Είναι το μοναδικό σημείο της πόλης όπου μπορείς να ακούσεις τα πουλιά, να παρατηρήσεις τις αλλαγές της φύσης και τη ροή του νερού σε αυλάκι ή να σκαρφαλώσεις σε δέντρα.

Τα παιδιά μας θεωρούν ότι είναι ο κήπος τους, η αυλή τους, γι’ αυτό και παραξενεύτηκαν πέρυσι τέτοιο καιρό όταν είδαν ότι δεν μπορούν να μπαίνουν στην αυλή τους από όπου επιθυμούσαν και ότι ο χώρος τους «προστατεύεται».

Από ποιους άραγε; Πώς να εξηγήσεις στα παιδιά ότι δεν απειλούνται και αυτά από αυτό που απειλεί το πάρκο το οποίο χρειάζεται «φύλαξη»; Πώς να βγάλεις το μικρόβιο του φόβου από τη σκέψη τους;

Τώρα δρομολογείται η επέκταση της περίφραξης και η τοποθέτηση θυρών που θα κλειδώνουν. Αρα δεν μιλάμε πια για έναν δημόσιο, ανοιχτό χώρο. Θα πρέπει, λοιπόν τώρα, να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι το «τέρας» -που όλοι φοβόμαστε και άρα και αυτά θα πρέπει να φοβούνται- είναι ακόμα μεγαλύτερο και γι’ αυτό παίρνουμε ακόμα περισσότερα μέτρα ασφαλείας;

Και αναρωτιόμαστε οι περίοικοι: εάν πρόκειται να κλείνει το πάρκο κατά τις βραδινές ώρες και μας επισκεφθεί ο… Εγκέλαδος πώς θα καταφύγουμε στον ορισμένο από την πολιτική προστασία μοναδικό χώρο συγκέντρωσης;

Μια τελευταία πράξη που μαρτυρά τη νοοτροπία πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες είναι η παραχώρηση από το δήμο του πρώτου ορόφου του παλιού σταθμού στον Σύλλογο Εφέδρων Αξιωματικών Μεσσηνίας. Ο εν λόγω σύλλογος δηλώνει «διαθέσιμος να εκτελέσει και χρέη φύλαξης του πάρκου» σε ένα πνεύμα γενικότερης ξενοφοβικής δράσης (Πηγή: έγγραφο του δήμου με αρ. πρωτοκόλλου 18849, ημ.15/5/18).

Και πώς θα το εξηγήσουμε αυτό στα παιδιά των μεταναστών, όπου οι γονείς τους αποτελούν μέλη του συλλόγου μας; Πώς θα εξηγήσουμε στα δικά μας παιδιά ότι εκτός από τους μαυροφορεμένους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ που περνούν με τις μηχανές μέσα από το πάρκο, δίπλα στα παιδιά που παίζουν, τώρα θα έχουμε και νέους «φύλακες»;

Στο πάρκο είναι απαραίτητο να στεγαστεί ένας σύλλογος που να έχει εκπαιδευτική και πολιτιστική δράση σε σχέση με τα παιδιά. Ισως θα ήταν ακόμα σπουδαιότερο να αποτελεί ένα δημιουργικό κομμάτι της “Φάρις” που δωρεάν για τους πολίτες να προσφέρει συστηματικά πολιτιστικά αγαθά, για όσα παιδιά δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά δίδακτρα των σχολών και έτσι… παίζουν στο πάρκο.

Στο πάρκο, που εδώ και πολλά χρόνια απουσιάζει η συστηματική, τακτική και εμπνευσμένη φροντίδα:

-  Δεν μπορεί να καθαρίζεται μόνο όταν πρόκειται να διοργανωθούν εκδηλώσεις.

- Τα τρένα που αποτελούν κειμήλια πολιτιστικής κληρονομιάς (ο χώρος αναφέρεται άλλωστε ως «μουσείο») αποσαθρώνονται παραμένοντας ακάθαρτα.

- Ο χώρος του πατινάζ παραμένει αναξιοποίητος σχεδόν όλο το χρόνο. Ακόμα και οι καλοκαιρινές εκδηλώσεις που γίνονταν σ’ αυτό εύκολα ακυρώθηκαν, αφού ενοχλούσαν τους «περίοικους», οι οποίοι διόλου δεν ενοχλούνται από την ηχορύπανση στη διάρκεια του καρναβαλιού ή όταν τον Μάιο «παρελαύνουν» όλες οι πενθήμερες των μαθητών - τουριστών από τον πεζόδρομο.

- Οι σημαντικοί παραδοσιακοί ξύλινοι κάδοι κομποστοποίησης που είχαν τοποθετηθεί δεν συντηρούνται επαρκώς ώστε να λειτουργούν σωστά.

- Οι βρύσες ή θα παρουσιάζουν διαρροές συνεχώς, με αποτέλεσμα τη συγκέντρωση κουνουπιών και επικίνδυνων βάλτων ή θα κλείνουν εντελώς.

- Ο φωτισμός τη νύχτα είναι ελλιπής και γι’ αυτό άλλωστε το πάρκο ερημώνει το βράδυ. Αν όμως διέθετε σωστή υποδομή θα μπορούσε να αποτελεί πραγματική συνέχεια της πλατείας και ο κόσμος θα αξιοποιούσε αυτό το χώρο.

- Γιατί άραγε δεν έχουν διοριστεί μόνιμοι και καταρτισμένοι υπάλληλοι για τη φροντίδα και γενικότερα την αξιοποίηση του πάρκου;

Εν κατακλείδι αυτό που ζητάμε σαν πολίτες και σαν γονείς δεν είναι «κλείσιμο», αλλά το «άνοιγμα». Δεν επιθυμούμε τον «φόβο» και «τα κακοποιά στοιχεία» στο πάρκο, αλλά ευκαιρίες για «συναντήσεις, δράσεις και εμπειρίες». Το πάρκο μπορούν να το φυλάνε τα «παιδιά» μας και «εμείς» που θα το ζούμε. Αρκεί να είναι φιλόξενο, καθαρό και εμπνευσμένο.

Ο σύλλογός μας και πέρυσι διοργάνωσε στο πάρκο εκδηλώσεις που το γέμισαν με κόσμο και παιδιά. Φέτος θα θέλαμε να είναι ακόμα περισσότερες, αφού έπεσε και ο μέσος όρος ηλικίας των παιδιών που φιλοξενούνται στους σταθμούς και το πάρκο μας μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους.

Και τελικά αν υπάρχουν εγκεκριμένα κονδύλια για τοποθέτηση και συντήρηση κάγκελων θα προτείναμε να χρησιμοποιηθούν στη συντήρηση και το βάψιμο των κάγκελων των παιδικών σταθμών που όπως ήδη έχουμε καταγράψει σε προηγούμενο υπόμνημά μας προς τον δήμο, βρίσκονται σκουριασμένα, αφρόντιστα, άβαφα και ενίοτε και ανύπαρκτα, με αποτέλεσμα να χωρίζεται η αυλή παιδικών σταθμών με κοτετσόσυρμα. Φροντίστε τις αυλές των παιδικών σταθμών με σκίαστρα και παγκάκια για να κάθονται τα παιδιά έξω και να μην αναγκάζονται οι δασκάλες να τα προφυλάσσουν συνεχώς μέσα στις αίθουσες.

Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο που ο φόβος θα παραμονεύει. Ας μην αφήσουμε να τον γνωρίσουν από τόσο μικρά. Ας τα αφήσουμε να χαρούν ελεύθερα, χωρίς σκιές το δικό τους ανοιχτό, ειρηνικό πάρκο.

Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων παιδιών που φιλοξενούνται στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς της Μεσσηνίας «Αλληλεγγύη»