Η προσπάθειά τους ήταν πετυχημένη και αξιέπαινη - γιατί έτσι όπως προσαρμόστηκε στα μέτρα της ομάδας και τους στόχους της, κατάφερε να ενθουσιάσει τους νεαρούς θεατές και όχι σπάνια να συνεπάρει τους μεγαλύτερους. 

Τι λένε όμως οι ίδιοι οι συντελεστές για την παραγωγή τους; Τι κρατούν τώρα που έσβησαν οι προβολείς και τα κοστούμια ξαναμπαίνουν στην ντουλάπα; Οι περισσότεροι δέχτηκαν ευχαρίστως να μοιραστούν τις σκέψεις τους μαζί μας...

• Ρωτήσαμε καταρχάς την πρόεδρο: Δικαιώθηκε η επιλογή της Πειραματικής Σκηνής να διασκευάσει και ν’ ανεβάσει αυτό το κλασικό έργο;

Λέττα Πετρουλάκη: «Το μυστικό κλειδί για να πετύχει μια παράσταση είναι να ξεκλειδώσεις τα θετικά συναισθήματα του κοινού, αλλά συνάμα την αγάπη των ηθοποιών για το έργο - ειδικά όταν πρόκειται για εφήβους. Ο ενθουσιασμός, λοιπόν, του θεατρόφιλου κοινού, αφ’ ενός, με τον οποίο υποδέχτηκε την παράσταση, είναι απόδειξη ότι δικαιώθηκε η επιλογή μας. Απ’ την άλλη, όταν ξεκινάς ένα καινούργιο θεατρικό ταξίδι, υπολογίζεις κατ’ αρχάς τον αντίκτυπο που θα έχει στην ίδια τη θεατρική ομάδα η επιλογή του έργου. Και η παρέα της Ντόροθι με τους διαφορετικούς και ετερόκλιτους φίλους της είχαν πολλές ομοιότητες με την παρέα των δικών μας παιδιών: ηλικίες από 11 έως 22, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, αλλά η ίδια αγάπη για θεατρική δημιουργία και τα ίδια συναισθήματα για  το αγαπημένο αυτό παραμύθι. Ετσι, μέσα από τα χιλιάδες προβλήματα που έχει ένα θεατρικό ταξίδι, αναζητήσαμε όλοι μας τις δικές μας αλήθειες και τα δικά μας "θέλω", μέσα από μια ομαδική δουλειά, συλλογικότητα  και αγάπη για το θέατρο. Πήραμε και δώσαμε τα μηνύματα που εκφράζει το έργο και νιώθουμε απόλυτα δικαιωμένοι για την επιλογή μας». 

• Η επόμενη ερώτηση ήταν για τη σκηνοθέτρια: Πώς αποτιμάτε τη γνωριμία της ομάδας σας με τον «Μάγο του Οζ»;

Ολγα Αλεξανδροπούλου: «Ηταν ένα ταξίδι-"αστραπή" στη χώρα του Οζ, γιατί στην κυριολεξία το έργο ανέβηκε σε 12 Σαββατοκύριακα συν 7 μέρες συνεχόμενες πρόβες στις διακοπές τους. Υπήρχαν παιδιά που μπήκαν πολύ γρήγορα στην κατάσταση της μαγείας του ταξιδιού, και άλλα πιο αργά. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι στην παράσταση συντονίστηκαν όλα μαζί για να γίνει το ταξίδι στη χώρα του Οζ όσο γίνεται πιο θαυμαστό και μαγικό!». 

• Το λόγο είχαν στη συνέχεια οι συνοδοιπόροι προς τη Σμαραγδούπολη: 

Ενσαρκώσατε με επιτυχία πολύ χαρακτηριστικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους. Σας πρόσφεραν κάτι για την υπόλοιπη ζωή σας;

Σέβη Δημητρακοπούλου (Ντόροθι): «Ενσαρκώνοντας τον συγκεκριμένο ρόλο, σε πολλά σημεία ταυτίστηκα με το κορίτσι αυτό. Πιστεύω πως όλοι μας θα πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ντόροθι, μέσα από το παραμύθι. Αυτό που κρατώ για μένα μέσα από την εμπειρία μου αυτή είναι πως η πίστη, το κουράγιο και η θέληση για τα πιστεύω, τα όνειρά μου και τις φιλοδοξίες μου, θα πρέπει να είναι οι σύμμαχοί μου για την υπόλοιπη πορεία της ζωής μου. Τελειώνοντας, κρατώ τους στίχους του τραγουδιού του φινάλε: "Το αύριο δεν φοβάμαι, θα παλέψω… Δες τα πάντα θετικά, όλα είναι σχετικά…"».

Αθανασία-Αναστασία Λυμπέρη (Λιοντάρι): Η ενσάρκωση του δειλού λιονταριού με βοήθησε να ξεμπερδέψω το κουβάρι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Ο λόγος που το ισχυρίζομαι αυτό είναι πως αυτά τα 4 διαφορικά πλάσματα ξεκινούν ένα γεμάτο εμπόδια ταξίδι για να λάβουν από τον Μάγο του Οζ αυτά που πιστεύουν ότι τους λείπουν - στην ουσία όμως τα κατέχουν ήδη. Οταν όμως ο Μάγος τους δημιουργεί την αυταπάτη ότι τους τα προσφέρει, τότε μόνο πιστεύουν πως τα έχουν. Αυτό λοιπόν που με στιγμάτισε είναι να μην πιστεύω σε αυταπάτες και να ψάχνω την αλήθεια μέσα μου».

• Ο ρόλος που δίνει το όνομά του στο έργο είναι βέβαια ο «Μάγος του Οζ»: Από μεγάλος μάγος όμως, αποδεικνύεται κοινός θνητός. Η απομυθοποίηση είναι περισσότερο ζημιά ή όφελος; 

Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος (Μάγος του Οζ): «Η απομυθοποίηση αυτή είναι περισσότερο όφελος, γιατί αποδεικνύεται πως ο άνθρωπος πρέπει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις και όχι σε μαγικές, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που του παρουσιάζονται με την δύναμη της σωματικής και πνευματικής θέλησης. Εν κατακλείδι, ό,τι μαγικό συμβαίνει έξω από τις ανθρώπινες δυνατότητες μας δημιουργεί το συναίσθημα ενός παιδικού μη πραγματοποιήσιμου ονείρου».

• Μιλώντας με την απολαυστική «Μαυροσκούπα», τη ρωτήσαμε: Η κακιά σου μάγισσα είχε τεράστια απήχηση. Με ποιον τρόπο την πλησίασες και τι σου αφήνει φεύγοντας;

Γεωργία Φουρτούνη: «Νομίζω αυτό που κέρδισε τόσο τους μικρούς όσο και τους μεγάλους είναι ότι η Μαυροσκούπα δεν είναι απλά μια κακιά μάγισσα, αλλά μια τρελή, σαλταρισμένη μάγισσα! Προσπάθησα να ενσαρκώσω με έναν κωμικό τρόπο την κακιά της υπόθεσης, έτσι ώστε να γίνει πιο προσιτή στο κοινό. Φεύγοντας, θυμάμαι τα άφθονα γέλια που προκάλεσε η Μαυροσκούπα σε πρόβες και παραστάσεις - και την ανέλπιστη συμπάθεια του κοινού προς την κακιά μάγισσα».

• Το αντιστάθμισμα της... κακίας στην παράσταση ήταν οι «Τρεις καλές νεράιδες»: Ησασταν οι δυνάμεις του καλού, που παρενέβαιναν διακριτικά μα αποφασιστικά. Μιλήστε μας για αυτή την εμπειρία…

Κωνσταντίνα Σταυροπούλου (Τζίλντα): «Ολοι οι άνθρωποι για να επιτύχουν τους στόχους τους χρειάζονται αρχικά μία ώθηση και την ελπίδα της επιτυχίας. Αυτό εκπροσωπούσαν και οι τρεις καλές νεράιδες: Ενθάρρυναν την παρέα, τους έδιναν ελπίδα και τους βοηθούσαν στις δύσκολες στιγμές, έτσι ώστε να καταφέρουν οι 4 φίλοι να αποκτήσουν ό,τι πραγματικά αναζητούσαν».

Κατερίνα Βασιλάκη (Γκλίντα): Ο ρόλος της καλής νεράιδας θα μου αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση· μακάρι και στην πραγματική μου ζωή να είχα το μαγικό ραβδάκι για να μπορούσα να αντιμετωπίσω όλες τις δυσκολίες και να βοηθήσω όλους τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Αυτό που εισέπραξα μέσα από το έργο είναι ότι δεν πρέπει πάντα να μας βοηθάει κάποιος ή να φιλοσοφούμε εις βάθος το πρόβλημα: Το μόνο που χρειάζεται κάποιες φορές είναι απλά να πιστέψουμε στον εαυτό μας και να ανακαλύψουμε τις δικές μας δυνάμεις».

Λεωνιδία Παναγιωτακοπούλου (Λίντα): Ημουν μία από τις τρεις καλές νεράιδες, οι οποίες σκοπό είχαν να αναδειχθεί η καλοσύνη και η δικαιοσύνη - αρετές που χρειαζόμαστε για να ξεπερνάμε τα εμπόδια. Ο ρόλος της νεράιδας ήταν σημαντικός για την καλή εξέλιξη της ιστορίας. Η συνεργασία μου με τα υπόλοιπα παιδιά όπως και με τη σκηνοθέτη ήταν ευχάριστη. Για μένα ήταν μια απολαυστική, αξέχαστη και διδακτική εμπειρία».

• Για τους «Πολυφαγάκηδες» χρειαζόμασταν ορισμένες πληροφορίες... οπότε απευθυνθήκαμε στους ίδιους: Τι λαός είναι λοιπόν αυτοί οι Πολυφαγάκηδες - και τι περιμένουν από τη ζωή τους;

Ηρώ Ξυνού: «Οι Πολυφαγάκηδες είναι ένας λαός ενωμένος, ειρηνικός, αγαπητός, έχοντας το μεγαλείο της προσφοράς. Παρόλο που έγιναν σκλάβοι της κακιάς νεράιδας, είχαν τη φλόγα της ελπίδας πως θα ελευθερωθούν. Πιστεύοντας αληθινά, η ευχή τους πραγματοποιήθηκε! Αν και λίγο επιφυλακτικά στην αρχή, μετά την ελευθερία τους συνεχίζουν με αρμονία προσφέροντας το έργο τους στους δέκτες του ταξιδιού τους!».

Φαέθων Κυριαζής: «Είναι ένας λαός φιλήσυχος και ειρηνικός, με αγνές προθέσεις. Οσο ήταν υπό την κυριαρχία της μάγισσας της Ανατολής, ένιωθαν φόβο και ανασφάλεια. Μετά την απελευθέρωσή τους οι Πολυφαγάκηδες "μεταμορφώθηκαν" σε πλάσματα χαρωπά που ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία, παρέα με τον ευαίσθητο Τενεκεδένιο - τον νέο τους εγκάρδιο αρχηγό».

Γωγώ Μπάκα: «Ενας ειρηνικός λαός, γεμάτος γλύκα... Είναι μικρά πλασματάκια τα οποία συναντά η Ντόροθι και της δίνουν συμβουλές για να φτάσει στο Μάγο του Οζ. Είναι πολύ ευχάριστα και ευγενικά, αφού νιώθουν τόση ευγνωμοσύνη για την Ντόροθι που τους έσωσε. Το σπίτι της Ντόροθι πλάκωσε την κακιά μάγισσα που τους είχε σκλάβους της, κι έτσι αυτά ζητάνε να ζήσουν ελεύθερα στη χώρα τους υπό την προστασία των καλών νεράιδων».

Ματίνα Παυλοπούλου: «Οι Πολυφαγάκηδες είναι πρόσωπα ή μάλλον πλάσματα που μόνο η φαντασία θα μπορούσε να πλάσει. Παρατηρώντας τα Πολυφαγάκια, απ’ την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις πως στη μορφή τους είναι γλυκά πλασματάκια με ένα χαμόγελο συνεχώς στα χείλη τους. Καθώς και με τη γλυκύτητα στη φωνή τους διαπιστώνεις πόσο πιο χαριτωμένα είναι. Θυμίζουν τα λεγόμενα Στρουμφάκια - όπως όλοι γνωρίζουμε. Ετσι και τα Πολυφαγάκια: μικροσκοπικά, χαρούμενα ή γεμάτα ζωντάνια πλασματάκια, δε ζητούν τίποτα άλλο πέρα από την αγάπη. Περιμένουν έναν κόσμο αληθινό, γεμάτο χαρά, αγάπη και ειρήνη, καθώς βλέπουμε και τα ίδια να απλώνουν απλόχερα χαρά και αγάπη. Τέλος, επιθυμούν έναν κόσμο που δεν κυριαρχεί το κακό. Κι είναι κάτι που σίγουρα κανείς μας δεν θέλει. Κι όμως, το επιδιώκουμε».

• Σειρά είχαν τα στοιχεία της φύσης. Μηλιές, λουλούδια, θάμνοι και κοράκια: Δώσατε φωνή σε δέντρα εγωιστικά, φυτά πλανημένα και πουλιά απειλητικά... Τι κερδίσατε από τους συμβολικούς σας ρόλους; 

Παναγιώτα Γεωργανά (Κοράκι): Ως Κοράκι εγώ και τα άλλα δύο κορίτσια ήμασταν οι "φύλακες" του Σκιάχτρου, το οποίο εμποδίζαμε να κατέβει από το στύλο ως μια αιώνια φυλακή - και μάλλον το εμποδίζαμε να επεκτείνει τις γνώσεις του ή να δει ποιος πραγματικά είναι. Αυτό που κέρδισα από αυτό τον ρόλο είναι ότι, όσα εμπόδια και να έχεις, όταν έχεις πείσμα και υπομονή σίγουρα μπορείς να πετύχεις».

Ρουμπίνη Αγγουρά (Κοράκι): Παίζοντας το ρόλο του Κορακιού, που είναι επιθετικό, απειλητικό και κοροϊδεύει το "αδύναμο" Σκιάχτρο, συνειδητοποίησα ότι ο καθένας μπορεί να αντιμετωπίσει τόσο αυτούς που τον κοροϊδεύουν όσο και τους φόβους του, ζητώντας τη βοήθεια των φίλων του και λειτουργώντας ομαδικά».

Ελένη Πανταζή (Μηλιά): «Ο ρόλος αυτός με βοήθησε να καταλάβω πως -αργότερα ίσως- στη ζωή μας δεν θα είναι όλα όπως τα περιμένουμε. Πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα μπορούν να φανούν εμπόδιο στην πορεία μας. "Οι μηλιές είναι για να μας δίνουν μήλα" σκέφτηκε η Ντόροθι, ενώ δεν πίστευε πως τα δέντρα θα αντιστέκονταν να πραγματοποιήσουν αυτή της την επιθυμία...».

Μιλένα Στεργιούλη (Μηλιά): «Ο ρόλος που υποδύθηκα με έκανε να καταλάβω πως στον δρόμο για να επιτύχουμε τους στόχους μας συναντάμε πάντα κάποια εμπόδια, τα οποία ξεπερνιούνται αρκεί να το θέλουμε πραγματικά. Μπορούμε να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα βασιζόμενοι στις δικές μας δυνατότητες, αρκεί πρώτα απ’ όλα να τις ανακαλύψουμε».

Παναγιώτης Μαυροειδής (Θάμνος): «Ο συμβολικός ρόλος του Θάμνου, μου έδωσε πολλές απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα. Αλλάζει ο άνθρωπος; Πώς; Ποια η σημασία της γνώσης και της φιλίας; Ο Θάμνος αντιστέκεται στις ζοφερές ρίζες του, επιλέγει να μεταστραφεί από το κακό στο καλό και διαμορφώνει την ιδιοσυγκρασία του με γνώμονα τη δίψα για γνώση. Είναι σημαντικό για κάθε άνθρωπο να έχει δίπλα του ανθρώπους που υποστηρίζουν τα όνειρά του και τον βοηθάνε, ως αποτέλεσμα, να γίνει καλύτερος και να αυτοπραγματωθεί».

Ευφροσύνη Ανδριώτη (Κοράκι - Λουλούδι): Παίζοντας αυτούς τους ρόλους που είναι συμβολικοί, μπορούμε να ανοικοδομήσουμε πολλά πράγματα. Πέρα από την ευχαρίστηση να ανέβουμε στο σανίδι, το έργο και ο κάθε ρόλος ξεχωριστά μάς περνά διαφορετικά μηνύματα. Για παράδειγμα, σαν Κοράκια εμποδίζουμε το Σκιάχτρο να δείξει στον κόσμο τις ικανότητές του. Από την άλλη, σαν Λουλούδια, έχοντας την νοοτροπία της Μαυροσκούπας είμαστε πολύ κακά και αιχμαλωτίζουμε τους πρωταγωνιστές, όμως κατά βάθος έχουμε αγαθά συναισθήματα. Δηλαδή, όλοι έχουν μέσα τους μία καλή πλευρά που ίσως μερικοί να μην τη βγάζουν στην επιφάνεια».

Ιωάννα Παναγοπούλου (Μηλιά - Λουλούδι): «Ο "Μάγος του Οζ" ήταν μια περιπέτεια για όλους μας και μας δίδαξε πολλά και φανταστικά πράγματα. Πιστεύω πως ο κάθε ρόλος είχε τη δική του αξία ανεξαρτήτως από το μέγεθός του. Εγώ συμμετείχα στην παράσταση ως Μηλιά και Λουλούδι. Παίζοντας τη Μηλιά, μαζί με τις υπόλοιπες, δώσαμε ζωντάνια στη συγκεκριμένη σκηνή. Από την άλλη, ενσαρκώνοντας το Λουλούδι διδάχτηκα μα και δίδαξα πως όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν καλόκαρδο εαυτό και χαιρόμαστε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε ανθρώπους που το χρειάζονται».

• Εν τω μεταξύ, ακόμα και οι ονειρικές πόλεις έχουν δημόσιους υπαλλήλους: Εσείς τα στελέχη της Σμαραγδούπολης… πώς βιώσατε το πέρασμά σας από την ιστορία του «Μάγου του Οζ»;

Παναγιώτα Γεωργανά (Καμαριέρα): «Ολόκληρη η ιστορία του "Μάγου του Οζ" είχε ως συμπέρασμα ότι, και χωρίς να είσαι σπουδαίος και τρομερός, μπορείς να επιτύχεις τους στόχους σου, μόνο αν έχεις κουράγιο και αν βλέπεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία, πιο χαρούμενη και αισιόδοξη. Με αυτόν τον τρόπο όλα είναι δυνατά».

Δημήτρης Κινινής (Φύλακας): «Ως Φύλακας της Σμαραγδούπολης προστάτευα την πύλη και βρισκόμουν στον τελικό προορισμό των 4 φίλων μας. Στη Σμαραγδούπολη, στην οποία κυρίαρχούσε ο Μάγος του Οζ, φορούσαμε κάτι πρασινωπά γυαλιά που μας έδωσε ο Μάγος για να μας "φυλακίσει"... Με αυτόν το ρόλο αλλά και με την παράσταση ένιωσα ως ένα ενεργό μέλος του έργου - και δεν θα το ξεχάσω ποτέ».

Χάρης Παναγιωτόπουλος (Φύλακας): Το πέρασμά μου ως Φύλακα ήταν σύντομο, αλλά ταυτόχρονα πολύ διασκεδαστικό! Ωστόσο έκανα κι άλλους ρόλους, οπότε έζησα το έργο από την αρχή μέχρι το τέλος πολύ έντονα».

• Το συγγενικό και φιλικό περιβάλλον της Ντόροθι το συναντήσαμε στην αρχή και το τέλος της παράστασης: Εσείς αντιπροσωπεύατε την πρακτική φωνή της καθημερινότητας... Τι έχετε να σχολιάσετε από την πλευρά σας;

Θεοδώρα Καρμή (Εμιλι): «Η Εμιλι είναι η θεία της Ντόροθι. Μένουν μαζί στο Κάνσας και έχουν μια πολύ τρυφερή σχέση. Η ζωή τους είναι φυσιολογική και ήρεμη, αλλά η Ντόροθι επιθυμεί να βρεθεί σε έναν ονειρικό κόσμο μακριά από το Κάνσας. Οταν όμως η επιθυμία της πραγματοποιείται, συνειδητοποιεί πως θέλει να γυρίσει πίσω στη θεία της. Αφού αντιμετωπίσει διάφορες προκλήσεις, καταφέρνει να γυρίσει πίσω στο Κάνσας - και καταλαβαίνει πόσο αξίζουν οι μικρές καθημερινές στιγμές κι ότι δεν υπάρχει καλύτερο μέρος από το σπίτι της».

Νικόλας Παχτίτης (Ντικ, αγρότης): «Ως αγρότης και φίλος της Ντόροθι, τη συμβουλεύω να σταματήσει να φοβάται την Μπέσι. Με αυτόν τον τρόπο, ανακαλύπτει πως πρέπει να αντιμετωπίζει τις δύσκολες καταστάσεις και τους φόβους της με θάρρος, "κατά πρόσωπο". Ετσι όπως πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλοι μας τις δυσκολίες της ζωής μας».

• Και την αυλαία της συνέντευξης τη ρίχνει μία ακόμα ενδιαφέρουσα παρουσία, η Μις Μπέσι: Πώς ήταν λοιπόν η επαφή με την… αντιπαθητική της υπόθεσης;

Εφη Αρχοντή: «Πιστεύω ότι ο ρόλος της Μις Μπέσι είναι ένας πολύ δυναμικός και ιδιαίτερος ρόλος που απαιτεί υποκριτική ικανότητα - και όπως γνωρίζουμε απ’ το θέατρο και απ’ τον ελληνικό κινηματογράφο, οι ρόλοι του κακού και του αντιπαθητικού είναι ιδιαίτερα δύσκολοι. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή μου με το ερασιτεχνικό θέατρο και πιστεύω πως τον συγκεκριμένο ρόλο τον απέδωσα αρκετά καλά, αν κρίνω απ’ την αντίδραση των θεατών, γιατί προσπάθησα ν’ αποδώσω το μήνυμα που εξέπεμπε. Δηλαδή, στον μικρόκοσμο του Κάνσας, όπως και σε κάθε κοινωνία, υπάρχουν καλοί και κακοί σε μια συνεχή σύγκρουση, όπου τελικά όπως είδαμε στο έργο υπερισχύει το καλό. Μέσα από το έργο καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας, και το συγκεκριμένο παραμύθι μέσα απ’ την κωμική του χροιά δείχνει αυτό το πράγμα. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές!».