Γεννημένος στη Μεσσήνη το 1923 πήρε ενεργά μέρος στην εθνική αντίσταση από τις γραμμές της ΕΠΟΝ και ήταν από τους συντάκτες της αντιστασιακής εφημερίδας "Επαρχιώτικα Νιάτα" μαζί με τον ποιητή Μέμο Παναγιωτόπουλο. Συνδικαλιστής φοιτητής στην κατοχή διώχθηκε για τις ιδέες του και φοίτησε εξόριστος στην Ικαρία και τη Μακρόνησο.
Το 1967 με την ιδιότητα του Δημάρχου Χολαργού συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο και τη Λέρο για 4 χρόνια. Με μακρά θητεία στην αυτοδιοίκηση διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΚΕΔΚΕ, πήρε μέρος σε πολλά συνέδρια στην Ελλάδα και τις χώρες της Ευρώπης.
Υπήρξε καθηγητής του ΤΕΙ Καλαμάτας και εκδότης του περιοδικού "Τοπική Αυτοδιοίκηση". Υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ εσωτερικού και είχε εκδώσει σειρά βιβλίων για την αυτοδιοίκηση.
Σε μήνυμά του προς το eleftheriaonline.gr, o γιός του εκλιπόντος, Γιάννης Παπαγιάννης αναφέρει μεταξύ άλλων:
Ο αγωνιστής Παναγιώτης Παπαγιάννης, παράγοντας της αριστεράς (ΕΔΑ) από το 1951 μέχρι τη χούντα και δυο φορές υποψήφιος βουλευτής της, στέλεχος για παραπάνω από 50 χρόνια της τοπικής διοίκησης και των ΟΤΑ, (ενεργότερα από το 1959 μέχρι τα τέλη της 10ετίας του 90 -παύτηκε από δήμαρχος την 21η Απρίλη 1967) και πανεπιστημιακός από το 1988 μέχρι το 2002 (ο πρώτος «καθηγητής Τοπικής Αυτοδιοίκησης» στα ΤΕΙ Καλαμάτας, επίσης στα Γιάννενα και αλλού).
Μέχρι την τελευταία στιγμή στοχοπροσηλωμένος στον ιταλό αντάρτη Μάριο, που το 1944, κατά την απελευθέρωση της Καλαμάτας από τον ΕΛΑΣ βάδιζε με το ακορντεόν του στις γραμμές του τρένου τραγουδώντας «avanti popolo Bandiera Rossa»
Έγραφε ασταμάτητα -σαν μόνιμος συνεργάτης εφημερίδων, περιοδικών, οργανισμών κλπ. εκδίδοντας βιβλία (με αυτοβιογραφικά και ιστορικά στοιχεία), έναν «Πανδέκτη Αυτοδιοίκησης» δίμηνο περιοδικό (από το 1995, μέχρι το 2002), επίσης την «Τοπική Αυτοδιοίκηση», επιστημονικός υπεύθυνος και στα «Τετράδια Αυτοδιοίκησης» (το πρώτο επιστημονικό περιοδικό που εξέδωσε η ΚΕΔΕ για την Τοπική Διοίκηση -ήταν και γραμματέας της για ένα διάστημα) κά
Γεννήθηκε το 1923 στο «Νησί» (Μεσσήνη Καλαμάτας), ένα χρόνο μετά ορφάνεψε από πατέρα και μπήκε από μικρός στη βιοπάλη.
Έχασε τον κομμουνιστή μεγαλύτερο αδελφό του Γιάννη ως «λοχία πολυβόλων» στην Αλβανία, έγινε ο ίδιος μέλος της ΟΚΝΕ και κατά τη διάρκεια της κατοχής ΕΠΟΝίτης μέλος της Νομαρχιακής επιτροπής Μεσσηνίας.
Εκεί γνωρίστηκε με την Ιουλία (η μάνα «έφυγε» το 2017), τη σχεδόν 75 χρόνια σύντροφο της ζωής του, αφανή ήρωα και φύλακα άγγελο του.
Τέλειωσε τη Νομική, αλλά λίγο πρόλαβε να ασχοληθεί με τη δικηγορία -με δυσκολία «αγόρασε» κάποια ένσημα για να βγάλει μια μικρή μειωμένη σύνταξη.
Κυνηγήθηκε ανελέητα για τις ιδέες του εξορίστηκε, φυλακίστηκε βγαίνοντας -παλικαρίσια με το κεφάλι ψηλά -πάντα με τους τελευταίους, χωρίς ποτέ να υπογράψει «δήλωση»
Όπως αναφέρει πολύ σεμνά σε ένα βιβλίο του «ως …δείγμα μιας εποχής του αιώνα που πέρασε», «έμεινα "εκτός κυκλοφορίας" κρατούμενος και εξόριστος, περιοδικά περί τα 20 χρόνια …στο Μακρονήσι, στην Ικαρία, στη Γυάρο και τη Λέρο …και δεν μετανιώνω για τίποτα»
Η κηδεία ήταν πολιτική σε στενό κύκλο (Τρίτη 5-Μαΐου, στο νεκροταφείο Χολαργού)
Ο Παναγιώτης απεχθανόταν ως άψυχα στεφάνια κλπ., αντίθετα λάτρευε τα λουλούδια, τ’ άγρια της ελληνικής γης και φύσης, που ήταν δεύτερο είναι του και γι’ αυτό για όποιον θέλει να κάνει κάτι παραπάνω στη μνήμη του προτείνουμε να προσφέρει στο «Σπίτι του Αγωνιστή», που -από «πάντα», εγκαταλειμμένο από το επίσημο κράτος αντιμετωπίζει σήμερα πρόβλημα επιβίωσης.
Τα χρήματα μπορούν να δοθούν, κατόπιν συνεννόησης -ανώνυμα ή επώνυμα και με μικρή αφιέρωση, χέρι με χέρι (με την επίσημη απόδειξη σε 2-3 μέρες) ή με ηλεκτρονική κατάθεση (internet banking) ως εξής:
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 5023-048023-175 (IBAN GR0901720230005023048023175)
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ 040-768014-73 (ΙΒΑΝ GR4001100400000004076801473)
