζει η τραγική γυναίκα, μάνα, σύζυγος, αδερφή, κόρη, η γυναίκα θύμα πολέμου, μέσα από την βαθιά αντιπολεμική και διαχρονική τραγωδία του Ευριπίδη, ειδωμένη από την καθηλωτική ματιά του Μιχάλη Κακογιάννη και τις "Τρωάδες" του (9/3).