Και όσοι επέστρεψαν για οικονομικούς λόγους στο κεφαλοχώρι του Μελιγαλά, στο πατρικό τους σπίτι, μπορεί να τα κατάφεραν αλλά με πολλές δυσκολίες, αφού η επιβίωση αποδείχθηκε δύσκολη και στο χωριό.
Στα καφενεία πάντως, οι ηλικιωμένοι λένε τα νέα τους καθημερινά κι επιστρέφουν στο σπίτι τους πριν πέσει ο ήλιος. Οι νέοι, όσοι παραμένουν στον Μελιγαλά, παρακολουθούν ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ή ασχολούνται με την τοπική ομάδα.
Και σ’ αυτή την καθημερινότητα, τα προβλήματα είναι πάρα πολλά, αφού η ΒΙΠΕ και τα πυρηνελαιουργεία είναι στην ημερήσια διάταξη, μαζί με την έλλειψη των υπηρεσιών, το ζήτημα των σκουπιδιών και πολλά άλλα που ο καθένας βλέπει από τη δική του σκοπιά. Ακόμα και οι έχοντες αγροτική γη δε λύνουν το πρόβλημα επιβίωσης, αφού δεν υπάρχουν νέοι να καλλιεργήσουν τα χωράφια, όπως λένε οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που ξέρουν καλά πως μόνο η καλλιέργεια ελιάς δεν επαρκεί.
Ο Θανάσης Κουτρουμπής ανήκει στη μερίδα των κατοίκων της περιοχής που λόγω της ηλικίας του ταλαιπωρείται εξαιτίας της μεταφοράς των υπηρεσιών στην Καλαμάτα. Περισσότερο μάλιστα του έχει στοιχίσει η μεταφορά του ΙΚΑ καθώς ο ίδιος χρειάζεται οξυγόνο και όταν το ΙΚΑ βρισκόταν στην περιοχή μπορούσε να εισπράξει τα χρήματα. Τώρα, χάνει τα χρήματα αυτά καθώς θεωρεί πως δεν τον συμφέρει να μετακινηθεί στην Καλαμάτα για να τα εισπράξει από το ΙΚΑ.
Πάντως η καθημερινότητά του περιλαμβάνει και κάποια ώρα στο καφενείο με την παρέα του, αλλά με… νεράκι και λουκουμάκι λόγω της φτώχειας, όπως λέει. Ως παράδειγμα αναφέρει πως από τα 400 ευρώ της σύνταξής του καλείται να δώσει 230 στη ΔΕΗ, 100 στο νερό, 70 στα φάρμακα… και προφανώς δε μπορεί να τα πληρώσει.
Για την περιοχή σημειώνει πως το μεγαλύτερο ζήτημα είναι πως έχουν φύγει οι νέοι με συνέπεια να έχουν μείνει πίσω κυρίως ηλικιωμένοι.
Ο Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος αναφέρεται στη μεγάλη ταλαιπωρία των κατοίκων της περιοχής αλλά και περιοχών, όπως είναι χωριά της Είρας να… ταξιδεύουν μέχρι την Καλαμάτα για ένα χαρτί.
Ο Θεόδωρος Ρέκκας έχει ζήσει πολλά χρόνια στον Καναδά, όπου δούλεψε σκληρά και όπως λέει γύρισε πίσω στη γενέτειρά του όταν τα κατάφερε, αλλά δεν περίμενε τα πράγματα να δυσκολέψουν τόσο πολύ. Τώρα, όπως και άλλοι, περιμένουν τη μέριμνα της νέας κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της λιτότητας κι ελπίζει να δοθεί ανάσα και όχι… πέτρες.
Η Μαρία Πάνια επέστρεψε στο χωριό με την οικογένειά της όταν οι συνέπειες της κρίσης της «χτύπησαν» την πόρτα ενώ έμενε στην Αθήνα. Η επιστροφή όμως στο χωριό με την οικογένεια δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση, αφού ανέλαβε το καφενείο στην πάνω γειτονιά όταν άρχισε η κατάργηση των υπηρεσιών. «Οταν ήρθα υπήρχαν όλες οι υπηρεσίες. Ηταν κεφαλοχώρι ο Μελιγαλάς. Εφυγαν όμως σταδιακά η Εφορία, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, το Ειρηνοδικείο. Ακόμα και ο σταθμός του τρένου έπαψε να λειτουργεί. Και όπως λέει, ακόμα και το Δημοτικό Συμβούλιο που συνεδρίαζε στο Δημαρχείο και δούλευε η πάνω αγορά, μετακομίζει στο Πνευματικό Κέντρο, στην κάτω αγορά. Εμειναν μόνο δυύο τράπεζες ενώ ο κόσμος αναγκάζεται να μετακινείται στην Καλαμάτα και τη Μεσσήνη για να κάνει τις άλλες του δουλειές, με κόστος και ταλαιπωρία.
Ο Διονύσης Βανικιώτης επίσης στέκεται στις συνέπειες της κρίσης και της απομάκρυνσης των υπηρεσιών, γεγονός που συνέβαλλε καθοριστικά στην ερήμωση του τόπου. Και ο ίδιος περιμένει να δει τις κινήσεις της νέας Κυβέρνησης, αφού όπως τονίζει «όσο ζούμε ελπίζουμε».
Η Αντωνία Στούπα επίσης στέκεται στην απουσία των υπηρεσιών, στην ταλαιπωρία των πολιτών που αναγκάζονται να μετακινούνται στην Καλαμάτα ακόμα και από ορεινά χωριά της Ανω Μεσσηνίας αλλά και στο γεγονός πως οι εργαζόμενοι των υπηρεσιών εκείνων δεν προσφέρουν πλέον στην οικονομία της περιοχής. Η ίδια αναφέρεται στα προβλήματα από τη λειτουργία της ΒΙΠΕ, στην… ασφυξία από τη λειτουργία των πυρηνελαιουργείων , στην Πηγάδα, στα χοιροστάσια, στα απόβλητα ακόμα και στην «αρνητική ενέργεια από τα χρόνια του Εμφυλίου» όπως τονίζει χαρακτηριστικά συμπληρώνοντας πως «αν έρθουν και τα σκουπίδια, τότε θα συμπληρωθεί το παζλ». Ενα άλλο σοβαρό ζήτημα που θέτει αφορά στη λειτουργία του Κέντρου Υγείας Μελιγαλά, το οποίο είναι υποστελεχωμένο, ενώ κάποιοι γιατροί πηγαίνουν και στα Φιλιατρά για εφημερίες.
Γενικότερα για την περιοχή παρατηρεί πως δεν υπάρχουν πολλές δυνατότητες για τους νέους, καθώς η ψυχαγωγία είναι περιορισμένη, όπως και οι δυνατότητες για αγορές, π.χ. για ρούχα και παπούτσια και οι νέοι δεν έχουν ν’ ασχοληθούν με τίποτε άλλο παρά μόνο με το ποδόσφαιρο στην τηλεόραση και τον Εθνικό. Σχολιάζει δε πως την ίδια ώρα συνεχίζει αρκετός κόσμος να είναι κουτός και να περιμένει ακόμα και διορισμούς, ενώ οι πολιτικοί μας έθαψαν».
Ο Νίκος Κυρκιλής παρατηρεί τις πολιτικές εξελίξεις και διαπιστώνει πως τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο καθώς δεν υπάρχουν λεφτά στην αγορά, ενώ την ίδια ώρα εκτιμά πως οι νέοι πρέπει να εκπαιδευτούν να εργάζονται και να μάθουν «πως τίποτα δεν είναι τζάμπα», όπως τονίζει και συμπληρώνει: «Μάθανε όλοι να ζούνε με ένα μισθό. Ολοι όμως πρέπει να δουλέψουν».
ΑΓΕΛΕΣ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ ΣΤΟΝ ΜΕΛΙΓΑΛΑ
Δε φτάνουν τα υπόλοιπα προβλήματα της περιοχής, οι κάτοικοι έχουν να φροντίσουν και πάνω από 50-60 αδέσποτα που προφανώς, σύμφωνα με τους κατοίκους, εγκαταλείφθηκαν από Αθηναίους και όχι μόνο.
Η Μαρία Καρανίκα και η Τόνια Βανικιώτη είναι δύο από τις νέες που προσπαθούν να φροντίσουν αυτά τα σκυλάκια. Δεν είναι μάλιστα λίγοι οι κάτοικοι που παίρνουν αδέσποτα στα σπίτια τους για να τα ταΐσουν και να τα φροντίσουν, όμως το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο που τονίζουν την ανάγκη να μεριμνήσουν οι αρμόδιες αρχές, ενώ έχει ήδη ζητηθεί η βοήθεια του Φιλοζωικού Ομίλου.
