Ενα από τα χαρακτηριστικά αποφθέγματα του ιστορικού Θουκυδίδη, που χαράχθηκε στον διανοητικό ιστό της νεανικής μου ηλικίας, ήταν το εξής: «Ή Ελευθερία, ή ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Ή θα είσαστε ελεύθεροι, ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται». Οσες φορές προσπάθησα εμπράκτως, να διαψεύσω τον παραπάνω ισχυρισμό, απλώς ευτέλισα, τόσο την πρόθεσή μου, όσο και την πρακτική που ακολούθησα. Ο λόγος απλός: Η κορυφαία προσωπικότητα της αρχαιότητας είχε δίκιο, ένεκα του ότι η ελευθερία δεν αποτελεί δώρο του Θεού ή της φύσης, αλλά κατάκτηση του ατόμου. Ουδόλως λοιπόν εξεφράσθη τυχαίως ο Αθηναίος πνευματικός άνδρας, καθότι στο έργο του «Περικλέους Επιτάφιος», όπου παρατίθεται ο λόγος που εκφώνησε ο Περικλής το 430 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού Πολέμου, το σκεπτικό του περί ελευθερίας καθίσταται επί πλέον σαφές: «Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι».

Και μιας και η πολιτική επικαιρότητα απαιτεί την αρωγή της σκέψης των ανθρώπων εκείνων που λάμπρυναν την γνώση και κυρίως τη διαβάθμιση νοητικών επεξεργασιών, ας δούμε αν συμβαδίζουν οι τιμές που αποδίδουμε στις κεφαλαιώδεις υπάρξεις της ιστορίας, σαν του Θουκυδίδη, με την επίκληση των ονομάτων τους ως δικαιολογητικά της διάχυσης των όποιων πεποιθήσεών μας στο κοινωνικό γίγνεσθαι της χώρας μας. 

Αραγε είμαστε σήμερα ελεύθεροι; Κι αν ναι, μήπως αυτή η κατάκτηση προήλθε εξ αιτίας κάποιας γενναίας ανυπακοής; Τελικά σε ποιο γεωγραφικό πλάτος, εντοπίζεται το «ελεύθερο πεδίο πολιτών» στην ελλαδική επικράτεια, ώστε να τους μιμηθούμε μήπως και δεχθούν να συγκατοικήσουμε, εκείνοι οι γενναίοι και ελεύθεροι Νεοέλληνες;

Οι δογματικές φράσεις «Ευρώπη με το όποιο κόστος» και «ευρώ πάση θυσία», υπάγονται σε κάποια μορφή διαλεκτικής, απ’ όπου μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα ωφέλιμα για το λαό μας; Ή πιστεύετε ότι ενδεχομένως μπορούν να ωθήσουν στην ατομική ελευθερία και ακολούθως στη συλλογική σκέψη και δράση της ελληνικής κοινωνίας; 

Με πόσα λυσάρια προοδευτικής ή συντηρητικής αντίληψης οφείλει να εφοδιαστεί ένας πολίτης, για να διδαχθεί επιτέλους, «τι εστί Αριστερά», «τι εστί Δεξιά», ποια η ερμηνευτική απόκλιση «του δούναι απ’ το λαβείν» και ποια η ειδοποιός διαφορά της «Φιλικής Εταιρείας» από την «Φυλετική Εταιρεία»;

Πότε επιτέλους θα συνειδητοποιήσουμε ως καθημαγμένο κοινωνικό σύνολο πως η κρίση που βιώνουμε είναι πρωτίστως ατομική, προσωπική και κατ’ επέκτασιν πολιτισμική, το δε οικονομικό ζήτημα εντέχνως διαφαίνεται ως πρωτεύον ενώ κατ’ ουσίαν, οράται σε θέση ουραγού;

Είναι Αριστερά της ευθύνης, εκείνη, που στις τάξεις της ενσωματώνει στελέχη, τα οποία αντί αγώνα δρόμου, προσφοράς και αλληλεγγύης, σύμφωνα με το κατά συνείδησιν ευαγγέλιο του κοινωνικού και πολιτικού «δούναι», αναμένουν το «λαβείν» φλερτάροντας με την αναγνωρισιμότητα σε κανάλια τηλοψίας, των οποίων τα χρέη, επίσπευσαν τις δεκάδες συγχωνεύσεις σχολείων και νοσοκομείων; 

Είναι Αριστερά της προόδου εκείνη, που ανέχεται να υβρίζουν τον τρίτο κατά σειρά, πολιτειακό θεσμό, του Προέδρου της Βουλής, παραμένοντας ήσυχοι στη θέση τους αρκετοί εκ των βουλευτών της, όταν επιχειρείται να απαξιωθεί παντελώς η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, επειδή προφανώς ενοχλεί κάποιους με την εμμονή της, στην διερεύνηση των σκανδάλων, έτσι ώστε να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα και στη συνέχεια να απονεμηθεί δικαιοσύνη; Μα… το ύφος της ενοχλεί, θα μου αντιτείνετε. 

Ο πολιτικός στόμφος του κ. Βενιζέλου όλα αυτά τα χρόνια, δεν ενόχλησε καμιά από τις ευέξαπτες κοινοβουλευτικές προσωπικότητες;

Ο πολιτικός κουτσαβακισμός πολλών νεοδημοκρατών, μηδέ εξαιρουμένου και του προέδρου της γαλάζιας οργάνωσης από το βήμα της Βουλής, προς στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, η κάμερα της όψιμης ευθιξίας τον κατέγραψε ως δείγμα πολιτικής ευπρέπειας;

Εχετε διαβάσει, τα με ονοματεπώνυμο, ιντερνετικά σχόλια στελεχών του «αγριεμένου» Ποταμιού, που αναφέρονται στην Πρόεδρο της Βουλής, με χυδαίες εκφράσεις και σεξιστικά περιεχόμενα;

Οι προηγούμενοι Πράσινοι και Βένετοι σωτήρες, που τη μια οξυγονοκολλούσαν την ποσοστιαία εκλογική τους ένδεια, πότε στην εξάτμιση του κ. Καρατζαφέρη, πότε στον προφυλακτήρα του κ. Κουβέλη και πότε παρέδιδαν την εξουσία ως «τραπεζική παρένθεση» στον κ. Παπαδήμο και όπου αλλού καθόταν η μπίλια της Μοίρας Λάχεσις, άραγε δεν ευθύνονται καθόλου για την σημερινή κατάντια της πολιτισμικής μας κρίσης; 

Προσωπικά δεν θα επιρρίψω, αβρόχοις ποσί, οικονομικές ευθύνες, στους προαναφερόμενους, αυτή η υπόθεση αφορά στο πεδίο της δικαστικής εξουσίας. Αλλωστε αποτελεί καφενειακή κουλτούρα και φασιστική νοοτροπία η οποιαδήποτε γενίκευση. Το τρένο της διαφθοράς σέρνει πολλά βαγόνια και αδυνατώ να πιστέψω ότι η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, όπως αυτοπροσδιορίζεται, αφήνει έξω από τον έλεγχο, την ευθύνη υπουργών και πολιτικών, εποχής κυρίου Σημίτη με το υπέρογκο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, ή την μετέπειτα αλογοσκούφεια πολιτική επί των ταμείων. 

Ομως θα σταθώ αποκλειστικά, στην ευθύνη που φέρει ένα σημαντικό μέρος της κυβερνώσας Αριστεράς, το οποίο εξακολουθεί να συντηρεί το μοντέλο του πράσινου ανθρώπου, με την κομματική χλωροφύλλη, όπου η παραμυθία ενσωματώνεται ως συστατικό της πολιτισμικής μας ζωής. Το παραμύθι, το διήγημα, η νουβέλα, το μυθιστόρημα, ανέκαθεν ήταν ο χώρος της φαντασίας, αλλά ο συγγραφέας τους ουδένα λόγο είχε να απολογηθεί γι’ αυτά που η έμπνευσή του επέβαλλε, εκ της κεφαλής στην πένα του. 

Η καταγραφή όμως της πολιτικής ιστορίας, δεν είναι ο χώρος των ευφάνταστων δημιουργών, αλλά των αυθεντικών και ειλικρινών, άνευ συναισθήματος, γραφέων της στάσης ζωής των εκπροσώπων του λαού. Και εφόσον αναφερόμαστε σε πολιτικούς, των οποίων η συμπεριφορά εκ των πραγμάτων καταγράφεται ως στοιχείο του πολιτισμικού μας «γίγνεσθαι», από πού εκπορεύεται το δικαίωμα, επί παραδείγματι, του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, να εγκαλεί την κυβέρνηση για νεποτισμό; Με ποια εχέγγυα οικονομικής γνώσης ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης ευτελίζει τον οικονομολόγο διεθνούς εμβέλειας κ. Γιάνη Βαρουφάκη; Ως τι προσκαλείται στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά στούντιο, ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος; Ως ειδήμων επίλυσης ιμιακών διαφορών με την γείτονα, ή ως αυθεντία πολιτικής διαισθησιολογίας, μιας και ορισμένους από αυτούς που κατηγόρησε, στη συνέχεια τους τίμησε με τη συνεργασία του μαζί τους;

Και όμως, παρά ταύτα, ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς, συνδιαλέγεται στα πάνελ της υψηλής ακροαματικότητας, με προφανή δικαιολογία το δήθεν πολιτικό σαβουάρ βιβρ, με στελέχη άλλων χώρων που ενώπιόν τους, υβρίζουν τον υπουργό Οικονομικών, την πρόεδρο της Βουλής, τον αναπληρωτή υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης και όποιον άλλον φρονούν πως η λασπολογία θα του επιφέρει πολιτική τρώση. 

Η ωφέλιμη διαφορετικότητα που ξεχωρίζει την προσωπικότητα από την αγελαία συμπεριφορά, η συνιστωσιακή οντότητα του χώρου αυτού που αποτελεί το ισχυρό χαρτί του αυτοελέγχου και της αυτοκριτικής του, τείνει να μετεξελιχθεί σε εμφύλιο, παραπέμποντας σε μια νοσηρή εποχή, ακριβώς 190 ετών με την όπισθεν, δηλαδή αυτή του 1824 - 1826, όταν δημιουργήθηκαν τα κόμματα της διχόνοιας, το Ρωσικό με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, το Γαλλικό με τον  Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Μια Ελλάδα χωρισμένη σε τρία προτεκτοράτα.

Συνεπώς η υποδαύλιση απαξιωτικών χαρακτηρισμών, μέσω της εκκωφαντικής σιωπής αρκετών στελεχών της κυβέρνησης και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως προς την πρόεδρο της Βουλής, και τον υπουργό Οικονομικών, δημιουργεί την εντύπωση ενός βρόμικου παιχνιδιού, το οποίο εξυπηρετεί πρωτίστως την αναλγησία του Σόιμπλε, το ημεδαπό βιομηχανικό και εφοπλιστικό λόμπι που απαρτίζουν οι μεγαλοσχήμονες Ελληνες που αρνούνται να μεταφέρουν τον αποθησαυρισμό του πλούτου τους στις ελληνικές τράπεζες για στηριχθεί η οικονομία, για την οποία δήθεν κόπτονται, και βέβαια εκείνοι που θεωρούνται ως οι τυχεροί αυτής της εσωκομματικής διελκυστίνδας και είναι οι τρεις θεσμικοί δήμιοι, που ανασκολοπίζουν την πλειονότητα του λαού με τις απαιτήσεις τους. Αν και στην μαρξιστική θεώρηση, καθίσταται σαφές, πως ο επιτιθέμενος κατακτά πάντα τον χώρο που του αφήνει ο αμυνόμενος, για κάποιο λόγο... ίσως εσωτερικών ισορροπιών, η κυβέρνηση εγκαταλείπει όλο και περισσότερο την δύναμη που της εκχώρησε το έμψυχο στήριγμά της και απομειώνει την ισχύ της, εναγκαλιζόμενη κατ’ αποκλειστικότητα με την διπλωματική μεθοδολογία. Η διπλωματία όμως, που οδηγεί τον ικανότατο πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα να συνομιλεί εγκαρδίως με την καγκελάριο κ. Ανγκελα Μέρκελ, ταυτόχρονα με την επιθετική και υβριστική πολιτική του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, το μόνο που αποδεικνύει – αποκαλύπτει, είναι πως οι δύο ρόλοι που συνηθίζουν οι απανταχού μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη, με τον καλό και τον κακό λύκο, είναι καλοπαιγμένοι στην θεατρική αίθουσα της ευρωαποσύνθεσης. 

Αν επιθυμούμε να μην ξαναφορέσουμε την ποδιά της ορντινάτσας, το χτύπημα το δικό μας, δεν μπορεί να είναι κάτω από τη ζώνη, γιατί εκεί υπερτερούν οι αντίπαλοί μας, που ουδέποτε υπήρξαν εταίροι μας. Είναι αδιανόητο να συζητάμε μαζί τους για θέματα όπως οι συντάξεις, ο ΕΝΦΙΑ και οι φόροι, όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι η Ελλάδα αποτελεί πειραματόζωο προς εξολόθρευση, όχι γιατί είμαστε κάτι σπουδαίο σε σχέση με άλλους λαούς, αλλά γιατί είμαστε η ερμηνεία της απόλυτης διχόνοιας. Τις απολύσεις πρωτίστως τις ζητούν οι Ελληνες επιχειρηματίες και έπεται η Ευρώπη. Οταν αντιμετωπίζουμε τον Μανώλη Γλέζο, ως έναν γέροντα που λόγω σεβασμού στο πρόσωπό του, του «επιτρέπουμε» να λέει ό,τι θέλει, ενώ αυτό που ισχυρίζεται είναι ορθό, σωστό και επιβεβλημένο, αυτομάτως τον αποδυναμώνουμε ως πολιτική οντότητα στο Ευρωκοινοβούλιο. Το ίδιο αποδυναμώνουμε την πρόεδρο της Βουλής, όταν μέρα με τη μέρα επίκειται το «πολιτικό» της λιντσάρισμα. Οσο για τον υπουργό Οικονομικών, που έγκυρα έντυπα της παγκόσμιας κοινότητας τον έχουν αναγορεύσει δεύτερο σκεπτόμενο διανοητή, τα ελληνικά έντυπα της κιτρινίλας τον εξομοιώνουν με γραφική καρικατούρα. Με λίγα λόγια, αφαιρούμε ύψος από την δική μας διάσταση, και κατόπιν θρηνούμε πως είμαστε κοντοί έναντι των άλλων.

Το αιχμηρότερο βέλος που διαθέτει στην φαρέτρα της η ελληνική κυβέρνηση σήμερα δεν είναι τόσο η ατζέντα των γεωπολιτικών θεμάτων, ούτε ο ορυκτός της πλούτος. Είναι ο πολιτισμός της και μόνον. Το ισλαμικό κράτος έχει διαλύσει τη Συρία, αποκεφαλίζει εκατοντάδες ανθρώπους, αλλά η κατάληψη της ιστορικής Παλμύρας ήταν αυτή που αναστάτωσε όλο τον κόσμο. Πολιτισμός σημαίνει επίσης, σε μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, να αποπνέουν οι κοινοβουλευτικοί της εκπρόσωποι, κύρος, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και προοδευτική απίσχναση της ματαιοδοξίας τους.

Οι δανειστές μας, ουδέποτε αθέτησαν τις υποσχέσεις τους, από συστάσεως ελληνικού κράτους. Χρήματα δάνειζαν, τόκους περίμεναν. Ο ξένος δεν προδίδει ποτέ, ο ομοεθνής προδίδει. Ο Γεώργιος Τσολάκογλου πρόδωσε την Ελλάδα και όχι ο υποστράτηγος Γιόζεφ Ντήτριχ που συνυπέγραψε την ανακωχή. Ο Εφιάλτης πρόδωσε την Ελλάδα και όχι ο Ξέρξης που αποδέχθηκε την προσφορά του. Ο Σουλιώτης Πήλιος Γούσης πρόδωσε τους Σουλιώτες και όχι ο Αλή Πασάς που τους πολεμούσε. 

Και σήμερα, αυτοί που περιμένουν να συρθεί γονατισμένη η Ελλάδα στην τρόικα, που κατ’ επίφασιν ονομάζουμε θεσμούς, είναι οι προδότες. Οταν με στεντόρεια φωνή, γλείφεις εμετικά με τη φράση «Γερούν γερά» τον δήμιό σου να πάρει το κεφάλι του δικού σου διαπραγματευτή και παραμένεις ανερυθρίαστος στην ίδια χώρα, ενώ στην αρχαιότητα το λιγότερο που θα σου επεφύλασσε η τύχη, θα ήταν ο εξοστρακισμός σου, τι άλλο χρειαζόμαστε για να αντιληφθούμε ότι η κρίση αυτή ουδεμία σχέση έχει με την οικονομία. Είναι κρίση βαθιά πολιτισμική, που οδηγεί στην εμφυλιακή σύγκρουση και τη διχόνοια. Κυρίως όμως στην απώλεια της ατομικής ελευθερίας, ως συστατικό ζωής και πολιτισμού. Κι αν το πρόβλημα για κάποιους είναι να απελευθερωθούμε από τους θεσμούς, ώστε να παραμείνουμε καθαρόαιμοι Ευρωπαίοι, ξεχνώντας την αυθεντική βαλκανική μας ταυτότητα, την απάντηση, μας δίνει ο αγωνιστής Μακρυγιάννης:

«Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης».