Στην αναφορά του ότι “το Συνεταιρισμό τον έχουμε σε λειτουργία, ενώ τον παραλάβαμε κλειστό”, έχω να πω ότι: Το 2005 παρέλαβα ως πρόεδρος την ΕΑΣ Μεσσηνίας με 129 εργαζόμενους και ετήσια μισθοδοσία περί τα 4,5 εκατ. ευρώ και με τζίρο μόλις 9 εκατ. ευρώ. Μέχρι τον Ιούνιο του 21012 που παρέδωσα στον κ. Κατσούλη, η ΕΑΣ είχε 70 εργαζόμενους και ο τζίρος διπλασιάστηκε. Το 2010 είχαμε περί τα 19 εκατ. ευρώ και μέσα στην κρίση. Το 2012 που παρέλαβε η νέα διοίκηση είχαμε 12 εκατ. ευρώ. Από το 2013 άρχισε η κατάρρευση στα 6 εκατ., ακολούθως στα 3 εκατομμύρια.
Σήμερα ας μας πει η νέα διοίκηση, που έχει πιάσει πάτο, πώς λοιπόν ισχυρίζεται ο κ. Κατσούλης ότι με τζίρο 12 εκατ. ευρώ το μαγαζί ήταν κλειστό και σήμερα που ο τζίρος έχει πέσει στα τάρταρα είναι σε λειτουργία; Ο καθένας μπορεί να το κρίνει και πολύ περισσότερο οι εργαζόμενοι.
Παρά τις προσπάθειες που κάναμε στην ΠΑΣΕΓΕΣ κατά την έναρξη της κρίσης το 2010-2011 για μείωση των αποδοχών των εργαζομένων σε διαβούλευση με την ΟΣΕΓΟ (Πανελλήνιο Συνδικαλιστικό Οργανο των Συνεταιριστικών Υπαλλήλων), στο επίπεδο των 751 ευρώ ανά μήνα, δυστυχώς δεν τα καταφέραμε επί ζημία και των δύο πλευρών.
Ετσι ο μόνος τρόπος για μείωση του κόστους της μισθοδοσίας ήταν η ενθάρρυνση της εθελουσίας αποχώρησης των εργαζομένων που είχαν συμπληρώσει 25 έτη εργασίας.
Υπ' όψιν ότι ένας μέσος υπάλληλος τότε στην Ενωση, απόφοιτος λυκείου, κόστιζε μεικτά περί τις 25.000 ευρώ ανά χρόνο, με βάση τις τότε ισχύουσες συμβάσεις εργασίας. Ενώ σήμερα κοστίζει στην Ενωση, ο ίδιος υπάλληλος, λιγότερο από το μισό αυτό ποσό. Η δε αποζημίωση που έπαιρναν οι αποχωρούντες υπάλληλοι, αποσβένετο μέσα σε διάρκεια 2 χρόνων.
Οταν λοιπόν ο σημερινός πρόεδρος του Συνεταιρισμού αναφέρει ότι από το 2013 έως και το 2017 πλήρωσε συνολικά 4.320.623,91 ευρώ, αυτά τα πληρώναμε στη θητεία μου στο χρόνο επάνω, η αλήθεια είναι!
Επίσης, όταν ανέλαβε η νέα διοίκηση τον Ιούλιο του 2012, η οφειλή στους εργαζομένους ήταν μόνο 4 μήνες και οι μισθοί αυτοί ήταν εξασφαλισμένοι έως το τέλος του χρόνου μάλιστα, από τις εκχωρήσεις των παραγωγών, οι οποίες θα εισπράττονταν κατά την πληρωμή των επιδοτήσεων τους μήνες Οκτώβριο έως Δεκέμβριο.
Η μεγαλύτερη αλήθεια όμως, που αποκρύπτεται εντέχνως για να βγάλει ευθύνες από πάνω του, είναι ότι επί της θητείας μου δεν πάρθηκε ούτε 1 ευρώ δάνειο από την ΑΤΕ. Τα δάνεια αυτά των 8 εκατ. τα βρήκα από την προηγούμενη διοίκηση, τα οποία η ΕΑΣ εξυπηρετούσε πληρώνοντας μόνο τους τόκους. Αυτό εφάρμοζε τότε η ΑΤΕ με την πολιτική στήριξης των Συνεταιριστικών Οργανώσεων. Δηλαδή, ανανέωνε τις συμβάσεις ώστε να είναι ενήμερες, και η ΕΑΣ πλήρωνε τους τόκους μόνο.
Η πρακτική όμως αυτή άλλαξε λόγω κρίσης, και η πρώην ΑΤΕ από το 2011 δεν ανανέωνε τις συμβάσεις και άρχισε να ζητά μέρος του κεφαλαίου των δανείων προς αποπληρωμή αυτών, πέρα των τόκων.
Ετσι λοιπόν σήμερα ο διάδοχος Συνεταιρισμός της πρώην ΕΑΣ Μεσσηνίας αντιμετωπίζει αυτό το τεράστιο πρόβλημα με την τράπεζα και θεωρώ ότι πρέπει να βρεθεί μία λύση για την αποπληρωμή αυτών. Και είναι το μόνο για το οποίο μπορεί να έχει δίκαιο να διαμαρτύρεται ο κ. Κατσούλης, αλλά είναι άδικος να θέλει να τα φορτώσει σε μένα. Προφανώς και δείχνει λάθος άνθρωπο...!
Τη μοναδική σύμβαση δανείου (ως νέα) που υπέγραψα με την ΑΤΕ ήταν την περίοδο 2010-2011, όπου με το ποσό των 2 εκατ. ευρώ που δόθηκε στην ΕΑΣ ως κεφάλαιο κίνησης ειδικά για το μοναδικό σκοπό της αγοράς και εξόφλησης των ελαιοπαραγωγών που παρέδωσαν το λάδι τους στην Ενωση την περίοδο 2010-2011.
Μάλιστα το ποσό αυτό το διαχειρίστηκε το λογιστήριο σε ειδικό λογαριασμό, κατά απαίτηση της τράπεζας, και έτσι όλοι οι παραγωγοί τότε πληρώθηκαν μέσω αυτού του λογαριασμού με την προσκόμιση των αντίστοιχων τιμολογίων αγοράς από την ΕΑΣ.
Οι πωλήσεις επίσης κατετίθεντο στον ίδιο λογαριασμό και σε 6 μήνες το δάνειο αποπληρώθηκε στο χρόνο που προέβλεπε η σύμβαση. Η σύμβαση αυτή ήταν επ' ωφελεία της Ενωσης αφού τα 2 εκατ. αυτά ανακυκλώθηκαν με αποτέλεσμα εκείνη τη χρονιά η Ενωση να κάνει ρεκόρ συγκέντρωσης ελαιολάδου περί τους 3.500 τόνους.
Για τα ελλείμματα κάποιων εκ των διαχειριστών που αναφέρει ο κ. Κατσούλης είναι μία διαρκής παθογένεια της Ενωσης, δυστυχώς. Να θυμίσω ότι μόλις που είχα αναλάβει ως νέος πρόεδρος, χρειάστηκε να αντιμετωπίσω αυτή την παθογένεια, σχετικά με το έλλειμμα διαχειριστή στο Μελιγαλά, όπου και η Ενωση εισέπραξε το ποσό και ο υπάλληλος απολύθηκε.
Αργότερα ακολούθησαν κι άλλα με αποκορύφωμα τα θλιβερά γεγονότα του 2010-2011 με αποτέλεσμα την απόλυση του πρώην γενικού διευθυντή (manager). Γνωρίζοντας πολύ καλά ο ίδιος ο κ. Κατσούλης, ως μέλος τότε του Διοικητικού Συμβουλίου, πόσο δύσκολο ήταν για εμένα και την οικογένεια μου, καθώς και το bullying που υπέστην από συγκεκριμένα κέντρα-παράκεντρα, να είναι πιο δίκαιος μαζί μου.
Ποτέ δεν έδειξα την παραμικρή ανοχή σε τέτοια θέματα γνωρίζοντας ότι θα το πληρώσω αυτό με κόστος μεγάλο. Αλλά για αυτά τα θέματα τότε με τον κ. Κατσούλη ήμασταν μαζί στην ίδια όχθη, ώστε να καταπολεμηθεί αυτή η παθογένεια.
Για τη μετατροπή της Ενωσης έχω να πω ότι: Ουσιαστικά εγώ είχα χάσει την πλειοψηφία από το Φεβρουάριο του 2012 και τυπικά παρέμεινα πρόεδρος μέχρι τον Ιούνιο που έληξε η θητεία μου, σύμφωνα με το ν.4015. Στο διάστημα αυτό από το Μάρτη του 2012, η τότε “μειοψηφία” που όμως συγκυριακά έγινε “πλειοψηφία” , εισηγήθηκε στο Δ.Σ. το μοντέλο μετατροπής της ΕΑΣ σε Πρωτοβάθμιο Συνεταιρισμό διά της συγχωνεύσεως ανενεργών συνεταιρισμών και όχι σε εταιρική σύμπραξη των υγιών και ενεργών συνεταιρισμών της Μεσσηνίας.
Αυτή η ενέργεια είχε καθοριστική σημασία για το μέλλον της Ενωσης. Σήμερα η “Ενωση” εάν έχει 100 ή 200 ενεργά μέλη σύμφωνα με το ν.4384/2016 είναι πολύ λίγα για να μπορέσει να κρατηθεί ζωντανή. Το σχήμα αυτό για να στηριχθεί απαιτεί χιλιάδες μέλη με συνεταιριστική συνείδηση, δηλαδή να παραδίδουν το προϊόν τους και να αγοράζουν τα εφόδιά τους από το Συνεταιρισμό σύμφωνα με το νόμο, που όμως δυστυχώς στη Μεσσηνία δεν υπάρχουν. Αρα ήταν λάθος το εγχείρημα της μετατροπής.
Επίσης για την επιβολή του προστίμου που έρχεται από το 1996 των 638.883 ευρώ, που αφορά δήθεν εικονικά τιμολόγια της Ενωσης κατά την κατασκευή του ξηραντηρίου του Μελιγαλά επί προεδρίας Γ. Κότσαρη, ήταν εντελώς άδικη και στοχευμένη.
Κατασκεύασε τότε η Ενωση το ξηραντήριο χωρίς να επιβαρυνθεί ούτε μία δραχμή, μέσω προγράμματος. Ο κ. Κατσούλης γνωρίζει πολύ καλά την υπόθεση καθώς και τον ηθικό αυτουργό αυτής της πράξης.
Ωστόσο εμείς ως Διοίκηση είχαμε καταφέρει με πολλούς δικαστικούς αγώνες, αλλά και οικονομικό κόστος, να ακυρώσουμε όλες αυτές τις πράξεις της Εφορίας. Δυστυχώς το λάθος έγινε το 2013, όταν το θέμα επανήλθε από την εφορία ξανά και η Ενωση δεν έκανε προσφυγή στην αρμόδια Επιτροπή του υπουργείου Οικονομικών, ως όφειλε, και έκανε προσφυγή στο Φορολογικό Δικαστήριο, όπου φυσικό ήταν να μη γίνει δεκτή η προσφυγή για τυπικούς λόγους διαδικασίας. Ο δικαστικός αγώνας την Ενωσης ξανά λοιπόν απ' την αρχή.
Προσωπικά υπηρετώ το συνεταιριστικό κίνημα 25 χρόνια από πολλές θέσεις, στον πρώτο, δεύτερο και τρίτο βαθμό του Συνεργατισμού. Μετά από τόσα χρόνια έντονης εμπειρίας, αυτό που μπορώ ανεπιφύλακτα να ισχυριστώ είναι ότι η παθογένεια του Συνεργατισμού στη χώρα μας ξεκινάει από τότε που κάποιοι πολιτικοί θέλησαν με διάφορες παρεμβάσεις τους να έχουν τον απόλυτο έλεγχο των συνεταιρισμών, ώστε να εξασφαλίζουν τον πελατειακό τους περίγυρο. Ποτέ δεν είδαν τους συνεταιρισμούς ως εργαλεία για την ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας της Περιφέρειας, αλλά ως μέσα για την προσωπική τους ανέλιξη. Δυστυχώς σε αυτόν τον τόπο μεταξύ μας γνωριζόμαστε. Ο πόλεμος αυτός που ζήσαμε στη Μεσσηνία σε μεγάλες οργανώσεις, οργανώθηκε και σχεδιάστηκε σε πολιτικό γραφείο. Οπως συνέβη και στο κορυφαίο όργανο των Συνεταιρισμών που ήταν η ΠΑΣΕΓΕΣ, για την οποία έφτιαξαν νόμο για να καταργήσουν μία αγωνιστική πορεία 80 χρόνων και το όνειρο του αείμνηστου Αλ. Μπαλτατζή. Κι όσοι από εμάς υπηρετήσαμε τους πολιτικούς αυτούς γίναμε κι εχθροί τους.
Τέλος, θέλω να κάνω μια παράκληση-πρόσκληση στον κ. Κατσούλη. Στην αρχή μπορεί να είναι βολικό το να ρίχνουμε στον προηγούμενο τις ευθύνες για να αποποιηθούμε τις δικές μας. Οταν όμως είναι ήδη 5 χρόνια πρόεδρος ο κ. Κατσούλης, αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το επικαλείται. Πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και με τις πράξεις του να επιδιώξει την ηρεμία και την ειρήνη στο χώρο του Συνεργατισμού. Το να δίνει τροφή συνεχώς με τις πράξεις του σε έναν ατελείωτο αγώνα αντιπαλότητας, δεν θα βγάλει την Ενωση από την κρίση. Αντίθετα θα τη χώνει πιο βαθιά στο λαβύρινθο της διάλυσης.
Βασίλειος Ι. Κοζομπόλης
Πρώην πρόεδρος ΕΑΣ Μεσσηνίας
