Ο Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να μην έχει επισήμως επιστρέψει, όμως η στρατηγική του λογική η διαρκής επίδειξη πυρηνικής ισχύος ως πολιτικού μηνύματος φαίνεται να αναβιώνει. Αυτή τη φορά όχι με υπερηχητικούς πυραύλους και βομβαρδιστικά, αλλά με υποβρύχια drones και τεχνητή νοημοσύνη. Από την εποχή της «ισορροπίας του τρόμου» έως τη σημερινή «τεχνητή αποτροπή», η τεχνολογία έχει μεταμορφώσει τον φόβο σε εργαλείο στρατηγικής επικοινωνίας: ένας ψυχρός πόλεμος χωρίς ιδεολογίες, αλλά με αλγορίθμους.
Η πρόσφατη ανακοίνωση του Βλαντίμιρ Πούτιν για την επιτυχή δοκιμή του υποβρύχιου dronePoseidon δεν αποτελεί απλώς τεχνικό κατόρθωμα. Είναι ένα μήνυμα ισχύος και προειδοποίηση. Το Poseidon μπορεί να μεταφέρει πυρηνική κεφαλή ικανή να προκαλέσει «ραδιενεργό τσουνάμι». Η ύπαρξή του αρκεί για να επαναφέρει τη λογική της αμοιβαίας εξασφαλισμένης καταστροφής. Στην Ουάσιγκτον, ο Ντόναλντ Τραμπ επαναφέρει το δόγμα της πυρηνικής υπεροχής, προαναγγέλλοντας δοκιμές και νέα παραγωγή τακτικών πυρηνικών όπλων. Οι δύο υπερδυνάμεις δεν ανταγωνίζονται μόνο στην τεχνολογία, αλλά στην ψυχολογία του φόβου.

Μέσα σε αυτό το νέο περιβάλλον, η Ελλάδα και η Κύπρος αναδεικνύονται σε γεωπολιτικούς δρώντες πρώτης γραμμής.
Η Ελλάδα, μέλος του ΝΑΤΟ και κράτος-πυλώνας της νοτιοανατολικής πτέρυγας, φιλοξενεί κρίσιμες βάσεις που εντάσσονται στη δυτική αποτροπή από τη Σούδα έως την Αλεξανδρούπολη. Συμμετέχει ενεργά ή έμμεσα και στους δύο πολέμους της εποχής μας: στη ενεργό στήριξη της Ουκρανίας με στρατιωτικό υλικό από μάχιμες Μονάδες του Ελληνικού Στρατού και στην επιτήρηση της Ανατολικής Μεσογείου με ελληνικές Φρεγάτες. Και ενώ η Τουρκία στο πλαίσιο της αναθεωρητικής της πολιτικής, επιχειρεί με στρατιωτική πυγμή πυγμή να ελέγξει την ενεργειακή ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, στο γεωστρατηγικό «ορίζοντα»αναδύεται πιο επίφοβη η διαρκής αποσταθεροποιητική σύγκρουση του συμπλέγματος Ισραήλ–Ιράν-Συρία-Κούρδοι- Τουρκία- Κύπρος-Τζιχαντιστές- Χαμάς.
Το ελληνικό δόγμα της αμυντικής αποτροπής μετατρέπεται, χωρίς πολλές φορές να το συνειδητοποιούμε και αναφέρομαι στην Ελληνική Κυβέρνηση, σε «χρήσιμο εργαλείο» μιας ευρύτερης στρατηγικής πολιτικών και γεωενεργειακών συμφερόντων, που προσδιορίζεται στην Ουάσιγκτον , στις Βρυξέλλες , στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στο Τελ - Αβίβ.
Σε αυτό το νέο γεωστρατηγικό τοπίο και ενώ μαίνεται ο ρωσο-ουκρανικός (ΝΑΤΟ) πόλεμος , η Ρωσία δηλώνει και πάλι παρούσα με τρόπο ηχηρό.
Με τελετουργικό σχεδόν ύφος, ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανακοίνωσε από τη Μόσχα την επιτυχή, όπως είπε, δοκιμή του «Poseidon» ενός αυτόνομου υποβρύχιου drones με πυρηνική πρόωση και, κατά τους Ρώσους, ανυπολόγιστη ισχύ.
Το πρακτορείο Reutersμετέδωσε ότι ο Ρώσος πρόεδρος υποστήριξε πως η ισχύς της πυρηνικής κεφαλής του Poseidon υπερβαίνει ακόμη και εκείνη του διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου Sarmat, γνωστού στη Δύση ως «Satan II».
Πρόκειται για ένα υποθαλάσσιο μηχάνημα (drones) σχεδιασμένο να διανύει χιλιάδες χιλιόμετρα στα βάθη των ωκεανών , αόρατο, αθόρυβο, πρακτικά ασταμάτητο.
Η Μόσχα το παρουσιάζει ως όπλο απόλυτης αποτροπής, ικανό να μεταφέρει πυρηνική κεφαλή τεράστιας ισχύος. Παρότι ο ΝΑΤΟ επιβεβαίωσε τη δοκιμή του Poseidon, εν τούτοις, αναλυτές της Δύσης, εκτιμούν ότι η ανακοίνωση του Κρεμλίνου έχει και επικοινωνιακή διάσταση: αποσκοπεί να υπενθυμίσει στη Δύση ότι, παρά τις κυρώσεις και τον τεχνολογικό αποκλεισμό, η Ρωσία διατηρεί πρωτοπορία στους πιο επικίνδυνους τομείς της στρατιωτικής καινοτομίας, εκεί όπου συνυφαίνονται η πυρηνική ισχύς και η τεχνητή νοημοσύνη.
Πίσω, λοιπόν, από το στρατιωτικό επίτευγμα , αληθινό ή όχι, προβάλλει ένα σαφές πολιτικό μήνυμα: Η Μόσχα δηλώνει ότι διαθέτει μέσα που «κανείς δεν μπορεί να αναχαιτίσει». Ένα πυρηνικό όπλο–φάντασμα που δεν στοχεύει απλώς στρατούς, αλλά την ίδια τη γεωγραφία.
Η Ουάσιγκτον, πάντως, δεν άργησε να αντιδράσει.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε ότι έδωσε εντολή για την έναρξη δοκιμών νέων πυρηνικών όπλων.
Σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα Truth Social, ο Τραμπ ανέφερε πως «δεν είχε άλλη επιλογή», υποστηρίζοντας ότι «άλλες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, έχουν ήδη προχωρήσει σε δοκιμές όπλων ικανών να φέρουν πυρηνικές κεφαλές».
Σύμφωνα με τον Αμερικανό πρόεδρο, οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν σήμερα το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο, με τη Ρωσία να ακολουθεί και την Κίνα να ενισχύει ταχύτατα τη δική της θέση.
Η δήλωση Tramp, σε συνδυασμό με την κίνηση Πούτιν, σηματοδοτεί την επανεμφάνιση ενός επικίνδυνου ανταγωνισμού, όπου το δόγμα της «ισορροπίας του τρόμου» επιστρέφει σε νέα, τεχνολογικά εξελιγμένη μορφή.
Η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα δεν ανταγωνίζονται πλέον μόνο σε αριθμούς πυρηνικών κεφαλών, αλλά στη δυνατότητα να ελέγχουν τον χρόνο αντίδρασης, την πληροφορία και τον κυβερνοχώρο.
Κι έτσι, ενώ οι λαοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ζουν σε εποχή ειρήνης, η νέα πυρηνική σκακιέρα έχει ήδη στηθεί. Όχι με στόχο την άμεση σύγκρουση, αλλά για να διατηρείται διαρκώς η απειλή της. Ένας κόσμος όπου η ειρήνη δεν επιβάλλεται με συνθήκες, αλλά με φόβο, και όπου η τεχνολογική υπεροχή αντικαθιστά την πολιτική σοφία.
Όμως, αυτή η αναδυόμενη νέα γεωστρατηγική, όπου ο πολιτικός ρεαλισμός ενέχει ως δομικό στοιχείο τον κυνισμό των Στρατηγικών συμφερόντων, δεν είναι ο Ψυχρός Πόλεμος του χθες , είναι το ψυχρό μέλλον που ήδη αρχίζει...

Όλα δείχνουν πως η γεωγραφική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, τα παράκτια κράτη, μεταξύ αυτών Ελλάδα και Κύπρος, δεν θα είναι απλώς θεατές των εξελίξεων, αλλά ενεργοίσυντελεστές στη νέα γεωπολιτική σκακιέρα, εκεί όπου τα όρια ανάμεσα στη στρατιωτική ισχύ και την τεχνητή νοημοσύνη, στη διπλωματία και την ψευδαίσθηση της ειρήνης, γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα.
Η νέα πυρηνική σκακιέρα δεν παίζεται πλέον σε συνθήκες ισορροπίας, αλλά σε ένα περιβάλλον τεχνητής ασφάλειας και πραγματικού κινδύνου. Το ερώτημα δεν είναι ποιος διαθέτει τα πιο φονικά όπλα, αλλά ποιος ελέγχει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Και πόσο έτοιμοι είμαστε, ως κράτη στο σταυροδρόμι του πυρηνικού εφιάλτη, αλλά και ως κοινωνίες που διψούν για ασφάλεια και ειρήνη, να ζήσουμε μέσα σ’ αυτή την ψευδαίσθηση; Εκεί όπου ο φόβος συντρίβει τη λογική, η διπλωματία έχει στρατιωτικοποιηθεί και ο πανικός σαρώνει την ψύχραιμη, πραγματιστική σκέψη.