Ειδικότερα, η εκμετάλλευση αυτή, έχει να κάνει με την παιδική επαιτεία ή την εξ αναγκασμού εργασία των ανήλικων παιδιών, με την καθοδήγηση των γονιών ή των συγγενών τους.

Την παιδική επαιτεία στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα μπορεί να την συναντήσει κανείς στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στις πλατείες της.

Πηγαίνοντας άλλωστε κανείς για ένα καφέ στην πλατεία Βασιλέως Γεωργίου είναι σίγουρο ότι θα συναντήσει ένα ανήλικο παιδί που θα ζητήσει ένα ευρώ ή θα πουλήσει χαρτομάντιλα.

Το χειρότερο απ' όλα είναι πως κάπου παραπέρα, περιμένει συνήθως ο... μεγαλύτερος της "επιχείρησης" που έχει στείλει το παιδί του ή και περισσότερα παιδιά ή ακόμα και βρέφη που τα κρατούν τα 10χρονα αγκαλιά, για να συγκινήσουν τους «πελάτες».

Η πολιτεία λοιπόν, βλέποντας όλα αυτά, δεν πρέπει να κάνει κάτι με την επαιτεία και την εκμετάλλευση των ανήλικων αυτών παιδιών; Δεν πρέπει να μεριμνήσει ώστε να μπουν σε κάποιο ανθρωπιστικό πρόγραμμα, εξασφαλίζοντας τους ένα καλύτερο αύριο, εφόσον προέρχονται από αδύναμες κοινωνικές ομάδες;

Αν όχι, για ποια ανάπτυξη μιλάνε οι αρμόδιοι φορείς όταν δεν μπορούν να πράξουν έστω τα δέοντα σε τόσο σημαντικά κοινωνικά ζητήματα;