Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης οι ομιλητές συχνά αναφέρθηκαν στα όσα συνδέουν τη σημερινή εργασιακή εποχή με εκείνη του 1934, που σκοτώθηκαν οι λιμενεργάτες: Γιάννης Κολιτσιδάκης, Αντώνης Μαραγκουδάκης, Ανδρέας Σπάλας, Παναγιώτης Μπλίκος, Παναγιώτης Καπετανέας, Βασίλης Γιαρετσινός ή Γιαλατσινός. 

Ο πρώην δήμαρχος Καλαμάτας Παναγής Κουμάντος φανερά συγκινημένος για την επιστροφή του 30 χρόνια μετά στο «τιμημένο βήμα του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας» ζήτησε να μετονομαστεί το αμφιθέατρο του κτηρίου σε «Αμφιθέατρο 9ης Μαΐου 1934». Επέκρινε τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές και την οργάνωση της «Λευκής νύχτας» και αναφέρθηκε με λεπτομέρεια στην απεργία των λιμενεργατών και των μυλεργατών της Καλαμάτας το 1934, καθώς επίσης στα αιματηρά γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία των λιμενεργατών.

Ο πρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου, Καλαματιανός στην καταγωγή, Κωνσταντίνος Γουλιάμος σημείωσε ότι «σήμερα βιώνουμε εργασιακό μεσαίωνα λόγω της Ευρώπης» κι επεσήμανε ότι «η αφετηρία της κατεδάφισης των εργασιακών δικαιωμάτων βρίσκεται στην αφετηρία δημιουργίας της Ε.Ε.». Παρατήρησε ότι σύμφωνα με τον κανονισμό «Μόντι ΙΙ»: «Με το πρόσχημα της διάσωσης της πραγματικής οικονομίας, επιχειρούνται μεσαιωνικού τύπου μεταρρυθμίσεις».

Ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και πρώην υφυπουργός Παιδείας Θεόδωρος Παπαθεοδώρου, μίλησε για τεράστιες ανισότητες ανεργίας μεταξύ των χωρών της Ε.Ε., για την αδήλωτη εργασία και την παράνομη απασχόληση. Σημείωσε ότι δεν υπάρχει μόνο μία, αλλά 2-3 Μανωλάδες και όχι μόνο εργασιακός αλλά ανθρώπινος μεσαίωνας για τους μετανάστες εργαζόμενους.

Πρότεινε να δοθεί ένα νέο διαβατήριο πρόσβασης σε κανονική διαμονή, εργασία κι εκπαίδευση στους μετανάστες, «να αποδώσουμε συνθήκες κοινωνικής εργασιακής επιβίωσης και κανονικής διαμονής».

Ο αν. καθηγητής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Εργασίας Μάνος Σπυριδάκης, παρατήρησε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με έντονο και αδυσώπητο τρόπο και αναφέρθηκε ιδιαίτερα στη λειτουργία της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος. Οπως χαρακτηριστικά ανέφερε, «στη ζώνη του Περάματος έχουμε ανακάλυψη του εργασιακού μεσαίωνα πολύ πριν την κρίση» και τόνισε ότι την τελευταία 20ετία υπάρχουν πάνω από 40 καταγεγραμμένοι νεκροί.

Ο δικηγόρος Δημήτρης Ζέρβας χαρακτήρισε μεγαλειώδες κίνημα το γυναικείο προλεταριάτο της Καλαμάτας και της ευρύτερης περιοχής. Ενημέρωσε ότι το πρώτο εργοστάσιο του ελληνικού κράτους φτιάχτηκε το 1837 στο Νησί (Μεσσήνη) και ήταν μεταξουργείο. Παρατήρησε ότι η Καλαμάτα έχει διαχρονικά γυναικείο προλεταριάτο, σκληρά εργαζόμενες γυναίκες σε εξοντωτικές συνθήκες. Παρατήρησε ότι η μεσσηνιακή πρωτεύουσα «έχει πλούτο όσο δεν έχει δρόμο», επισημαίνοντας ότι η ανάπτυξή της έγινε μέσα από τη θάλασσα. Μίλησε για ουτοπικούς σοσιαλιστές, που εμφανίστηκαν πρώτα στο Νησί και στα Φιλιατρά κι ενημέρωσε ότι το 1912 θεσμοθετήθηκε ωράριο και απαγόρευση απασχόλησης τις Κυριακές και τις γιορτές. Πληροφόρησε ότι στις 13 Μαΐου του 1918 ιδρύθηκε το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας, αναφέρθηκε στη μπολσεβικοποίηση του εργατικού κινήματος που ακολούθησε και αφηγήθηκε τα γεγονότα της δολοφονίας των λιμενεργατών, όπως τα παρουσίασε ο μαθητής τότε Βασίλης Καπετανέας, συγγενής νεκρού λιμενεργάτη, που τα παρακολούθησε από τις αποθήκες Μιχαλόπουλου, ενώ το είχε σκάσει από το σχολείο.

Κλείνοντας σημείωσε ότι «σήμερα είναι μία ιστορική μέρα γιατί το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας βάζει την ιστορία του στη θέση που της αξίζει».

Με το κλείσιμο της εκδήλωσης το Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας σε έντονα συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα απένειμε τιμητικές πλακέτες στον πρόεδρο των λιμενεργατών Καλαμάτας Αντώνη Καλογερόπουλο, στον μπαρμπα-Λια Κολιτσιδάκη, γιο του νεκρού λιμενεργάτη Γιάννη Κολιτσιδάκη και στο Νίκο Καπετανέα, συγγενή του επίσης νεκρού λιμενεργάτη Παναγιώτη Καπετανέα.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας Σωτήρης Τσώνης, ενώ την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Ηλίας Μπιτσάνης και την παρουσίασε ο γ.γ. του Εργατικού Κέντρου Γιώργος Κανέλλης.