- Σε πόσες δουλειές ταυτόχρονα σε βρίσκουμε σήμερα;

«Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είμαι στο κανάλι Ε και είμαι σε συζητήσεις για μια ακόμα συνεργασία, φυσικά όχι πάλι τηλεόραση. Αυτή τη φορά αφορά έντυπο, αλλά προς το παρόν δεν σας λέω τίποτα περισσότερο γιατί ακόμα δεν έχει οριστικοποιηθεί».

 - Πού αισθάνεσαι πιο άνετα, στην ηλεκτρονική ή στην έντυπη δημοσιογραφία;

«Παντού! Μέσα στα 27 χρόνια δουλειάς άλλωστε έχω κάνει τα πάντα! Το έντυπο έχει τη γοητεία του, μια γοητεία εντελώς διαφορετική απ’ αυτή της τηλεόρασης και επίσης το Διαδίκτυο έχει τη γοητεία ότι πρέπει να μεταδοθεί αυτό που συμβαίνει τώρα! Δεν μπορώ να διαλέξω λοιπόν, είναι δύσκολο, αν και εμένα με έχει συνδέσει περισσότερο ο κόσμος με την τηλεόραση».

- Βρίσκεσαι σχεδόν τρεις δεκαετίες στο χώρο. Πες μας για τις αλλαγές που έζησες στη διάρκεια αυτών των χρόνων;

 «Βρέθηκα στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης γιατί ξεκίνησα με το δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και ήμουν εκεί με τη γέννηση του σταθμού. Ηταν μια πολύ σημαντική εποχή για τα media στην Ελλάδα και για μένα προσωπικά γιατί κλήθηκα να αποφασίσω να εγκαταλείψω μια πανεπιστημιακή καριέρα και να αποφασίσω αν θέλω να είμαι δημοσιογράφος. Ηταν λοιπόν ένα ρίσκο που πήρα τότε, αλλά νομίζω πως αν ξαναγεννιόμουνα, πάλι δημοσιογράφος θα ήθελα να είμαι. Εζησα και μετάδωσα τα μεγαλύτερα γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή του πλανήτη, πήγα στον πόλεμο του Κόλπου, έχω κάνει τα πάντα στην τηλεόραση, από ρεπορτάζ, παραγωγή, οργάνωση παραγωγής εκπομπών και σταθμού, έχω κάνει δελτία ειδήσεων, έχω κάνει τηλεοπτικές συνεντεύξεις με περισσότερα από 1.500 πρόσωπα. Δεν έχω κάνει αθλητικό ρεπορτάζ, δεν έχω πει τα ζώδια και δεν έχω παρουσιάσει παιδική εκπομπή… αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει! Βέβαια για τα αθλητικά μόνο ως επιθεώρηση θα μπορούσα να το σκεφτώ».

- Πολλές οι αλλαγές που έγιναν (όχι θετικές) και στη δημοσιογραφία. Κι έκανες κι εσύ αλλαγές σε τομείς της δουλειάς.

«Αν δεν προσαρμόζεσαι πεθαίνεις, οπότε έκανα πολλά γιατί έπρεπε να τα κάνω. Οσο για τις αλλαγές… Η δεκαετία του ‘90 ήταν της χρυσόσκονης και της έκρηξης του life style στην Ελλάδα. Στη δεκαετία του 2000 ήταν η αποθέωση του κουτσομπολιού τηλεοπτικά, με ό,τι αυτό σήμαινε και μετά έως και σήμερα ζούμε την απόλυτη απαξία, ο κλάδος έχει αποδεκατιστεί, οι άνθρωποι του κλάδου, πέρα από καμιά δεκαπενταριά προβεβλημένους, οι υπόλοιποι ζούμε μικρές και μεγάλες καθημερινές προσωπικές αγωνίες. Εχουμε χάσει ανθρώπους, έχουν πεθάνει άνθρωποι εξαιτίας της κρίσης, γιατί τα κανάλια δεν είναι κτήρια, δεν είναι απρόσωπη επιχείρηση, είναι οι άνθρωποι. Εγώ έζησα δύο μεγάλες κρίσεις στα κανάλια, την παρακμή του Σκάι νούμερο ένα, όπου πριν ο Σκάι αλλάξει χέρια κληθήκαμε να βάλουμε πλάτη από τον μακαρίτη Νίκο Κακαουνάκη που ήταν τότε διευθυντής ειδήσεων. Δεν θα ξεχάσω τις ουρές των ανθρώπων που περιμέναμε στο λογιστήριο να πληρωθούμε έναντι τριών και παραπάνω μηνών και κάποια στιγμή έφτανε η σειρά μας και μας έλεγαν ότι τελείωσαν τα λεφτά! Μετά έζησα το δράμα του Alter που 730 ψυχές έμειναν στο δρόμο. Είχαμε στο Alter καρκινοπαθείς συναδέλφους που δεν είχαν να πάρουν τα φάρμακά τους. Ολα αυτά είναι μια απίστευτη ανθρώπινη τραγωδία που δεν έχει φανεί προς τα έξω στο μέγεθος που υπάρχει. Είδαμε στην ΕΡΤ να πεθαίνουν 19 άνθρωποι εξαιτίας αυτού του "μαύρου" πριν δύο χρόνια. Εγώ δεν ήμουν βέβαια στην ΕΡΤ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με επηρεάζει η τραγωδία των ανθρώπων της. Και τώρα η ΕΡΤ ξανάνοιξε μεν, αλλά οι άνθρωποι που χάθηκαν δεν γυρνούν».

- Αν και προβεβλημένη δημοσιογράφος λοιπόν, δεν… «κάθεσαι και η τύχη σου δουλεύει»;

«Εκτός από δέκα άντε δεκαπέντε πρόσωπα που διαχειρίστηκαν θέσεις εξουσίας, δούλεψαν για μεγάλα ΜΜΕ και είναι υπέρ προβεβλημένοι, οι υπόλοιποι είμαστε τραχαλατζήδες. Εγώ είναι τρεχαλατζής δημοσιογράφος, δεν ήμουνα ποτέ με το ταγέρ μου να διαβάζω το δελτίο ειδήσεων. Δεν μπόρεσα ποτέ να πιστέψω ότι θα πάω στη σύσκεψη του μέσου που δούλευα και δεν θα έχω να προτείνω 2-3 αποκλειστικά θέματα. Και τα θέματα, το ρεπορτάζ είναι στο δρόμο, όχι στο γραφείο και στο τηλέφωνο. Δυστυχώς οι νεότερες γενιές συναδέλφων εκπαιδεύτηκαν στο ότι δημοσιογράφος είναι αυτός που φαίνεται και ότι το ρεπορτάζ γίνεται από το τηλέφωνο του γραφείου τους».

- Ποια συνέντευξη δεν χορταίνεις να ξαναθυμάσαι και ποια δεν θες να θυμηθείς ξανά ποτέ;

«Μια μαγική συνάντηση ήταν αυτή που είχα με την Μελίνα Μερκούρη. Εγινε τα πρώτα χρόνια που εγώ ξεκινούσα στην τηλεόραση. Πήγα στο σπίτι τους, τους συνάντησα μαζί με τον Ντασέν και έκατσα πέντε ώρες. Η Μελίνα έκοβε τα τσιγάρα με το ψαλίδι και ήταν ξυπόλυτη στον καναπέ. Και μιλήσαμε τόσο πολύ που έφτασε να θέλει να μάθει για τη ζωή μου, για το παιδί μου, να της δείχνω φωτογραφίες, να μου δείχνει ρούχα από τη ντουλάπα της… μια μαγική συνάντηση.  Αντίστοιχα μια περίοδο που είμαι πολύ υπερήφανη για τον τρόπου που διαχειριστήκαμε με την ομάδα μου το θέμα, αλλά που θα ήθελα να μην υπήρχε αυτό το θέμα ποτέ, ήταν το 2003 που ήμουν στο Star και έκανα έξι μήνες εκπομπή μόνο με ένα θέμα: Την κακοποίηση παιδιών στην Ελλάδα και την παιδοφιλία. Καταγράψαμε απίστευτα περιστατικά και μάλιστα παραδώσαμε στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου τότε έναν φάκελο με τα περιστατικά και μάλιστα μετά από δύο χρόνια άλλαξε και ο νόμος, γιατί μέχρι τότε το αδίκημα ήταν πλημμέλημα και έγινε κακούργημα. Ειλικρινά όμως, δεν θα ήθελα να υπήρχε αυτό το θέμα και να το έχω χειριστεί».